Στο μυαλό της γυναίκας

Υπάρχουν στιγμές που δεν καταλαβαίνω την ψυχοσύνθεση των γυναικών. Το μυαλό τους.

Κι ας είμαι γυναίκα.

Με χιλιάδες ανασφάλειες, προβληματισμούς και κυκλοθυμίες ως ύψιστη παρακαταθήκη της φύσης μας.

Ακόμα προσπαθώ να κατανοήσω, να αναλύσω και να ερμηνεύσω. Τις άλλες και μένα.

Επειδή στην τελική όλες μας στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Τα ίδια θέματα μάς απασχολούν.

Ένας άντρας πάντοτε μας στέλνει αδιάβαστες να ανοίξουμε το ετυμολογικό του λεξικό, ενεργοποιεί όλα τα υπαρξιακά μας ζητήματα και τα θέτει σε αμφισβήτηση.

Κι εμείς παραμένουμε μετέωρες να ατενίζουμε με βλέμμα απλανές το ατέρμονο κενό, ενσαρκώνοντας την Άννα Καρένινα στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τολστόι, ακριβώς μια στιγμή πριν εκείνη πέσει στις ράγες του τρένου από απελπισία.

Σε  παρόμοια κατάσταση βρήκα τη γυμνάστρια μου την Αλίκη, όταν πήγα τη Δευτέρα για πιλάτες.

Ένα στάδιο πριν την αποσύνθεση.

Ήταν μάλιστα μια από τις σπάνιες εκείνες μέρες που είχε δεήσει ο Ύψιστος να έχω υπερβάλλοντα ζήλο για εκγύμναση όλων των μελών του σώματος μου.

Με την όρεξη έμεινα, όταν είδα την είδα με ύφος Μεγάλης Παρασκευής.

Σίγουρα δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό μου και με ξέχασε στους κοιλιακούς.

Τα μάτια της περιβάλλονταν από δύο ωραιότατους μαύρους κύκλους, σημάδι αϋπνίας τους τελευταίους τρεις μήνες τουλάχιστον και το βλέμμα της εστιασμένο στο παράθυρο αντί σε μένα που έκανα τα hundreds, thousands και οι κοιλιακοί μου έκαιγαν λες και μόλις μου είχαν κάνει καισαρική.

Διαμαρτυρήθηκα τελικά με μια γκριμάτσα πόνου.

-Αλίκη, έλεος χριστιανή μου. Πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο; Γιατί οι εκατό κοιλιακοί μου έχουνε χιλιάσει;

-Τι; Α, ναι. Τώρα που το λες δικαιούσαι να ξεκουραστείς, απάντησε εξακολουθώντας να κοιτάει έξω από το παράθυρο.

-Πριν από πόσες ώρες μπορούσα να ξεκουραστώ; Δεν αντέχω άλλο. Ούτε η Φανή Χαλκιά πριν από τους Ολυμπιακούς τέτοια προπόνηση.

-Πάψε να γκρινιάζεις και πάμε για στήριξη στο πλάι.

- Τι στήριξη και πράσινα άλογα να κάνω η γυναίκα; Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής.

Στο άκουσμα της λέξης «σαρξ», το μάτι της γυάλισε κι έστρεψε όλη της την προσοχή πάνω μου.

-Να σε ρωτήσω κάτι που θέλω τη γνώμη σου;

-Ρώτα ό,τι θέλεις, άσκηση μόνο μη με βάλεις να κάνω.

-Όταν βγαίνεις ραντεβού με κάποιον που σε ενδιαφέρει πολύ, πάρα πολύ, πότε είναι η κατάλληλη εποχή για να του κάτσεις;

-Καλοκαίρι καλύτερα, το φθινόπωρο πέφτουν τα φύλλα και δεν κάνει. Τι πίνεις και δεν μας δίνεις βρε Αλικάκι;

-Κοίτα, μου είπε με συνωμοτικό ύφος κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά για να σιγουρευτεί ότι δεν κρυφάκουγε κανείς. Εδώ και τρεις βδομάδες βγαίνω με τον πρώην μου, τον Γιώργο.

-Όταν λέμε πρώην, πόσο παλιά εννοούμε;

-Από τη Β’ Λυκείου.

-Α, μάλιστα. Όταν ήταν ο Καζαντζάκης τζόβενο δηλαδή. Κάτι σε πιο πρόσφατο, φετινής σεζόν δεν υπάρχει;

-Άσε τις ειρωνείες και η κατάσταση είναι σοβαρή. Βγαίνουμε που λες εδώ και τρεις βδομάδες αλλά ακόμα δεν..

-Τι εννοείς «ακόμα δεν»; Κούκου γιοκ;

-Το αντίθετο. Εγώ δεν τον αφήνω.

-Ξεροσφύρι τη βγάζετε;

-Όχι, ακριβώς. Τα κάνουμε όλα εκτός από το επίμαχο.

-Το οποίο είναι;

-Έλα τώρα. Δεν καταλαβαίνεις;

-Εγώ μια χαρά καταλαβαίνω αλλά το θέμα είναι να καταλάβεις κι εσύ.

-Τι να καταλάβω;

-Την «Ασκητική».

-Δεν θέλω να του τα δώσω όλα στο πιάτο. Αν μετά βαρεθεί;

-Ε, άμα είναι έτσι, δώστα όλα στην κατσαρόλα. Μην κάνεις τον κόπο να βγάλεις σερβίτσια και πάνε άδικα.

-Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι γυμνοί, παίζουμε και τέλος.

-Παιδί μου τα είχατε ή δεν τα είχατε στο παρελθόν;

-Ναι, τα είχαμε.

-Σεξ κάνατε;

-Ουου! Πολύ!

-Ε, τότε τι σκέφτεσαι; Μη σου πάρει την παρθενιά;

-Όχι, μη με βαρεθεί.

-Θα σε βαρεθεί αν συνεχίσεις να παίζεις την παρθενοπιπίτσα. Θα σου πει ένα ωραιότατο μπαρδόν και θα τον φάει η τσαπερδόνα απέναντι που δεν έχει κολλήματα. Οι άντρες Αλικάκι είναι απλά μαθηματικά, όχι πολύπλοκοι αλγόριθμοι σαν εμάς τις γυναίκες.

-Λες ε; ψέλλισε κοιτώντας ερωτηματικά το ταβάνι.

-Το προσυπογράφω.

-Τότε θα γίνει απόψε αν το αποφασίσω. Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές.

-Κι εγώ για το κάψιμο των κοιλιακών. Μετά το σημερινό, δικαιούμαι για το υπόλοιπο της μέρας να βυθίσω το κεφάλι μου στη Nutella. 

Έφυγα από το γυμναστήριο τρεκλίζοντας σαν τον απόμαχο του Βιετνάμ, από τον πόνο.

Μεγάλη μάρκα είμαστε εμείς οι γυναίκες τελικά.

Ένα άγχος αν θα μας κάτσουν και μια ατελείωτη αγωνία τι θα γίνει αν δεν τους κάτσουμε.

Τελικά, η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Ή δεν υπάρχει κότα και είναι όλα στο μυαλό μας;

Άρια Σωκράτους

ΠΗΓΗ