Παρ’ όλα αυτά, αμφότεροι φαντάζουν σχεδόν φιλάνθρωποι μπροστά στο τρανταχτό όνομα ενός εκ των πιο φημισμένων εγκληματιών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αν δεν έχεις περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου σε κάποιο μακρινό δάσος, τρώγοντας μανιτάρια ωσάν τον μάγο Radagast, σίγουρα έχεις ακούσει έστω και πεταχτά το ονοματάκι Josef Mengele. Ο τύπος αποτελεί πρότυπο για κάθε ψυχασθενή χασαπογιατρό και ήταν ένα από τα γνωστότερα “καλόπαιδα” του Τρίτου Ράιχ.
Γνωστός και ως ο “Άγγελος του Θανάτου“, μέσα σε χρονικό διάστημα μικρότερο των δύο ετών έστειλε παραπάνω από 3.000 άτομα να βρούνε τους προγόνους τους. Πώς το έκανε αυτό; Υποβάλλοντας αιχμαλώτους του Auschwitz σε ιατρικά πειράματα. Ιατρικά πειράματα my ass. Ο τύπος εν ουσία έπαιζε με τους αιχμαλώτους, κάνοντας επίδειξη δύναμης και ικανοποιώντας το αρρωστημένο curiosity drive του. Η συνεισφορά των ερευνών του στην ιατρική επιστήμη είναι σχεδόν μηδαμινή, μιας και κινούταν βάσει της προσωπικής του διαστροφής, αλλά και της γενικής διαστροφής των υποστηριχτών του Τρίτου Ράιχ που θεωρούσαν την ιατρική και τη γενετική έρευνα κλειδί για τη παραγωγή “υπερανθρώπων“.
Αν το καλοσκεφτείς, η περίπτωση του Mengele περιέχει τρελό status ειρωνείας. Η ιατρική σαν επιστήμη υπάρχει και πρέπει να εφαρμόζεται για να καλυτερεύει και να σώζει ζωές. Θα μου πεις, υπάρχουν πολλοί γιατροί που δεν είναι ιδιαίτερα ευσυνείδητοι, αλλά ο Mengele διέπραττε κάτι παραπάνω από ύβρη με τους τρόπους που χρησιμοποιούσε τις ιατρικές του γνώσεις. Πήρε όλα τα οφέλη που μπορούσε να προσφέρει η ιατρική στον άνθρωπο και τα αντέστρεψε με τερατώδη τρόπο. Έτσι, στα χεράκια του η σωτηρία από τον πόνο μετατράπηκε σε φρικτά βασανιστήρια, η καλυτέρευση της ανθρώπινης ζωής σε θάνατο -ή έστω σε σακάτεμα- και η επιστημονική περιέργεια σε κακόγουστο σαδιστικό παιχνίδι.
Άσχημη φάση. Άσχημη φάση για την οποία όμως, το δικό σου αρρωστούλι curiosity drive θέλει να μάθει. Πιστεύω πως τυπάκια σαν τον Peslac, ήδη χαμογελάνε αποκαλύπτοντας όλη τους την οδοντοστοιχία από την αρχή του παρόντος άρθρου…
Ο δόκτορ Mengele που λες, γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου του 1911 στο Günzburg της Γερμανίας. Το πλήρες του όνομα ήταν Josef Rudolf Mengele.
Ο πατέρας του, Karl Mengele, ήταν ιδρυτής της εταιρίας “Mengele & Sons” η οποία παρήγαγε αγροτικά μηχανήματα. Ο Josef όμως, αντί να κάτσει σα καλό παιδί μαζί με τους άλλους δύο αδερφούς του και να αναλάβει την οικογενειακή μπίζνα ήθελε σώνει και καλά να γίνει επιστήμων.
Το 1935 πήρε PhD στην Ανθρωπολογία από το πανεπιστήμιο του Μόναχο και τρία χρόνια αργότερα είχε στα χεράκια του και το ντοκτορά της Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Φρανκφούρτη, επιτέλεσε βοηθός του Otmar Freiherr von Verschuer. Δαύτος ήταν ένας από εκείνους τους βλαμμένους που έψαχναν πιασίματα για να αποδείξουν την ισχύ όλων εκείνων των χαριτωμένων ρατσιστικών ιδεών που ήταν πολύ “in” εκείνα τα χρόνια. Από τη συνεργασία με τον Otmar έμεινε στον Mengele και η μεγάλη πετριά του με τα δίδυμα, για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω.
Παιδαράς ο Josef με τη στολή, το ιρονκρόσσι και τα λοιπά ναζιστικά.
Το 1937 έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και την επόμενη χρονιά μπήκε στα SS. To 1940 τον πήρανε φαντάρο. Δεν έμεινε όμως για πολύ κοινός στρατιώτης. Έγινε εθελοντής για τα Waffen-SS προσφέροντας ιατρικές υπηρεσίες. Τον Ιούνιο του 1941 παρασημοφορήθηκε με σιδηρούν σταυρό δεύτερης κλάσης, για επίδειξη ανδρείας στο ουκρανικό μέτωπο και το 1942 καβάτζωσε πρωτοκλασσάτο ιρονκρόσσι, επειδή έσωσε δύο συμπολεμιστές του από ένα φλεγόμενο τανκ. Όμως σε τούτη τη μάχη είχε τραυματιστεί σοβαρά και δεν ήταν ικανός να υπηρετήσει το Γερμανικό στρατό. Έτσι τον έστειλαν στη Rasse und Siedlungshauptamt-SS, δηλαδή στην υπηρεσία που ήταν υπεύθυνη για τη “φυλετική καθαρότητα” των εσεσάδων.
Τον Μάιο του 1943, αφού πρώτα είχε λάβει το αξίωμα του “SS-Hauptsturmführer” -λέγε με λοχαγό-, στάλθηκε στο Bikernau του Auschwitz. Εκεί έλαβε τη θέση του γιατρού για το παράρτημα του στρατοπέδου που “φιλοξενούσε” τις οικογένειες των τσιγγάνων. Περιττό να σου πω πως ένα χρόνο αργότερα όλοι οι κρατούμενοι του συγκεκριμένου παραρτήματος στάλθηκαν στους θαλάμους αερίων. Και αφού ξεπαστρεύτηκαν όλοι οι τσιγγάνοι, ο Mengele έγινε επικεφαλής γιατρός στο κεντρικό ιατρείο του Bikernau.
Τα“παιχνίδια” με τους κρατούμενους των στρατοπέδων βέβαια, τα ξεκίνησε όσο ακόμα βρισκόταν στο στρατόπεδο των τσιγγάνων.
Πιο συγκεκριμένα o Mengele μάζευε για την εργαστηριακή του συλλογή όποιον κρατούμενο είχε κάποια γενετική ιδιαιτερότητα: νάνοι, άτομα με γιγαντισμό, ραιβοϊπποδία, ετεροχρωμία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να θεωρούταν “ιδιαίτερο“, ήταν νόστιμα γλυκάκια για τον χασαπογιατρό μας. Η μεγαλύτερή του κάψα όμως ήταν τα ομοζυγωτικά δίδυμα. Είχε κάνει όλο το στρατόπεδο φύλλο και φτερό για να βρει όσα περισσότερα δίδυμα γινόταν.
Και άντε, οι γενετικές “ιδιαιτερότητες” μπορείς πάνω κάτω να καταλάβεις γιατί τον τραβούσαν. Τα δίδυμα όμως που κόλλαγαν σε όλο αυτό;
Κοίτα τι παίζει: τα δίδυμα και κυρίως τα μονογενή, δηλαδή αυτά που προέρχονται από το ίδιο ζυγωτό, έχουν αναμεταξύ τους ότι κοντινότερο υπάρχει σε γονιδιακή ομοιότητα — είναι γενετικά πανομοιότυπα, αλλά αναπτύσσουν επιγενετικές διαφοροποιήσεις. Ο Mengele ήθελε να δει τι αντιδράσεις μπορεί να παίζουν σε δύο γενετικά πανομοιότυπα άτομα αν τους χορηγούσε την ίδια συνταγή ή αν έκανε ακριβώς τους ίδιους πειραματισμούς επάνω τους. Οι πειραματισμοί αυτοί ποίκιλλαν: από εισαγωγή διαφόρων χημικών στα μάτια των παιδιών με σκοπό την αλλαγή του χρώματος της ίριδας, μέχρι αλλαγές φύλου και αφαιρέσεις οργάνων.
Αν δεν κατάφερνε να σε σκοτώσει με το υπέροχο του χαμόγελο που θα το ζήλευε μέχρι και η Madonna, επιστράτευε τα νυστέρια του.
Τα δίδυμα αποτελούσαν με διαφορά τα αγαπημένα experimentation pets του Mengele. Για να μη του πάθουν τίποτα, προτού προλάβει να τα ξεκοιλιάσει ο ίδιος, τα χώριζε από τους γονείς τους -οι οποίοι συνήθως μετά πήγαιναν για κρεματόριο ή καταναγκαστικά έργα- και μετά τα έστελνε σε έναν ξεχωριστό στρατώνα, ειδικά προορισμένο για δίδυμα. Εκεί, οι συνθήκες ζωής τους ήταν πολύ πιο υποφερτές σε σχέση με των υπόλοιπων αιχμαλώτων. Κρατούσαν τα ρούχα τους, δεν ήταν αναγκασμένα να κουρευτούν, δεν δούλευαν και είχαν τη καλύτερη δυνατή σίτιση. Μάλιστα τους επιτρεπόταν να παίζουν και ο Mengele τα επισκεπτόταν συχνά, ζητώντας τους να τον φωνάζουν “θείο Mengele” και δίνοντάς τους καραμελίτσες και σοκολάτες. Μόνο που όλες αυτές τις ανέσεις τις πλήρωναν με πολύ ακριβό τίμημα, αφού στη πλειοψηφία των περιπτώσεων έβρισκαν επώδυνο θάνατο μέσα στο εργαστήριο του χασάπακλα.
Από τα 1500 ζευγάρια διδύμων που είχε περιμαζέψει ο Mengele στο Auschwitz, μόνο τα 100 κατάφεραν να βγούνε ζωντανά από το στρατόπεδο. Αυτό που ίσως σου φανεί περίεργο είναι πως πολλά από τα διδυμάκια έβλεπαν τον Mengele σαν πατρική φιγούρα. Δεν είναι διόλου περίεργο όμως, αν σκεφτείς το πως τους συμπεριφερόταν εκτός εργαστηρίου και ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ήταν πολύ μικρά σε ηλικία, με αποτέλεσμα να ψάχνουν γονεϊκό υποκατάστατο αφού στερήθηκαν τους πραγματικούς τους γονείς. Τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά, όπως ήταν φυσικό, καταλάβαιναν πως η ευγένεια του δόκτορα απέναντι τους ήταν χαλκευμένη.
Άλλες “ιατρικές δραστηριότητες” του Mengele ήταν: η στείρωση γυναικών, το πρέζωμα κρατουμένων με παθογόνους μικροοργανισμούς, η πρόκληση εγκαυμάτων από φωσφορικές ύλες και υπερίτη (αέρια μουστάρδας — γιάχου!), έρευνες πάνω στη θεραπεία της γαγγραινώδους στοματίτιδας, η έκθεση κρατουμένων σε ακραίες ατμοσφαιρικές συνθήκες και ο κατάλογος δε τελειώνει εδώ.
Όπως και να ‘χει όλο αυτό το σαδιστικό παραλήρημα κράτησε μέχρι τον Ιανουάριο του 1945, όπου το Auschwitz καταλήφθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.
Ο Mengele μέχρι τον Ιούνιο του ίδιου έτους πέρασε από άλλα στρατόπεδα, πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Αμερικάνους και απελάθηκε γιατί έδωσε ψευδές όνομα. Από τον Ιούλιο του 1945 μέχρι το 1949 δούλευε σε μια φάρμα κοντά στο Rosenheim της Βαυαρίας, αλλά επειδή ήταν ένας από τους πιο περιζήτητους εγκληματίες πολέμου και τα πράγματα στένευαν για την πάρτη του, αναγκάστηκε να φύγει για τον αγαπημένο προορισμό των καταζητούμενων ναζίδων μετά των Δεύτερο Παγκόσμιο:τη Νότιο Αμερική.
Φωτογραφία από τον καιρό της εξορίας στην Αργεντινή, τότε που οι αρχές τον έτρεχαν για παράνομες εκτρώσεις.
Αρχικά εγκαταστάθηκε στο Buenos Aires και με τις άκρες που έπιασε κατάφερε να ζήσει έναν βίο σχετικής αφθονίας. Το 1955 έγινε βασικός μέτοχος της φαρμακευτικής εταιρίας “Fadro Farm“. Την ίδια χρονιά χώρισε και με την σύζυγο του Irene Schönbein -ναι φίλος, ο τύπος είχε γυναίκα και παιδί- και τρία χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τη Martha Mengele, τη χήρα του αδερφού του. Τη περίοδο που έμενε στο Buenos Aires βασική πηγή εσόδων του αποτελούσαν οι παράνομες εκτρώσεις, ασχολία που του προκαλούσε κατά καιρούς μπλεξίματα με την αστυνομία.
Αυτή η κατάσταση κράτησε μέχρι το 1960. Εκείνη τη χρονιά η Mossad έκανε τσακωτό τον φίλο του, τον Adolf Eichmann και του Mengele του πήγε το σκατό στη κάλτσα. Επειδή λοιπόν τα παλικάρια της Mossad είχαν βάλει και τον ίδιο στο μάτι, το 1962 αναγκάστηκε να φύγει άρον άρον για τη Παραγουάη. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο ασφαλή για την καθικίσια πάρτη του, μιας και ο δικτάτορας της χώρας, ο Alfredo Stroessner, ήταν γερμανικής καταγωγής.
Το 1967 όμως αναγκάστηκε να ξαναφυγαδευτεί, αυτή τη φορά στο Sao Paolo της Βραζιλίας. Εκεί βρήκε δουλειά ως επιστάτης στη φάρμα της ουγγρικής οικογένειας Stammer. Το 1974 τα έσπασε με τους Stammer και ενώ οι παλαιοναζίδες Γερμανοί φίλοι του, του πρότειναν να πάει στη Βολιβία, ο ίδιος αποφάσισε να μείνει στην ασφάλεια της Βραζιλίας, κατοικώντας σε μια καλύβα έξω από το Sao Paolo. Τρία χρόνια αργότερα, ο γιος από τον πρώτο γάμο του, ο Rolf, πήγε στη Βραζιλία για να βρει τον πατέρα που δε γνώρισε ποτέ. Αυτό που βρήκε ήταν ένας αμετανόητος ναζί, ο οποίος είχε καταφέρει να πείσει τον εαυτό του πως “σε ολόκληρη του τη ζωή, δεν έβλαψε κανέναν.”
Δύο χρόνια αργότερα, στις 7 Φεβρουαρίου του 1979 πέθανε καθώς κολυμπούσε στον Ατλαντικό, μάλλον από καρδιακή προσβολή. Θάφτηκε στο Embu des Artes υπό το όνομα “Wolfgang Gerhard“.
Αυτή λοιπόν ήταν μια αναδρομή στη ζωή Josef Mengele. Το παράλογο της φρίκης που προκάλεσε αυτός ο άνθρωπος και οι ομοϊδεάτες του είναι γνωστό, χιλιοδιατυπωμένο και ένα από τα μεγαλύτερα “don’t fucking do it again” της ανθρωπότητας.
Η μεγαλομανία με τις “υπερφυλές” και τους “υπερανθρώπους” οδήγησε σε συμπεριφορές κτηνωδίας. Θα πει κανείς, οι άνθρωποι ανέκαθεν έτρωγαν τις σάρκες τους, αλλά αυτή η μορφή “φυλετικού ξεκαθαρίσματος” που έπαιξε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, ήταν άνευ προηγμένου. Αυτά να τα λαμβάνεις υπόψιν σου όταν πας να μιλήσεις για “φυλές” και άλλες τέτοιες μαλακισμένες αοριστίες. Δαύτες βλέπεις, χρησιμοποιούνται με τόση μεγάλη ευκολία σαν εργαλεία προπαγάνδας για τους αδαείς και σαν λαβές προς εκμετάλλευση από κάτι “καλοθελητές” σαν τον Mengele.
Θα σε αφήσω με ένα χωρίο από τα γραπτά του Julian Huxley, βιολόγου και αδερφού του Aldous Huxley, στο οποίο, εν έτη 1936 κάνει κριτική στο ναζιστικό ιδεώδες της Άριας φυλής με οξυδερκέστατο και καυστικό τρόπο:
Έτσι οι Γερμανοί μας γείτονες, έχουν αποδώσει στον εαυτό τους έναν Τευτονικό τύπο που είναι ξανθός, οξύνους, ψηλός, καλλίγραμος, απαθής, άμεσος, γενναίος, ευγενής και ανδροπρεπής.
Ας κάνουμε λοιπόν μια σύνθετη εικόνα του τυπικού Τεύτονα, από τους πιο σημαντικούς υποστηρικτές αυτής της άποψης. Ας τον κάνουμε εμφανισιακά τόσο ξανθό και συναισθηματικά τόσο απαθή όπως τον Hitler, τόσο εύστροφο και άμεσο όσο ο Rosenberg, τόσο ψηλό και ειλικρινή όσο ο Goebbels, τόσο καλλίγραμο και ευγενή όσο ο Goering, τόσο ανδροπρεπή και γενναίο όσο ο Streicher.”
Εύστοχα λογάκια, τα οποία μπορούν να γίνουν ακόμη πιο εύστοχα, αν τα σκεφτείς σε αναλογία με κάποιες σύγχρονες καταστάσεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι. Judge for yourself.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου