Ανθρώπινος πολιτισμός - Η κρίσιμη καμπή

Ο ανθρώπινος πολιτισμός, έτσι όπως έχει δομηθεί και εξελιχθεί, δείχνει όλο και περισσότερο στις μέρες μας ότι έχει φτάσει σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σημείο, σε μια κρίσιμη καμπή της πορείας του.
Μας το λένε σχεδόν τα πάντα γύρω, επιστήμονες και ερευνητές, φιλοσοφικά ρεύματα και πολύ ξεχωριστοί άνθρωποι, η ίδια η φύση με τα φαινόμενά της και την εξάντληση των πόρων της, το βιώνουμε εμείς οι ίδιοι καθημερινά στο πετσί μας μέσα στις κοινωνίες μας..
..αν κάποιος θελήσει να «σκάψει» λίγο κάτω από την επιφάνεια που φαίνεται, κάτω από την πραγματικότητα που του παρουσιάζεται, θα βρεθεί μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα.
Ας επιχειρήσουμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι της εξέλιξης και του πολιτισμού μας όσο πιο απλοϊκά και κατανοητά από όλους μας γίνεται.
Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι, με βάση τη γνώση που διέθεταν ανά τις εποχές, τη γνώση για τη λειτουργία του φυσικού κόσμου που τους περιέβαλε, δημιούργησαν πολιτισμό, δεδομένα, ανάγκες και αξίες.
Είναι επίσης βέβαιο ότι τον πολιτισμό αυτό τον δημιούργησαν με τις δεδομένες βιολογικές δυνατότητες των αισθήσεών τους.
Η όραση, η ακοή, η όσφρηση, η αφή και η γεύση ήταν πάντα τα «εργαλεία» με τα οποία οι άνθρωποι μπορούσαν να αντιληφθούν, να επικοινωνήσουν και να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους.
Ο κόσμος μας, οι ανάγκες μας, οι αξίες μας, ο πολιτισμός μας ολόκληρος έχει δομηθεί και εξελιχθεί με βάση τις δυνατότητες των πέντε μας αισθήσεων.
Και κάπου εδώ προκύπτουν τα εξαιρετικά σοβαρά και θεμελιώδη ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις.
Έχουν οι αισθήσεις μας απεριόριστες δυνατότητες?
Είναι ικανές δηλαδή να δουν και να αντιληφθούν κάθε τι πραγματικά υπαρκτό, τα πάντα?
Προφανώς και όπως όλοι θα γνωρίζουμε, οι αισθήσεις μας έχουν συγκεκριμένες δυνατότητες, τα μάτια, η ακοή μας δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τα πάντα.
Ο περιορισμός αυτός των δυνατοτήτων των αισθήσεών μας σημαίνει ότι όλα όσα δεν μπορούμε από τη βιολογία μας να αντιληφθούμε δεν υπάρχουν?
Τι υπάρχει πέρα από το πεδίο αντίληψης των αισθήσεών μας;
Το τίποτα? Το κενό?
Τι βρίσκεται μετά την ταχύτητα του φωτός?
Τι βρίσκεται πέρα από τις 3 διαστάσεις που μπορεί ο εγκέφαλός μας να αντιληφθεί?
Μήπως ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει χτιστεί μέσα από την πλάνη που δημιουργούν οι περιορισμένες μας αισθήσεις;
Τα σύγχρονα, τεκμηριωμένα πλέον, επιστημονικά συμπεράσματα, έρχονται να επιβεβαιώσουν την τεράστια αυτή πλάνη των αισθήσεών μας και να ερμηνεύσουν κατ επέκταση την δομή και τη λογική της πορείας του σύγχρονου πολιτισμού μας.
Το σύμπαν, κατά τα συμπεράσματα αυτά, είναι άτμητο και αδιαίρετο, ένα χωροχρονικό συνεχές.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΤΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΥΛΗ.
Αυτή είναι και η κύρια συμπαντική πραγματικότητα.
Μέσα στη δομή και τη σύνθεση του ενός, του κάθε τι, υπάρχει η γνώση και τα στοιχεία που υπάρχουν και στο όλον, σε ολόκληρο το σύμπαν.
Αν λοιπόν μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι το σύμπαν είναι ένα – ότι παρελθόν, παρόν, και μέλλον δεν υπάρχει, διότι αυτός ο χρονικός διαχωρισμός είναι πλαστός και ανθρώπινος, τότε θα κατανοήσουμε ότι όλα είναι ΕΝΑ στο τώρα.
Οι περιορισμένες δυνατότητες των αισθήσεών μας, είναι αυτές που μας έχουν οδηγήσει σε μια απίστευτη πλάνη σχετικά με το τι είναι πραγματικό.
Καθώς είναι περιορισμένες τεμαχίζουν την πραγματικότητα σύμφωνα με τις δυνατότητές τους.
Ενώ η μόνη πραγματικότητα είναι το ΟΛΟΝ, οι αισθήσεις μας την διαιρούν σε πολλά ΕΓΩ καθώς και σε συμπαγή ύλη, αντικείμενα κλπ.
Το ΕΜΕΙΣ όμως δεν είναι ένα σύνολο από ΕΓΩ.
Το ΕΜΕΙΣ είναι ενιαίο και αδιαίρετο.
Απλά η βιολογία μας δεν μας βοηθάει στο να το αντιληφθούμε.
Τα μάτια μας για παράδειγμα δεν μπορούν να δουν πέρα από ένα ελάχιστο…αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πέρα από το ελάχιστο αυτό δεν υπάρχει τίποτα.
Κάπως έτσι, με αυτή τη διαχωριστική κατανόηση για τον κόσμο μας, νομίσαμε ότι τα πάντα γύρω είναι ύλη, τεμαχισμένη ύλη, και ότι ανάμεσα στα σώματα και τα αντικείμενα υπάρχει απόσταση κενού.
Οι αισθήσεις μας δεν μπορούν να αντιληφθούν τα μικροσωματίδια και την συμπαντική ενέργεια που μας περιβάλει, που υπάρχει ανάμεσα στα σώματα και τα αντικείμενα.
Αν βλέπαμε και αντιλαμβανόμασταν τα πάντα θα βρισκόμασταν μπροστά σε μια ενεργειακή σούπα, δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε υλικά αντικείμενα και σώματα.
Όλοι και όλα είναι φτιαγμένα από τα ίδια σωματίδια, την ίδια συμπαντική ενέργεια.
Το ΕΓΩ δηλαδή, με βάση τα παραπάνω, ταυτίζεται ουσιαστικά με κάτι πλαστό και περιορισμένο, συνδέεται με την πλαστή εικόνα που μας παρουσιάζουν οι αισθήσεις μας. Τι νόημα λοιπόν έχει το ΕΓΩ, αφού εκφράζει μία πλάνη των αισθήσεών μας, κάτι που δεν υπάρχει;
Το ΕΓΩ συνδέεται με την πλαστή έννοιας της διαίρεσης.
Το ΕΓΩ δημιουργεί μια ψευδαίσθηση εξ αιτίας της βιολογίας μας.
Πίσω από το ΕΓΩ κρύβεται η πραγματικότητα ολόκληρης της αδιαίρετης δημιουργίας.
Με απλά λόγια είμαστε «φυλακισμένοι» μέσα στις αισθήσεις μας οι οποίες δημιουργούν μια πραγματικότητα, μια εικόνα του ΕΓΩ και της ύλης η οποία δεν υπάρχει, είναι κατασκεύασμα των δυνατοτήτων των αισθήσεών μας.
Μια τέτοια εικόνα δεν μπορεί να υπάρξει από μόνη της, ούτε φυσικά να ευτυχίσει.
Η μόνη πραγματικότητα βρίσκεται πέρα από το αντιληπτό από εμάς, πέρα από το αισθητό, βρίσκεται στο ενιαίο και το ΟΛΟΝ.
Έχοντας τώρα όλα αυτά τα ανατρεπτικά και ριζοσπαστικά δεδομένα από τη μεγάλη μας πλάνη, ας ρίξουμε μια ματιά στον πολιτισμό που έχουμε δημιουργήσει.
Ο πολιτισμός μας είναι ένας υλιστικός και εγωκεντρικός πολιτισμός μέσα στον οποίο οι άνθρωποι, ως άτομα, ως ΕΓΩ, ζουν έχοντας μια διαχωριστική αντίληψη για τον κόσμο τους και τους άλλους, προσπαθώντας σε ολόκληρο το βίο τους να φτάσουν στην προσωπική ευτυχία και την εκπλήρωση.
Εγώ και ο άλλος, εμείς και οι άλλοι κ.ο.κ.
Ο υλιστικός πολιτισμός μας βρίσκεται πια στο οριακό εκείνο σημείο όπου αφού έφτασε στο υλιστικό και καταναλωτικό ζενίθ του, αυτοκαταστρέφεται από τα ίδια του τα δομικά στοιχεία.
Μια κοινωνία της οποίας οι κυρίαρχες κινητήριες δυνάμεις είναι το ατομικό κέρδος, το χρήμα και ο ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα, δεν μπορεί να είναι μια κοινωνία ηθική, ασφαλής και δίκαιη για όλους.
Είναι μια κοινωνία που διαρκώς αναπαράγει βία, εγκληματικότητα, πολέμους, ανισότητες, φτώχεια, πείνα, στερήσεις και αδικία.
Μια τέτοια κοινωνία είναι καταδικασμένη να κινείται κάνοντας διαρκώς φαύλους κύκλους οι οποίοι σταδιακά καταστρέφουν όλο και περισσότερο τις κοινωνικές δομές, τους ανθρώπους, τις πραγματικές αξίες και ολόκληρο το φυσικό περιβάλλον.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός μοιάζει να είναι για χρόνια κολλημένος στο ίδιο σημείο αδυνατώντας να κάνει το επόμενο ουσιαστικό βήμα στην εξέλιξή του.
Λες και κάποια αόρατη δύναμη τον κρατάει εγκλωβισμένο.
Η αόρατη αυτή δύναμη απορρέει μέσα από τα κοινωνικά μας συστήματα, τα μοντέλα με τα οποία διαχειριζόμαστε τα δεδομένα μας, την επιστημονική και τεχνολογική μας γνώση, τους πόρους και τους ανθρώπους όλης της γης.
Δυστυχώς τα εφαρμοσμένα κοινωνικά μας συστήματα δεν δείχνουν να αφομοιώνουν και να συμβαδίζουν παράλληλα με την επιστημονική γνώση, τις νέες γνώσεις για τον κόσμο μας.
Για παράδειγμα, ενώ η ετήσια παραγόμενη τροφή σε όλο τον πλανήτη είναι πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια τόνοι, το 1/3 αυτών καταλήγει στα σκουπίδια την ίδια στιγμή που εκατομμύρια ανθρώπων πεθαίνουν από την πείνα.
Αυτό μας δείχνει πολύ καθαρά ότι κάτι δεν πάει καλά…
Ένα άλλο απλό παράδειγμα που δείχνει ξεκάθαρα την απουσία της επιστημονικής εφαρμογής στις κοινωνίες μας και την ανόητη πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού είναι το γεγονός ότι η ανθρωπότητα, ενώ γνωρίζει πια και μπορεί να παράγει καθαρή ενέργεια για ολόκληρο τον πλανήτη μέσα από ανανεώσιμες και εναλλακτικές μορφές, παρ όλα αυτά επιμένει στην χρήση των ορυκτών καυσίμων και την εξάντληση των αποθεμάτων του πετρελαίου.
Φυσικά, κάτι τέτοιο συμβαίνει απλά και μόνο επειδή τεράστιες πολυεθνικές εταιρείες αποκομίζουν μυθικά κέρδη χωρίς φυσικά να τις νοιάζει για τίποτε άλλο.
Σε μια κοινωνία που βασίζεται στο χρήμα και στο κέρδος, το κάθε τι, η κάθε ανθρώπινη ενέργεια, στοχεύει πρώτα και πάνω απ όλα σε αυτά.
Η ίδια η ανθρώπινη ζωή υπολογίζεται σε χρήματα, σε κόστος ή κέρδος.
Η επιστημονική όμως γνώση είναι αυτή που βάζει τα ουσιαστικά θεμέλια στο οικοδόμημα της εξέλιξης και του πολιτισμού μας, καθώς δεν προκύπτει μέσα από προσωπικές επιθυμίες αλλά από την αντικειμενική παρατήρηση, τις έρευνες και τα αλλεπάλληλα πειράματα.
Είναι αυτή που δημιουργεί τον περιβάλλοντα χώρο μέσα στον οποίο οι άνθρωποι θα αναπτύξουν τις δημιουργικές τους ικανότητες, τις αξίες και τις προτεραιότητές τους.
Όταν λοιπόν, μέσα από τα κοινωνικά μας συστήματα, οι προτεραιότητες και οι αξίες των ανθρώπων είναι τόσο μα τόσο περιορισμένες και εστιάζονται στο ατελείωτο κυνήγι του προσωπικού κέρδους, της ατομικής επιδίωξης για ευτυχία και τον ανταγωνισμό, τα συμπεράσματα είναι κάτι παραπάνω από προφανή.
Τα κοινωνικά μας συστήματα, αφού έχουν ασπαστεί και υποστηρίζουν απόλυτα την υλιστική πλασματική «πραγματικότητα», έχουν κατόπιν κατασκευάσει τεχνητά ένα περιβάλλον στέρησης και σπανιότητας των αγαθών, των πόρων και των υπηρεσιών, μέσα στο οποίο οι άνθρωποι, διαμορφωμένοι και πάλι τεχνητά από άγνοια και φόβο, ζουν εγκλωβισμένοι αλλά και απολύτως κατευθυνόμενοι και ελεγχόμενοι.
Τα κοινωνικά μας συστήματα, με λίγα λόγια, καλλιεργούν και κατασκευάζουν ανήθικους ανθρώπους, διαχωρισμένους από την αληθινή ουσία του «είναι» τους.
Και για να επανέλθουμε στις αρχικές μας διαπιστώσεις, όλα αυτά συμβαίνουν εξ αιτίας της πλάνης των αισθήσεών μας περί της φύσης του πραγματικού και την εσκεμμένη κατεύθυνση που έχουν δώσει στον πολιτισμό μας κάποιοι λίγοι οι οποίοι κατέχουν τη διαχείριση των πόρων του πλανήτη και του χρήματος.
Έχουν δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα, μια πραγματικότητα με μοναδική της αξία το κέρδος και το χρήμα και μέσα σ αυτήν ζουν φυλακισμένοι όλοι οι πολίτες του κόσμου μας.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν, σε τούτη την εξαιρετικά κρίσιμη καμπή στην οποία βρίσκεται το ανθρώπινο είδος, δεν κάνουμε το επόμενο βήμα για να ξεκολλήσουμε και να συνεχίσουμε την εξέλιξή μας, το ανθρώπινο είδος θα αφανιστεί.
Το απολύτως βασικό και αναγκαίο πρώτο βήμα, προς μια αληθινά βιώσιμη και ασφαλή κατεύθυνση, είναι το να ξεφύγει η ανθρωπότητα ολόκληρη από το περιβάλλον της τεχνητής στέρησης των αγαθών, των υλών και των πόρων, που την διατηρεί εγκλωβισμένη στον ανήθικο υλιστικό προσανατολισμό, τον ανταγωνισμό και τη βία και να οδηγηθεί προς μια κοινωνία αφθονίας και ελεύθερης πρόσβασης ΟΛΩΝ ΣΕ ΟΛΑ.
Για να συμβεί αυτό χρειάζεται απλά να ενσωματώσουμε την συμπαντική και επιστημονική μας γνώση, τις τεχνολογικές μας δυνατότητες, μέσα στα κοινωνικά μας συστήματα χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό.
Ο μοναδικός βασικός κοινωνικός περιορισμός μέσα από τον οποίο καλλιεργούνται μία σειρά από παράγωγους περιορισμούς είναι το χρήμα ως μέσο διαχείρισης και διανομής των αναγκαίων για τη ζωή αγαθών.
Η σημερινή κοινωνία δεν έχει απολύτως καμία δικαιολογία και λόγους να διατηρεί απαρχαιωμένους θεσμούς και επικίνδυνες μεθόδους.
Όπως είπαμε παραπάνω ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΤΟ ΤΩΡΑ.
Αυτό σημαίνει ότι ή θα εξελιχθούμε ΟΛΟΙ μαζί προς ένα μέλλον βιώσιμο και ασφαλές για όλους, χωρίς περιορισμούς και όρια στις δυνατότητές μας ή θα χαθούμε ΟΛΟΙ μαζί ως ένα ανόητο είδος που δεν έμαθε πραγματικά ποτέ τι είναι.
Για να ευτυχίσει το μέρος είναι απολύτως απαραίτητο να ευτυχεί το όλον.
Στην περίπτωση λοιπόν που η ανθρωπότητα καταφέρει να αφυπνιστεί και επιλέξει να απεγκλωβιστεί μια και καλή από τα κοινωνικά δεσμά της, κάνοντας το επόμενο βήμα, είναι βέβαιο ότι θα έχει κάνει το σημαντικότερο βήμα απ όλα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.
Το βήμα αυτό θα την εκτοξεύσει στα επόμενα εξελικτικά της στάδια κατά τα οποία οι πραγματικές ανθρώπινες δυνατότητες δεν μπορούν να προβλεφθούν από κανέναν.
Μια κοινωνία, όπου ΟΛΟΙ συνεισφέρουν, συνδημιουργούν και προσφέρουν για να υπάρχει και να εξελίσσεται, κατανοώντας από τη μια την ενιαία συμπαντική καταγωγή τους και από την άλλη την ομορφιά και βιοποικιλότητα του ξεχωριστού αυτού πλανήτη που τους φιλοξενεί, είναι μια κοινωνία η οποία έχει καταφέρει να δημιουργήσει τον επίγειο παράδεισο.
Εν κατακλείδι δε, αναρωτιέται κανείς,
Αν δεν είναι αυτός, ο ευλογημένος από κάθε άποψη τόπος, που πρώτος φανέρωσε τη γνώση, τις επιστήμες και τον πολιτισμό, σε όλη τη γης κατά την εμβρυακή ηλικία του ανθρώπου, τότε ποιος άλλος θα είναι αυτός που θα γυρίσει τη σελίδα, σ αυτή την κρίσιμη καμπή, στην πανανθρώπινη ιστορία;
(το κείμενο έχει δανειστεί αποσπάσματα από συνεντεύξεις και εκπομπές του Μάνου Δανέζη, καθηγητή αστροφυσικής του Πανεπιστήμιου Αθηνών)
Τάσος Πετρίδης