Ο δρόμος για τη κόλαση

Αν ο σκοπός της στρατιωτικής επέμβασης της Δύσης στη Λιβύη ήταν απλά η προστασία των αμάχων, τότε η όποια κριτική εναντίον της μπορεί να ήταν λογική, αλλά δεν θα ήταν ηθική. Ο Καντάφι είχε απειλήσει με σφαγές, οπότε και ο ΟΗΕ εξουσιοδότησε την επέμβαση.

Από την αρχή όμως φάνηκε, πως ενώ η ρητορική του ΟΗΕ είναι ανθρωπιστικής φύσης και λογικής, στη πράξη αυτό που βλέπουμε είναι μια στρατιωτική στήριξη των αντικαθεστωτικών, άρα ο σκοπός της παρέμβασης είναι πλέον η ανατροπή του καθεστώτος. Αν δεν ήταν, οι αεροπορικές επιδρομές θα έπρεπε να σταματήσουν μόλις ανακόπηκαν οι προελάσεις των δυνάμεων του Καντάφι προς τη Βεγγάζη.

Η Δύση μάλλον δεν διδάχθηκε τίποτα από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Μάλλον δεν κατάλαβε ότι η επιβολή της δημοκρατίας μέσω της στρατιωτικής βίας δεν είναι εύκολη. Σε αντίθεση με τις υποσχέσεις ηγετών όπως ο Tony Blair, ότι στο μέλλον οι πόλεμοι της Δύσης θα είναι ηθικοί και θα έχουν ως κίνητρο τις πανανθρώπινες αξίες, αυτό που βλέπουμε είναι μια από τα ίδια. Και εδώ ταιριάζει η φράση: Αυτός  που παριστάνει τον άγγελο, δεν είναι παρά θηρίο.

Όλοι οι φιλελεύθεροι της Δύσης που υποστήριζαν τους ανθρωπιστικούς πολέμους, δεν έμαθαν τίποτα από το παράδειγμα του Ιράκ. Είναι οι ίδιοι που ήθελαν επέμβαση στο Ιράκ, επέμβαση στο Χαρτούμ, και που ήθελαν να σώσουν το Νταρφούρ. Και είναι οι ίδιοι που σήμερα πρωτοστάτησαν στις εκκλήσεις για επέμβαση στη Λιβύη. Ένας είναι ο Γάλλος Bernard-Henri Levy, που ο λόγος του είχε μεγαλύτερο βάρος ακόμη κι από  αυτόν του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Alain Juppe. Μια άλλη  είναι η υπέρμαχος της παρεμβατικότητας Samantha Power,  την οποία θαύμαζε ο Richard Holbrooke,  και που τώρα έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει στη πράξη τις θεωρίες της για την αποτυχία της Αμερικής να αποτρέψει τις γενοκτονίες του 20^ου αιώνα, και που τις είχε περιγράψει στο βιβλίο της A Problem From Hell.

Ο πόλεμος (διότι πόλεμος είναι) της Λιβύης προκλήθηκε από διανοούμενους, και υποστηρίζεται από διανοούμενους. Η μόνη διαφορά με τους προηγούμενους, τουλάχιστον στην Αμερική, είναι ότι οι σημερινοί πολεμοκάπηλοι διανοούμενοι είναι φιλελεύθεροι και όχι  συντηρητικοί. Βέβαια, μόλις όλα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά, τότε θα αποκηρύξουν τον Ομπάμα, όπως είχαν κατηγορήσει κάποτε  οι νεοσυντηρητικοί τον υπουργό Άμυνας Rumsfeld για λάθη στρατηγικής, αντί να κατηγορήσουν τους εαυτούς τους που προκάλεσαν έναν μάταιο πόλεμο, ελπίζοντας να μεταμορφώσουν το Ιράκ σύμφωνα με τα γούστα τους.

Ο σημερινός πόλεμος δεν είναι ανθρωπιστικός. Αν ήταν, ο σκοπός του επιτεύχθηκε τη πρώτη μέρα των βομβαρδισμών. Ο σκοπός είναι η ανατροπή του Καντάφι, και η αντικατάστασή του με ένα νέο  καθεστώς.

Το γιατί οι Barack Obama, Nicolas Sarkozy, και  David Cameron νοιάζονται τόσο πολύ για το ποιος θα είναι ο ηγέτης της Λιβύης, και το γιατί δίνουν περισσότερη σημασία στο να εξασφαλίσουν την έγκριση του Αραβικού Συνδέσμου, αντί των ίδιων των κοινοβουλίων τους, είναι απορίας άξιον. Δείχνουν να ενδιαφέρονται πιο πολύ για την εξαναγκαστική επιβολή της δημοκρατίας στη Λιβύη, από το να αποδεχτούν τη δημοκρατική ετυμηγορία στις πατρίδες τους. Το αποτέλεσμα είναι η ανάδυση μιας νέου είδους «αυτοκρατορίας του καλού».

Οι ανθρωπιστικές όμως σφαγές, δεν παύουν να είναι σφαγές. Ακόμη κι αν πραγματοποιούνται εξ αποστάσεως, από υποβρύχια στο βυθό, και από αεροσκάφη στον ουρανό. Ο δρόμος για τη κόλαση είναι πάντα στρωμένος με καλές προθέσεις.

S.A.-The New Republic