O στερνός μεζές! Τρεις τροφές που μπορούν να σε σκοτώσουν

Σου αρέσει το φρικαλέο και το παράξενο, γουστάρεις εκείνα τα άσχετα trivia γνώσεων που πουθενά δεν θα σου χρειαστούν, παρά μόνο για επίδειξη γνώσεων σε εξίσου εγκεφαλικά παράλυτους με εσένα. Η σημερινή σου δόση, τα έχει όλα με μια πουτανιά κινδύνου – και είναι μικρό σε μέγεθος (για Zyklon B “tooo fuuuucking loooong” δεδομένα) ώστε να το καταπιείς εύκολα.

Αν στο παρελθόν είδαμε cheap thrills, τα οποία παρόλο που μιμούνται τον κίνδυνο ουσιαστικά δεν κινδυνεύεις, σήμερα θα πάμε να δούμε την πραγματική φάση: διατροφικές συνήθειες που μπορούν να σε σκοτώσουν!

Sannakji

Ένα τόσο παράξενο όνομα για κάτι τόσο συνηθισμένο, αλλά η εξωτικίλα πουλάει. Ας δούμε ποια είναι αυτή η επικίνδυνη τροφή που αξίζει να μπει στην σημερινή ζαϊκλονιστική λίστα:

Ασιάτες και πλοκάμια: Μια σχέση αγάπης!

Πάρε μια τσάντα και χώσε μέσα ένα σακούλι σουσάμι, ένα μπουκαλάκι σησαμέλαιο, πιατάκι και μαχαιράκι. Τσίμπα τον γερομουσμουλή παππού σου, πήγαινέ τον στην θάλασσα που του αρέσει, εκεί στα βραχάκια και πες του να βάλει το χεράκι του να σου πιάσει ένα χταποδάκι.

ΌΧΙ, ΜΗ, σταμάτα τον πριν αρχίσει να το βαράει στα βράχια για να απλώσει — πάρε το από τα παππουδιασμένα χεράκια του, κόψε τα πλοκαμάκια του (του χταποδιού, δεν έχεις παππού τον Cthulhu όσο LSD και αν έχεις φάει), γάρνιρέ τα με σησαμέλαιο και σουσάμια και τσούπ, βάλε τα στο στόμα σου με τα δαχτυλάκια σου!

“Tehe, it tickles!“ Ναι, όντως γαργαλάει γιατί το πλοκάμι παραείναι ζωντανό, κουνιέται μέσα στο στόμα σου και οι βεντούζες του παραμένουν πλήρως λειτουργικές. Κατάπιε προσεχτικά, σμπρώξε το άμοιρο γερόντι στα κύματα να αποπλεύσει, τώρα που την βάρεσε την ανακοπή και γύρνα χαρούμενο σπίτι να δείξεις το κολπάκι σου και σε άλλους — γρήγορα, πριν ψοφήσει το πλοκάμι! Το παραπάνω το κόλπακι το κάνουν και τα σχιστομάτικα Κορεατάκια και το ονομάζουν Sannakji όταν το σερβίρουν στα εστιατόρια — τον παππού συνήθως τον κρατάνε για πίκλωμα.

Το ωραίο στην όλη φάση είναι πως από αυτό το σπορ έχουν προκύψει θάνατοι, κυρίως λόγω πνιγμού: αν έχει σταθεί ποτέ ψαροκόκαλο στον λαιμό σου, τότε φαντάσου ένα ολόκληρο πλοκάμι το οποίο κουνιέται προσπαθώντας να χωθεί τραχεία ή να πάει προς ρουθούνι, με τις βεντούζες του γερά αγκιστρωμένες στον λαιμό σου να μην ξεκολλάνε με τίποτα.

Το παραπάνω σκηνικό μπορεί να προέλθει είτε από ατύχημα, είτε με την βοήθεια αλκοόλ που πάντα κάνει τέτοιες καταστάσεις λίγο πιο άβολες από ότι ήδη είναι — τσούξε κανένα δυνατό ποτό σαν το σάκε, μέθα λίγο να χάσεις το gag reflex σου πριν βάλεις το πλοκάμι στο στόμα και τον επιθανάτιο ρόγχο σου θα τον καλύψουν οι  επαναλαμβανόμενες ιαχές “oh sucky-sucky” του ενοχλητικού μογγόλου που καθόταν δυο θέσεις παραδίπλα σου και παρακολουθούσε το δυτικό φρεσκάδι να δοκιμάζει “νέες εμπειρίες“.

Sapa

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι ήξεραν να το διασκεδάζουν, ιδίως αν μιλάμε για την χαΐ σοσάϊετι, μαστόρια στα γεύματα μεθ’ εμετών και τις παρτουζίτσες σε βαθμό που εσύ και οι προοδευτικοί φίλοι σου φαντάζεται “Κατακουζηνοί” μπροστά τους. Και τι γεύμα και παρτουζίτσα θα ήταν αυτή χωρίς άφθονο οίνο; Εδώ το θέμα είναι πως αν και οι Ρωμαίοι εκτιμούσαν το κρασάκι τους γλυκό γλυκό, δεν είχαν γνώση πολλών γλυκαντικών — ήξεραν όμως να παράγουν μονάχα ένα αλλά πολύ καλά: την Sapa.

Άλας του κρόνου ή αν δεν γουστάρεις αλχημείες οξικός μόλυβδος!

Η Sapa ήταν νοστιμότατος μούστος ή σταφυλόζουμο το οποίο έβραζαν μέσα σε δοχεία, το συμπύκνωναν και μετά το έβαζαν σε οτιδήποτε ήθελαν να γλυκάνουν π.χ. στο κρασί τους — μια συνταγή που μπορείς και εσύ να επαναλάβεις σήμερα! Ανώδυνα και ακίνδυνα τα πράγματα ως εδώ, ε; Ναι, αν το βράσιμο του κρασιού γινόταν σε χάλκινο δοχείο. Είχε όμως πιο πολύ βαβαβούμ η όλη Sapa αν η συμπύκνωση/βράσιμο είχε μέσα λιγάκι “άλας του Κρόνου” που θα έλεγαν οι αλχημιστές, το οποίο προσθέτει κυριολεκτικά τη δικιά του γλυκάδα.

Αν μέλωσαν τα ματάκια σου και θες να μάθεις τι είναι αυτό το “αλάτι” με το βαρύγδουπο όνομα, ψάξε για “ζάχαρη μολύβδου” ή ακόμα καλύτερα με το χημικό του όνομα: οξικός μόλυβδος.

Σωστά το μάντεψες. Για έξτρα γλυκάδα, η sapa μπορούσε να βραστεί σε μολύβδινο καζάνι. επιτρέποντας έτσι στις μικρές ποσότητες οξικού οξέως που περιεχόταν στους καρπούς (και των άλλων οξέων) να αντιδράσουν με το μέταλλο και να δώσουν τα άλατά τους.

Ακόμα όμως και εσύ ο αδαής, που την μάθηση την έχεις για φλώρικη, κάπου τον έχεις ακούσει αυτόν τον μόλυβδο και θα σηκώσεις χεράκι να μας πεις πως “είναι κακός” και γι’αυτό τον βγάλαν από τις μπενζίνες που ταΐζεις συχνά πυκνά το αμαξάκι σου. Σωστά, για δεύτερη φορά. Ο μόλυβδος είναι ένα βαρύ μέταλλο και γενικά δεν είναι καλή ιδέα η συσσώρευση βαρέων μετάλλων μέσα στον οργανισμό μας.

Σε αυτή την περίπτωση ο πότης “έξτρα γλυκιάς” sapa κινδυνεύει από μολυβδίαση, μια δηλητηρίαση με πολύ ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις, ορισμένες από αυτές μόνιμες αν το παρακάνει. Εδώ μπροστά από τα ματάκια σου παρελαύνουν χάσιμο βάρους, αναιμία, γαστρικά προβλήματα αλλά κυρίως προβλήματα στον εγκέφαλο που μπορούν να οδηγήσουν σε αϋπνία,  ψευδαισθήσεις, έκπτωση της μνήμης, κατάθλιψη, ντελίριο, αιμομιξία και κάψιμο της Ρώμης (δυστυχώς όχι του Ρώμα – δεν γλυτώνεις τις επαναλήψεις του). Ο τρόπος που τα κάνει όοοολα αυτά ο φίλος μας ο μόλυβδος είναι έχει ενδιαφέρον: τζατζαλεύει τις σουλφυδριλικές ομάδες πολλών χρήσιμων ενζύμων στο σώμα μας , διότι “μιμείται” μέταλλα που πολλά ένζυμα χρησιμοποιούν ως συμπαράγοντες για να δουλέψουν σωστά. Sexy!

Fugu

Για ακόμα μια φορά τα σχιστομάτικα μας κάνουν απόβαση, από Ιαπωνία μεριά αυτή την φορά. Το Fugu πιθανότατα το έχεις ακούσει ως “εκείνο το δηλητηριώδες ψάρι που για να γίνει κάποιος πιστοποιημένος σέφ και να πάρει άδεια να το μαγειρεύει, πρέπει να περάσει τρεις αιώνες σε πιστοποιημένη ειδική σχολή μαγειρικής“.

Puffer Fish: Περιέχει τετροδοτοξίνη αλλά θέλεις να το φάς

Το συγκεκριμένο πιάτο προέρχεται από ψάρια της οικογένειας tetraodontidae, τα οποία θα τα βρεις και ως “pufferfish” — εκείνα τα χαριτωμένα ψάρια-φούσκες. Σερβίρεται ως “σασίμι” (αν σκέφτεσαι σούσι είσαι κοντά), το οποίο είναι λεπτές ωμές φετούλες αυτού του ψαριού με λίγο λαχανικό, έτσι για να σπάει η γεύση.

Αν αναζητάς κριτικές για τη γεύση αυτού του ψαριού και αναρωτιέσαι για το τι θα έκανε κάποιον να ρισκάρει τρώγοντας ένα δηλητηριώδες ψάρι, θα σε απογοητεύσω: μαρτυρίες λένε πως η γεύση του είναι καλή, αλλά “nothing to die for“. Παρ’όλα αυτά πολλοί το απολαμβάνουν είτε “παραδοσιακά“, είτε για την… “μαγκιά” της φάσης ή ακόμα και για ένα αίσθημα ελαφριάς ζάλης και μουδιάσματος που ορισμένες φορές συνοδεύει την κατανάλωσή του και… ναι, το μάντεψες ξεφτέρι μου, οφείλεται σε μικροποσότητες από το δηλητήριο που περιέχει.

To δηλητήριο που περιέχεται στο ψάρι και το κάνει τόσο τρομερό και φοβερό, είναι η τετροδοτοξίνη – μια ουσία που κάλλιστα θα χωρούσε σε εκείνα τα υπέροχα δωράκια της μαμάς φύσης προς το πρωτοπαλίκαρό της τον Homo sapiens. Στο ψάρι βρίσκεται σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στο συκώτι, το δέρμα και τις ωοθήκες του, όργανα που συνήθως αφαιρούνται από τους μάγειρες Fugu αν θέλουν να έχουν τακτικούς πελάτες.

Αν εδώ διψάς για φαρμακολογία, αρκέσου πως η τετροδοτοξίνη είναι ισχυρός αναστολέας καναλιών νατρίου των νευρικών κυττάρων, εμποδίζοντας τη δημιουργία ηλεκτρικής ώσης στους νευρώνες, δηλαδή την μεταξύ τους ηλεκτρική επικοινωνία. Αποτέλεσμα; Παραλύεις σιγά σιγά, με κάμποση αγωνία, μόνο και μόνο για να πεθάνεις από αναπνευστική παράλυση – διατηρώντας φυσικά, όπως εξάλλου είναι το σωστό, την συνειδητότητά σου ανέπαφη αφού η τετροδοτοξίνη δεν φτάνει στον εγκέφαλό σου με μεγάλη ευκολία (σκέψου αιματοεγκεφαλικός φραγμός). Ενδιαφέρον έχει πως το ψάρι δεν παράγει το ίδιο την τοξίνη, αλλά τη λαμβάνει πιθανότατα είτε μέσω της διατροφής του είτε μέσω συμβιοτικών μικροοργανισμών που ζουν μέσα του (όπως το Pseudoalteromonas tetraodonis).

Προσοχή που χώνεις το δόντι σου