O 20ος αιώνας αποτέλεσε ένα θερμοκήπιο εκτεταμένων ιατρικών πειραματισμών πάνω σε ομάδες ατυχών ανθρωπίνων πλασμάτων. Οι παράνομοι, απάνθρωποι και ανήθικοι ιατρικοί πειραματισμοί έδειχναν ιδιαίτερη αδυναμία σε απροστάτευτες ομάδες ανθρώπων, ασθενείς, μειονότητες, γέρους, ορφανά, φυλακισμένους και ψυχιατρικούς έγκλειστους.
Οι ομάδες αυτές ανθρώπων ήταν λιγότερο πιθανό να αντιληφτούν το τι πραγματικά τους κάναν οι επίορκοι πειραματιστές. Ακόμη και αν είχαν κάποια αντίληψη για το τι πραγματικά τους συνέβαινε, ήταν μάλλον απίθανο να προστατευτούν από τα πειράματα ή να διώξουν ποινικά τους βασανιστές τους.
Φυσικά, ο παράνομος ιατρικός πειραματισμός, έχοντας στον πυρήνα του την απανθρωπιά, δεν δίσταζε κατά περιπτώσεις να εξασκείται και σε άλλες ομάδες. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου επιτελέστηκε συγκαλυμμένος πειραματισμός με ραδιενεργά ισότοπα πάνω σε εγκύους.
(Μέρος του άρθρου βασίζεται στην αποκαλυπτική έρευνα του συγγραφέα «Θανάσιμες Θεραπείες», εκδ. Etra, Μάρτιος 2011)
Το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου δημιούργησε την υπεραισιόδοξη ψευδαίσθηση ότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είχαν τελειώσει οριστικά με την συντριβή των Ναζί και των Ιαπώνων.
Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, Ναζί και Ιάπωνες επιστήμονες επιδόθηκαν σε ένα όργιο ιατρικών πειραματισμών πάνω σε αιχμαλώτους πολέμου, κρατουμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμη και σε πληθυσμούς στο φυσικό τους περιβάλλον.
Πολλοί από αυτούς τους γιατρούς-εγκληματίες, όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν για τα εγκλήματά τους αλλά και εξαργύρωσαν την ιατρική γνώση που απέκτησαν από την έρευνα πάνω στις ανθρώπινες ζωές που κατέστρεψαν. Την εξαργύρωσαν με ασυλία και με ερευνητικές θέσεις που τους προσφέρθηκαν από τις συμμαχικές δυνάμεις και κυρίως τις ΗΠΑ.
Η παράδοση των ιατρικών πειραματισμών δεν διακόπηκε ποτέ. Δεν είναι καθόλου παράδοξο λοιπόν η ειδησεογραφία με φρίκη να διαπιστώνει παρόμοιες πρακτικές να εφαρμόζονται και στον 21ο αιώνα, με θύματα ισλαμιστές κρατουμένους, «τρομοκράτες», στην εκτός κάθε έννοιας δικαίου αμερικανική εκδοχή των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης όπως το Γκουαντάναμο, το Αμπού Γκραϊμπ και το Μπαγκράμ. Και αυτά τα βασανιστήρια, παρουσία γιατρών που φρόντιζαν να γίνονται πιο αποτελεσματικά, αποκτούσαν και μια διάσταση ιατρικού πειραματισμού και δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα της κτηνωδίας του πολέμου: Αντίθετα, δημοσιεύματα φανερώνουν πως οι εντολές για να διαπραχθούν αυτά έρχονταν από ψηλά. Ο αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης Bush, Dick Cheney και ο Donald Rumsfeld φαίνεται να αναμιγνύονται με την έκδοση εντολών για τη διάπραξη βασανιστηρίων.
Ο μόνος κανόνας για την έκταση και το είδος των βασανιστηριών ήταν να μην υπάρχουν πολλά εξωτερικά ίχνη τους, ο κανόνας του “No blood, no foul”
Την τελευταία 15ετία και καθώς όλο και περισσότερα ιατρικά πειράματα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, παρατηρούμε μια επιδημία- πολιτική αυτή τη φορά. Οι Clintons κυρίως, έχουν υποχρεωθεί σε απολογία εκ μέρους της αμερικανικής κυβέρνησης για τα ψυχροπολεμικά πειράματα ραδιενέργειας, για τα πειράματα σύφιλης σε ανυποψίαστους πολίτες στην Tuskegee των ΗΠΑ και τα αδερφά τους πειράματα στη Γουεταμάλα.
Ο πειραματισμός με ραδιενέργεια ήταν ίσως από τους πιο εκτεταμένους και μακρόβιους: έγινε όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά επεκτάθηκε από παρθένες ατόλες μέχρι και την Αλάσκα, διαρκώντας συναπτές δεκαετίες. Τα θύματά του ήταν κατά κύριο λόγο στρατιώτες αλλά σύντομα επεκτάθηκε σε ιθαγενείς, ασθενείς, φυλακισμένους, εγκύους, παιδιά, γέρους και ψυχιατρικούς εγκλείστους και νοητικά στιγματισμένους.
Για τα πειράματα της σύφιλης σας μεταφέρω τα ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες»: «Από το 1932 γύρω στους 400 νέγρους (για την ακρίβεια 399 συφιλιδικοί και 201 υγιείς που χρησιμοποιήθηκαν ως γκρουπ ελέγχου) στρατολογήθηκαν στην μελέτη της Tuskegee για τη σύφιλη, μια μελέτη που διεξήγαν οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας των ΗΠΑ σε συνεργασία με το ινστιτούτο της Tuskegee. Οι ¨εθελοντές¨, κυρίως άτομα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, ουδέποτε πληροφορήθηκαν για την πραγματική φύση της μελέτης, για την νόσο από την οποία έπασχαν και για τις προθέσεις των ερευνητών[…]
[…] Ακόμα και όταν η ιατρική επιστήμη επέφερε ένα καίριο πλέγμα στην σύφιλη και σε πλειάδα άλλων λοιμώξεων με την χρήση της πενικιλίνης, οι ερευνητές συνέχισαν το μακάβριο πείραμα τους. Παρότι η πενικιλίνη έγινε το φάρμακο εκλογής για τη σύφιλη το 1947, οι ερευνητές δεν χορήγησαν πενικιλίνη στα αντικείμενα της μελέτης, ούτε καν τους ενημέρωσαν για την νέα θεραπεία. Χωρίς να υπάρχει λόγος, ούτε καν πρόφαση, μετά το 1947 το θερμοκήπιο της σύφιλης συνέχισε να αναπτύσσεται με κυβερνητική έγκριση και κονδύλια.
Το πείραμα συνεχίστηκε μέχρι και το 1972. Δεκάδες άνθρωποι πέθαναν ένα ανόητο και φρικτό θάνατο, δεκάδες οικογένειες μολύνθηκαν από σύφιλη. Και ίσως το έγκλημα να συνεχιζόταν για πολλά χρόνια ακόμη από ερευνητές που δεν είχαν καμία αίσθηση του σωστού και του λάθους αν δεν το έφερνε στο φως της δημοσιότητας ένας ερευνητής θεμάτων δημοσίας υγείας ονόματι Jean Heller. Αμέσως το θέμα πήρε τρομακτικές διαστάσεις και έγινε πρωτοσέλιδο στον Αμερικανικό τύπο. Μετά από σαράντα χρόνια, δύο γενιές ερευνητών και ασθενών, το πείραμα τερματίστηκε κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης.»
Από το 1944 και μέχρι το 1948 πειράματα σύφιλης θα γίνουν και σε φυλακισμένους, νοητικά υστερούντες και στρατιώτες στη Γουατεμάλα:
«Σχετικό δημοσίευμα των New York Times περιγράφει ικανοποιητικά την εμπειρία του απάνθρωπου ιατρικού πειραματισμού υπό την αιγίδα της αμερικανικής κυβέρνησης στη Γουατεμάλα:
Εφτακόσιοι άνθρωποι, άτομα με «νοητική υστέρηση», φυλακισμένοι και στρατιώτες γίναν πειραματόζωα στα χέρια των αμερικανών ερευνητών οι οποίοι πλήρωναν ακόμη και ιερόδουλες για να κολλήσουν στα ερευνητικά τους αντικείμενα σύφιλη. Όταν κάτι τέτοιο δεν επιτυγχανόταν, οι ερευνητές θα προσπαθούσαν να μεταδώσουν τη σύφιλη μέσω εκδορών που προκαλούσαν στο πέος, στο πρόσωπο ή στα χέρια των πειραματόζωων τους ή μέσω νωτιαίων ενέσεων. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι ένα τμήμα αυτών των 700 ανθρώπων αναμετάδωσαν τη σύφιλη στις συντρόφους τους της «εξωπειραματικής» ζωής τους, επιβαρύνοντας πιθανώς τη δημόσια υγεία ολόκληρης της Γουεταμάλα. Οι συνέπειες του πειράματος δηλαδή, καθώς ήταν αυτό μάλλον αδύνατον να περιοριστεί στην ομάδα στόχευσής του, πιθανόν να επεκτάθηκαν πολύ πέρα από το φυσικό χώρο τέλεσής του […]»
Η αποκάλυψη των πειραμάτων της ραδιενέργειας και της σύφιλης άνοιξαν το καλά κρυμμένο μυστικό των απάνθρωπων ιατρικών πειραματισμών. Μετά από τα πειράματα της ραδιενέργειας και της σύφιλης, η αποκάλυψη μιας μακράς λίστας αποτρόπαιων πειραματισμών έμελλε να ακολουθήσει.
Δημοσίευμα του Associated Press στις 27 Φεβρουαρίου του 2011 ξέθαψε 40 από αυτά τα πειράματα, κάποια από τα οποία δεν είχαν πριν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας ενώ κάποια άλλα είχαν προβληθεί μέσω της μηντιακής προπαγάνδας ως ελπιδοφόρες ερευνητικές προσπάθειες, αποκρύπτοντας πλήρως το γεγονός ότι ήταν συχνά επώδυνοι, άλλοτε επιβλαβείς και κάποτε θανατηφόροι για τα ανυποψίαστα θύματα τους πειραματισμοί που ξεπερνούσαν κάθε έννοια ηθικής και δεοντολογίας. Αξίζει να σημειωθεί πως οι περισσότεροι από αυτούς τους πειραματισμούς δεν ήταν αυθαίρετα προϊόντα κάποιου διεστραμμένου ερευνητή αλλά επίσημες, κρατικά χρηματοδοτούμενες έρευνες.
Ενδεικτικά και ανά δεκαετία αναφέρεται πως:
Δεκαετία 1940
-Ένας αναγνωρίσιμος ερευνητής εκθέτει αμερικάνους πολίτες σε ηπατίτιδα. 8 από αυτούς θα αναπτύξουν τη νόσο.
-Προκειμένου να μελετήσουν τη μετάδοση ενός θανατηφόρου μικροβίου του στομάχου, ερευνητές υποχρεώνουν νεαρούς κρατουμένους να καταπιούν αφιλτράριστα εναιωρήματα κοπράνων.
-Σε μια άλλη μελέτη, ερευνητές κάνουν ένεση με πλασμίδιο της ελονοσίας σε 11 εθελοντές δημοσίους υπαλλήλους και στη συνέχεια τους κρατούν σε πλήρη ασιτία για πέντε μέρες. Κάποιοι από αυτούς υποχρεώνονται παράλληλα και σε εξαντλητική σωματική εργασία.
Δεκαετία 1950
-Κατά τη διάρκεια της Ασιατικής γρίπης, ερευνητές ψέκασαν τον ιό στη μύτη 23 κρατουμένων.
-Ερευνητές δοκιμάζουν να μεταδώσουν γονόρροια σε 24 κρατουμένους εγχέοντας το βακτήριο απευθείας μέσω του πέους τους…
Δεκαετία 1960
-Ερευνητές εγχέουν καρκινικά κύτταρα σε 19 γέρους και ανήμπορους νοσοκομειακούς ασθενείς
-Ερευνητές επιχειρούν να μεταδώσουν ηπατίτιδα μέσω της στοματικής οδού ή ενέσεων σε παιδιά με νοητική υστέρηση.
Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, μόνο στις ΗΠΑ, το μικρό δείγμα των περιστατικών ιατρικών πειραματισμών για τους οποίους έχουμε λάβει πλέον γνώση αφορά τριψήφιο αριθμό. Κατά πάσα πιθανότητα και με κάθε μετριοπάθεια ο αριθμός των θυμάτων τους είναι τουλάχιστον τετραψήφιος.
Το έργο των Ναζί καλά κρατεί.
Με την αύξηση των εποπτικών οργάνων ενδέχεται οι ιατρικοί πειραματισμοί να έψαξαν προσφορότερο έδαφος σε χώρες όπου η κοινή γνώμη ήταν περισσότερο αδιάφορη ή ανενημέρωτη και όπου οι ελεγκτικοί και εποπτικοί μηχανισμοί ήταν ισχνή. Η Αφρική είναι μια ήπειρος που κατά τόπους ικανοποιεί τις συνθήκες του ιατρικού πειραματισμού.
Ήδη, σε σχετικά προγενέστερα άρθρα μου στο TVXS αλλά και στο βιβλίο μου Θανάσιμες Θεραπείες έχω περιγράψει τους απαράδεκτους ιατρικούς πειραματισμούς της Pfizer στο Κάνο της Νιγηρίας, και της κλινικής δοκιμής της νεβιραπίνης στην Ουγκάντα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα και στις αρχές του αιώνα που διανύουμε.
Δεν φαντάζει πολύ πιθανό οι ιατρικοί πειραματισμοί να σταματήσαν ποτέ. Μάλλον αλλάξαν μορφή, τακτικές και δεξαμενές θυμάτων για να συνεχίσουν να υπηρετούν όχι μόνο μεγάλα συμφέροντα αλλά και την ερευνητική ματαιοδοξία και τη νοσηρή περιέργεια επίορκων πειραματιστών…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου