Γεννιούνται πουτ@νες ή γίνονται;

Ύστερα από σχέση ενός χρόνου με έναν τύπο που γούσταρε περισσότερο από μένα τον υπολογιστή του, σε σημείο να ακούω τη λέξη sex και να μη θυμάμαι αν έχω δοκιμάσει, αποφάσισα τελικά να τον αφήσω το μαλάκα.

Σύντομα γνώρισα κάποιον άλλον και ξαναμπήκε ο ήλιος και η αύρα στα σκέλια μου.
Αντρέας.
Τρομερός εραστής, ακούραστος, εφευρετικός και επιπλέον, πανέμορφος άντρας.
Με αυτόν ξέχασα τι θα πει κατούρημα, κατέβαζα το βρακί και μου τον έχωνε αμέσως.
Για 6 μήνες περάσαμε τέλεια, λίγες γυναίκες είχαν την τύχη μου.

Όμως μετά άρχισε να ζητάει να καλέσουμε κι άλλο ζευγάρι στο κρεβάτι μας ή έστω ένα μπακούρι, άντρα ή γυναίκα.
Να ανανεώσουμε τη σεξουαλική μας ζωή.
Ε, βέβαια, αφού το είχαμε κάνει μέχρι και στην ταράτσα, πάνω στην κεραία της τηλεόρασης, είχαμε δει όλες τις τσόντες της υφηλίου, είχαμε φαντασιωθεί μέχρι και τον Ιούλιο Καίσαρα, έπρεπε να ανανεωθούμε.

Εγώ δεν μπορούσα να τον δω με άλλη γυναίκα, ήμουν ερωτευμένη.
Αυτόν δεν τον ένοιαζε που θα με έβλεπε με άλλον άντρα.
Κι ας δήλωνε επίσης ερωτευμένος.
Έρωτας-ξέρωτας πάνω από όλα έβαζε την απ΄ αυτή του.

Σημαία την είχε κάνε την παπάρα του, έβλεπε γκόμενα και θυμόταν τις χαμένες πατρίδες.

Μια μέρα έρχεται χαρούμενος και μου λέει:

«Μίλησα με τη Βέρα και δέχεται. Τώρα το μόνο που μένει είναι να ψήσει και τον Χρήστο».

«Δέχεται η Βέρα να πηδηχτούμε μαζί τα δυο ζευγάρια;».

«Σαν τρελή. Άλλωστε αυτή με γούσταρε πολύ πριν τα φτιάξει με το Χρήστο».

«Και τώρα θυμηθήκατε να παρθείτε;».

Τώρα το θυμηθήκανε.
Καλή καριόλα η Βέρα.

Όμως ήμουν σίγουρη ότι αν τολμούσε να ξεστομίσει κάτι τέτοιο στον Χρήστο, αυτός θα της έβαζε ένα σκατό στο στόμα και θα την έστελνε στη μάνα της μέσω αποχετευτικού.

Δεν έγινε ποτέ η παρτούζα.
Πιστεύω πάντως, ότι κάποια στιγμή θα βρήκαν την ευκαιρία η Βέρα κι ο δικός μου και θα τη γράψανε την επιστολή.
Δεν κώλωνε ο Αντρέας σε κάτι τέτοια.
Μέχρι και μια ωραία θεία μου πήρε.

Θα μου πεις, έβαζε κι αυτή το σορτς και πήγαινε στο μαγαζί του μια πόρτα από το σπίτι της, να πιουν καφέ.
Τον ήπιανε τον καφέ και ξελυσσάξανε.

Όλες οι γυναίκες που συναναστρεφόμουν, φίλες, συγγενείς, γειτόνισσες, του στηνόντουσαν σαν Μαρτιάτικες γάτες.
Εντάξει, είπαμε ήταν πανέμορφος άντρας, με ωραίο πρόσωπο και γραμμωμένο σώμα.

Κούρος κανονικός, ηλίθιες ήταν να μην του την πέσουνε;
Είχε και την αντρίλα στο φουλ πάνω του, υγραίνονταν τα κορίτσια.

Αλλά δεν γινόταν να μου είναι πιστός;
...Τώρα που το σκέφτομαι, όχι.
Μπορεί ένα τόσο ωραίο αρσενικό να μην υποκύψει στους αμέτρητους κώλους που του κουνιόντουσαν στη μούρη;
Όχι.
Αν το κάνει αυτό, τον λες μαλάκα. Εσύ η ίδια η γκόμενα του.

Ο Αντρέας όμως το «μαλάκας» δεν το σήκωνε ούτε σαν γραμματική.

Γαμούσε αβέρτα για την υστεροφημία του.

Το θέμα με τις αλλαξοκωλιές στο κρεβάτι, κάποια στιγμή το ξέχασε.
Κατάλαβε ότι μαζί μου δεν θα έτρωγε τέτοια τούρτα.
Οπότε μου φόρεσε το πιάτο της Nova στο κεφάλι για κέρατο, αλλά εγώ έβλεπα AΝΤ1 και δεν το κατάλαβα.

Ώσπου ένα βράδυ μπαλαμουτιάστηκε μπροστά στα μάτια μου.
Με μια κολλητή μου, που από τότε την ξεκόλλησα.

Τι διάoλο, γεννιούνται πουτάνες ή γίνονται;
Υπάρχουν αίθουσες νεογνών με ταμπελίτσα στην πόρτα που λέει «πουτάνες»;

Ένα βράδυ λοιπόν, από τα πολλά που ερχόταν μαζί μας, βγήκαμε για ποτό.
Καθίσαμε στο μπαρ.
Δίπλα μου ο Αντρέας και δίπλα του η ξεκολλητή.
Μεταξύ ποτού και βαρεμάρας, κάναμε πλάκα με τη μπαργούμαν που μου την έπεφτε.

Η τύπισσα μου έλεγε διάφορα, μου αφιέρωνε τραγούδια και γενικότερα δεν είχε πρόβλημα να δείξει τις προθέσεις της.
Ήταν ωραία γυναίκα και βεβαίως είχα κολακευτεί -η ματαιοδοξία είναι μονίμως πεινασμένη.

Kάποια στιγμή έπιασα ψιλή κουβέντα μαζί της, ενώ ο Αντρέας μιλούσε με τη φίλη μου.
Ξαφνικά γυρίζω να τους πω κάτι και τους βλέπω να φιλιούνται.
Κόντεψα να πέσω από το σκαμπό, μου ήρθε σκοτοδίνη, είδα τη ζωή μου σε ταινία, έφαγα μια σακούλα πασατέμπο, τόσο πολύ.
Αλλά δεν το ‘δειξα, συγκρατήθηκα και δεν τους διέκοψα.

Τελειώνουν με τα σάλια τους και αντιλαμβάνονται ότι τους βλέπω.
Ο γαμήκουλας δε μάσησε, αλλά ρώτησε όλο ευγένεια:

«Σε πείραξε αυτό που έγινε;»

«Καθόλου. Κάντε ό,τι γουστάρετε ρε παιδιά» απαντάω και γυρίζω στη μπαργούμαν.
Με την άκρη του ματιού μου όμως πρόλαβα και είδα ότι άρχισαν να ξαναφιλιούνται.
Κάτι που συνεχίστηκε για αρκετή ώρα.

Δεν άντεξα τόση καύλα και με τη δικαιολογία ότι κουράστηκα στο σκαμπό, πήγα βρήκα μια σκοτεινή γωνιά να αποφασίσω πού είναι το πάτωμα και πού είναι το ταβάνι.

Τι την ήθελα τη σκοτεινή γωνιά;
Σε λίγο ήρθαν δίπλα μου και άρχισαν να μπαλαμουτιάζονται κανονικά.
Της έπιανε τα βυζιά και το μουνί μπροστά μου.

Θα μου πεις, εδώ είχε χώσει τη γλώσσα του στο στομάχι της, αυτό με πείραξε;
Ε, ναι με πείραξε, γιατί άλλο το εκμέκ και άλλο το εκμέκ-κανταίφι.

Αυτή τη φορά με ρωτάει η ξεκολλητή με τόση γλύκα, που μαζευτήκανε μυρμήγκια:

«Σίγουρα δε σε πειράζει, έτσι;»

«Χα, χα.. Άσε μας ρε φιλενάδα...» της λέω.

Αργότερα τραβήχτηκαν μαζί στην τουαλέτα και γύρισαν σε κάνα τέταρτο.

Τέρμα βραδιάς και πόνου γωνία, αυτή πήγε σπίτι της κι εγώ στο δικό του.

Την άλλη μέρα ξύπνησα, έφτιαξα καφέ και τηλεφώνησα σε κάποιον φίλο.
Βγήκαμε και ξαναβγήκαμε και την τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς, ξεσκιστήκαμε.

Μόλις το είπα στον Αντρέα τρελάθηκε. Φώναζε, ούρλιαζε, χτυπιότανε.
Σε λίγες μέρες που του ζήτησα να χωρίσουμε έκανε το σπίτι του λαμπόγυαλο, πήρε δάνειο για να το επισκευάσει μετά.

Αυτή τη στιγμή γράφω από το Κάιρο που κάνω διακοπές με το νέο μου γκόμενο.
Τον Χρήστο της καριολο-Βέρας.
Του τα είπα όλα, κλάψαμε μαζί και με ένα καλό γαμήσι τους ξεχάσαμε.

Με τον Χρήστο πηδιόμαστε σε μια και μοναδική στάση, μην τις κάψουμε όλες από τώρα κι αρχίσει να ζητάει άλλη πουτάνα στο κρεβάτι μας.

Έχω μια φοβία πια.
Το Πάσχα λέω να κάνουμε πισωκολλητό.

ΠΗΓΗ