Με τον όρο λαϊκό σινεμά καθιερώθηκε να δηλώνουμε τις ταινίες που δεν προϋποθέτουν καμία καλλιτεχνική αναζήτηση. Στη μεταπολεμική Ελλάδα, την εποχή που ο κινηματογράφος μονοπωλούσε το φιλοθεάμον κοινό, το περιεχόμενο των λαϊκών κινηματογράφων περιστρεφόταν, αποκλειστικά, στα γουέστερν, στα πολεμικά, τα ψευτοθρίλερ, τα καράτε, ενώ μετά το 1970 παρουσιάζονται συστηματικά και οι πρωτες «αισθησιακές» ταινίες. Την πελατεία αυτών των αιθουσών, σύμφωνα με τον Γιώργο Λαζαρίδη στο βιβλίο του «Φλας Μπακ: Μία ζωή σινεμά» (εκδόσεις Λιβάνη), αποτελούσαν: «Στέκια της περιθωριακής αλητείας, των φανατικών χασομέρηδων, πρόχειρη λύση των άστεγων περαστικών, φροντιστήρια μαγκιάς στα προαλειφόμενα «σκληρά αντράκια», προσφιλές καταφύγιο των κοπανατζήδων όλων των γυμνασίων της Αθήνας».
Ήδη από την δεκαετία του 1970 ο όρος λαϊκός σινεμά εκχυδαϊστηκε και προσδιόριζε, σχεδόν αποκλειστικά την πορνογραφική ταινία ή αλλιώς τσόντα (ο όρος παράγεται από τον Ιταλικό ρήμα giungere>μτχ: giunta και σημαίνει: προσθήκη, συμπλήρωμα, εμβολή). Ο όρος τσόντα χρησιμοποιήθηκε, γιατί οι πρώτες πορνογραφικές σκηνές παρουσιάστηκαν εμβόλιμες σε φιλμ με τελείως διαφορετικό περιεχόμενο. Δηλαδή, ο μηχανικός προβολής για να ικανοποιήσει το αποκλειστικά ανδρικό κοινό της αίθουσας σύναπτε (μοντάριζε) δύο-τρία λεπτά πορνογραφικής ταινίας (οι πρώτες εμβόλιμες σκηνές σεξ προβλήθηκαν στον κινηματογράφο «Εύα», στο Παγκράτι). Όπως ήταν αναμενόμενο η ανδρική πελατεία αυξανόταν συνεχώς και καθώς οι εποχές για τον κινηματογράφο (λόγω της τηλεόρασης και, αργότερα, του βίντεο) ήταν δύσκολες τα εμβόλιμα τρίλεπτα ολοένα και αυξάνονταν ώσπου η προσθήκη (η τσόντα) υποκατέστησε την κύρια ταινία. Αρκεί να αναλογιστείτε ότι στη δεκαετία του 1980 λειτουργούσαν 35 αίθουσες, που πρόβαλλαν, αποκλειστικά, ταινίες σκληρού σεξ. Σήμερα, λειτουργούν, περίπου, 5 αίθουσες, αλλά μη θεωρήσετε ότι κορέστηκε η επιθυμία του κοινού για πορνογραφικές ταινίες (μόνο στις Η.Π.Α. γυρίζονται πάνω από 20.000 ταινίες πορνό ετησίως. Ενώ άλλες τόσες υπολογίζονται οι ταινίες που παράγονται στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης (δίχως να έχουμε ακριβή στοιχεία, αφού η πορνογραφική παραγωγή, κυρίως, του, πάλαι ποτέ, Ανατολικού μπλοκ είναι αποτέλεσμα παράνομων διαδικασιών). Τα έσοδα από τη βιομηχανία του σεξ θεωρούνται ισόποσα με τη διακίνηση των ναρκωτικών. Όλη αυτή η παραγωγή απορροφάται, σήμερα, από την τηλεόραση (συνδρομητική και μη), τα DVDs, το διαδίκτυο και, ελάχιστα, από τις κινηματογραφικές αίθουσες.
Οι πρώτες πορνό ταινίες
Οι αισθησιακές ταινίες (βλακωδέστατος όρος, αφού μόνο τις αισθήσεις δεν ερεθίζουν) πρωτοπροβλήθηκαν, σε οίκους ανοχής, κατά την περίοδο του βωβού κινηματογράφου. Η πρώτη καταγεγραμμένη πορνογραφική ταινία είναι η a l’ ecud’ or ou la bonne auberge (Γαλλία., 1908), ενώ το Αργεντίνικο φιλμ “el satario”, ίσως να είναι ακόμα παλαιότερο, αφού η πρώτη προβολή του πιθανολογείται κάπου ανάμεσα στο 1907 και το 1912
Σήμερα, δίχως ίχνος σεμνοτυφίας, θεωρώ ότι είναι επικίνδυνοι χώροι για τους νέους, αφού το παρακμιακό κοινό τους αποτελείται από μετανάστες, ηλικιωμένους και ανερμάτιστους γκέι που ψωνίζουν και ψωνίζονται στις σκοτεινές (και βρομικες αίθουσες). Και μέσα σε αυτή τη λάσπη να βολοδέρνουν οι μαθητές των Γυμνασίων και των Λυκείων, κυριολεκτικά αξιολύπητοι. Δεν πρόκειται να ηθικολογήσω γύρω από τις τσόντες (τα ανδρικά ένστικτα, από τα πρώτα χρόνια εφηβείας μέχρι τα χρόνια της πρεσβυωπίας – και βάλε - δηλώνουν ότι είναι κάτι το αναπόφευκτο). Η προβολή των ερωτικών σκηνών, όμως, πρέπει να εξασφαλίζει την σωματική και ψυχική υγεία καθώς και την αισθητική των ανήλικων «πρωτοσχολων» σε αυτούς τους χώρους, που παριστάνοντας τα ψευτομαγκάκια αναζητούν έναν χυδαίο ανδρισμό όσο διαρκεί μια σχολική κοπάνα.
Κώστας Θηβαίος
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου