«Πεθαίνω σα χώρα»

(…) … Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σʼεσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός οπόθος μάς ένωσε νύχτες και νύχτες… και σʼ άλλες ώρες της μέρας, ότανξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στουςδρόμους καθώς μες στις φλέβες μας… τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μαςεμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε… διαβασμένα από θεότρελουςεκφωνητές… τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες τωνασθενοφόρων. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ʼφαγε. Τημισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ.

Από το συγκλονιστικό και μοναδικό «Πεθαίνω σα χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, δημοσιευμένο για πρώτη φορά το 1978…

Και βέβαια, ενώ τη μισεί, τη μισεί, μόνο ο κλινικά ηλίθιος δενμπορεί να δει πόσο τη λατρεύει, τη λατρεύει, τόσο που του γίνεταικαρκίνος και χτικιό.

Χτυπάει μέσα στο κεφάλι αυτές τις μέρες το γραπτό του Δημητριάδη.

Χτυπάει γιατί αναδεικνύει το χρονικό εύρος μέσα στο οποίο ένας καλόςδέκτης πυροδοτήθηκε για να γράψει αυτό μεγάλης σημασίας και αίσθησηςκείμενο, θυμίζει πως ο θάνατος που τώρα... κάνει με θράσος την περιφοράτου στην Ελλάδα, ήταν ήδη εκεί από τότε και ας μην τον βλέπαμε.

Και ο χειρότερος, ο βαθύτερος, ο αμετάκλητος θάνατος θα συμβεί, ανμε οποιαδήποτε αλχημεία καταφέρει το λεγόμενο «πολιτικό σύστημα» πουγνωρίζουμε τα πολλά τελευταία χρόνια, να επιβιώσει.

Γιατί, είναι τελικά όλο, απελπιστικά νοσηρό.

Ο βαθμιαίος εκφασισμός της Ελληνικής κοινωνίας που ασφαλώς καιπροϋπήρχε ως σπέρμα και έχει τις ρίζες του σε αίτια πολλά , τα έχουμεπει αρκετές φορές σε διαφορετικά κείμενα, εκτοξεύτηκε στη δεκαετία του90 με τα πρώτα κύματα των μεταναστών.

Αυτοί, οι πρώτοι μετανάστες, ήταν που έγιναν οι αποδέκτες τηςνεόπλουτης χυδαιότητας των νεοελλήνων, στην εποχή που κάθε σπίτι, δενήταν δυνατόν αλλιώς (!), είχε μαζί με την επίπλωση και μία Φιλιππινέζαγια να μαγειρεύει, να κάνει το υποζύγιο, να ξεσκατώνει τα παιδιά, νασκουπίζει και να υπακούει σε οτιδήποτε.

Συζητήσεις επί συζητήσεων των νεοελλήνων στα εστιατόρια τότε, ναμιλάνε για τις οικιακές βοηθούς (sic) ως να μιλούσαν για ντιβάνιαπολυθρόνες και τραπέζια.

Μετά ήρθαν οι Αλβανοί.

Χτίσανε τις αυθαίρετες ή νόμιμες βίλες μας, δίδαξαν την ξεχασμένηστους Έλληνες τέχνη της πέτρας, και προστέθηκαν στις στρατιές τωνανθρώπων από χώρε μακρινές όπως το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν για να«μας φτιάξουν» Εγνατία, Αττική Οδό, Γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, Αεροδρόμιο,Ολυμπιακά έργα.

Το «Greek dream» πνιγμένο στο αίμα δεκάδων νεκρών και εκατοντάδων μοιραία τραυματισμένων και ακρωτηριασμένων.

Χαμένοι στα ψιλά των εφημερίδων, αόρατοι, ανύπαρκτοι, ανασφάλιστοι μάρτυρες του νεοελληνικού μεγαλειώδους μπαλονιού.

Ήδη, η παρεούλα του Καρατζαφέρη και των μπουρτζόβλαχων είχε πιάσει δουλειά.

Πονηρός ο βλάχος και με τη βοήθεια του Θεού του ως γνήσιοςορθόδοξος, με το «σταυρό στο χέρι» διέχυσε το δηλητήριο του στο κοινόπου δεν συμμετείχε στο φαγοπότι αλλά δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμόγια να τον ξεράσει και κάθονταν στην άκρη με παράπονο.

Τότε, που η Ελλάδα παρέστησε την «ανεπτυγμένη» και μάθαινενα χλαπακιάζει σούσι, φύτρωναν οι χρηματιστές σαν τα μανιτάρια στοδάσος, οι τηλεοράσεις γέμιζαν με ξανθιές παρουσιάστριες και κοριτσάκιαπου κουνούσαν σαν τα καθυστερημένα τα χέρια τους σε λαϊκοπόπτσιφτετέλια.

Οι κωλοέλληνες που τραγούδησε σοφά (αλλά δεν ξανατραγούδησε) ο Σαββόπουλος.

Τώρα, που όλα κατέρρευσαν , το πρόσωπο μας δείχνει πόσο απελπιστικά άδειο είναι.

Παραδομένο το κέντρο στα τάγματα εφόδου της Χρυσαυγίτικης συμμορίας,αυτής της δράκας των ανωμάλων που έχουν βρει και μερικές ντουζίνεςσυμπαραστάτες από απελπισμένους νοικοκυραίους, σηματοδοτεί όχι απλά τοτέλος της μεταπολίτευσης και της ένδειας των εκπροσώπων της αλλά τηναπόλυτη χρεοκοπία του συστήματος.

Και λέω «απόλυτη χρεοκοπία» γιατί μέσα στο σύστημα εντάσσω και τηναπέραντη ανεπάρκεια της Αριστεράς και των εξ επαγγέλματος αντιρατσιστώνπου αρνήθηκαν πεισματικά να δουν το πρόβλημα και τη διόγκωση του,βάζοντας το κεφάλι στην άμμο και σφραγίζοντας το διαβατήριο στους«νοικοκυραίους» για το προς τον εκφασισμό ταξίδι τους.

Και ναι, η μοναδική πραγματική ελπίδα που μας έμεινε, είναι ηκατάρρευση, μήπως και, προκύψει κάτι, μήπως από τα ερείπια του, υπάρξειχαραμάδα να πνεύσει φρέσκος αέρας και σκέψεις.

Με φόβο, προ καιρού, παρακολουθούσα κείμενα και συζητήσεις πουαναδείκνυαν ως καλύτερη λύση, την διακυβέρνηση της χώρας απόΕπιχειρηματίες.

Κάτι σαν μοντέλο Μπερλουσκόνι δηλαδή ή , για να το πω αλλιώς, ναέρθει στα πράγματα η τάξη που έχει πλουτίσει από τη διαπλοκή σε βάροςτης Κοινωνίας.

Με θλίψη και ανησυχία παρατηρώ την απόλυτη έλλειψη φωνής καιπαρουσίας της λεγόμενης πνευματικής ιντελιγκέντσιας. Υπάρχει; Υπάρχει.Νωθρή, άφωνη, άνευρη, άτολμη, χαμένη σε θεωρητικές απεραντολογίες πουδεν αφορούν κανέναν εκτός από τον αντίλαλο τους.

Με τρόμο, παρατηρώ την πλήρη και τεράστια απουσία οποιασδήποτεμορφής πολιτικής πρωτοπορίας και ηγεσίας στην Κοινωνία που να μπορεί νασμιλέψει και να καθοδηγήσει την οργή σε γόνιμες ατραπούς.

Η Ελλάδα, δεν διαφέρει σε πολλά από την Γερμανία του μεσοπολέμου.

Μια χώρα σε πλήρη και απόλυτη παρακμή. Και αν ήταν η πολεμική ήττακαι η Συνθήκη των Βερσαλλιών ο γερμανικός εξευτελισμός που οδήγησε στονθρίαμβο του Χίτλερ, εδώ, σε μας είναι η ήττα της κάλπικης ευδαιμονίεςκαι η Συνθήκη του Μνημονίου.

Ακριβώς έτσι το προσδιορίζει και ο Gabor Steingart, αρχισυντάκτηςτης οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, που χαρακτήρισε τα οικονομικάμέτρα που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα, ως μία "Συνθήκη των Βερσαλλιών"χωρίς τον πόλεμο.

Σε αυτό το κάδρο μέσα, η παρανοϊκή βία των ένστολων, η παρανοϊκήδράση της Χρυσής Αυγής που μόνο και μόνο για το σύνθημα «εναντίον όλων»θα έπρεπε να τεθεί εκτός νόμου.

Σε αυτό το κάδρο λοιπόν, και οι πελιδνές μορφές των εκπροσώπων τουσυστήματος να ψελλίζουν αενάως την ίδια κασέτα χωρίς να πείθουν πια,ούτε τα ντουβάρια.

Φόντο, η οικονομική εξαθλίωση των πολλών που ποτέ δεν βγήκανμπροστά, οι αμέτρητοι άνεργοι, το εθνικό χαρακίρι του ανώνυμου πολίτηκαι όχι των ενόχων, η διαρκής ενοχοποίηση των θυμάτων ενός εγκλήματοςπου άλλοι έκαναν και άλλοι πληρώνουν.

Δεν μένει τίποτα, παρά το πλήρες ξήλωμα της σαπίλας.
Δεν μένει τίποτα, παρά να μαζευτούν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στοΣύνταγμα, ήσυχα και να μείνουν εκεί μέχρι να υπάρξει αλλαγή πλεύσης μεσυγκεκριμένες πρακτικές.

Αλλά ξέχασα….Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να το υπογράψει το ΚΚΕ.
Το οποίο, με όλον τον σεβασμό στη συνέπεια που το διακατέχει, ως ηγεσία τουλάχιστον, είναι ακόμα ένα μέρος του προβλήματος.

Πως θα τους πάρει και θα τους σηκώσει όλους ο άνεμος χωρίς να έρθει το μαύρο;
Δεν ξέρω. Όποιος γνωρίζει, ας το πει. TVXS.gr