Επιστήμη, Μυστικότητα και Ουφολογία

Η μυστικότητα διαποτίζει το πεδίο των UFO. Τι σημαίνει αυτό για την Ουφολογία ως επιστήμη; Μια απάντηση είναι ότι το πεδίο αυτό δεν μπορεί πραγματικά να αντιμετωπιστεί επιστημονικά στο δημόσιο κοινό. Το αντιπροσωπευτικότερο μοντέλο είναι το Σχέδιο Μανχάταν (Manhattan Project). Όταν ένα σχέδιο εντάσσεται σε επίπεδα υψηλής μυστικότητας δεν είναι πιθανό να βρει κανείς κάτι αξιόλογο στα κοινά μέσα. Αυτό ίσχυε κατά την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας στη δεκαετία του 1940, αυτό ισχύει και στην περίπτωση των UFO.

Αγνοώντας το προφανές

Κάποια πράγματα είναι τόσο προφανή που καταντούν αόρατα. Τομείς της κοινότητας της Υπηρεσίας Πληροφοριών είχαν επιδείξει έντονο ενδιαφέρον για τα UFO αφότου εμφανίστηκε το συγκεκριμένο πρόβλημα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκτός αυτού, παρακολουθούσαν και διείσδυσαν στο πεδίο των UFO. Αντιστρόφως, η κατεστημένη (και όχι η μυστική) επιστημονική κοινότητα αγνοούσε μαζικά το φαινόμενο των UFO. Προκύπτει λοιπόν μια απλή ερώτηση: γιατί υπάρχει αυτή η ασυμφωνία;

Αυτό που συμβαίνει με την Ουφολογία έχει εκκολαφθεί εδώ και πενήντα χρόνια. Όχι μόνο δεν κατάφεραν οι πιο σημαντικοί ερευνητές να πιέσουν τις αρχές για την αναγνώριση του προβλήματος (κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, τελικά), αλλά κάποιοι από αυτούς τους ίδιους ερευνητές δεν πήραν καν μια ξεκάθαρη θέση για το τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν τα UFO. Αυτό σημαίνει, ότι εργάζονταν χωρίς βασική υπόθεση κι έτσι σε πολλές περιπτώσεις συνέλεγαν θεάσεις επί θεάσεων για πολλά χρόνια και μετά περίμεναν αυτός ο σωρός από στοιχεία να κάνει το θαύμα του. Αλλά σε κάθε ευφυή προσπάθεια, η απλή συλλογή στοιχείων δεν είναι αρκετή. Ο ερευνητής θα πρέπει να οργανώσει και να αναλύσει τα στοιχεία μέσα από υποθέσεις ή προϋποθέσεις. Χωρίς αυτήν την προσπάθεια δεν υπάρχει έρευνα. Τι έκαναν λοιπόν τόσα χρόνια ερευνητές, κάποιοι εκ των οποίων βρίσκονται στο πεδίο για ολόκληρες δεκαετίες;

Ένας νέος και αθώος που θα ήθελε να μάθει περισσότερα για το αντικείμενο αυτό, ένα αντικείμενο με απώτατη σοβαρότητα και σημαντικότητα, εύκολα μπορεί να αποθαρρυνθεί από τη σύγχυση. Πριν από τέσσερις αιώνες ο Καρτέσιος εγκαθίδρυσε μια πολύ απλή αρχή για τη γνώση: θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας ισχυρός σκελετός, δηλαδή ένα θεμέλιο από αναμφισβήτητα γεγονότα και να οικοδομήσει επάνω σ' αυτά. Ας δούμε λοιπόν μια πιο καρτεσιανή αντιμετώπιση του θέματος, ανασκοπώντας τα προφανή.

Μυστικότητα και το πλήθος της Εθνικής Ασφάλειας

Το 1946, ένα χρόνο πριν από το μεγάλο κατακλυσμό αναφορών στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Αμερικάνοι παρακολουθούσαν 'ρουκέτες φαντάσματα' πάνω από τη Ευρώπη. Δύο διακεκριμένοι Αμερικανοί στρατηγοί ήρθαν σε σύσκεψη με τους Σουηδούς και ακολούθησε λογοκρισία στον σουηδικό τύπο. Ο ελληνικός στρατός επίσης εξέτασε, σύμφωνα με τον Δρ. Paul Santorini, έναν σημαντικό επιστήμονα στην ανάπτυξη της ατομικής βόμβας. Οι Έλληνες κατέληξαν ότι τα αντικείμενα δεν ήταν σοβιετικής προέλευσης, ούτε και ήταν πύραυλοι. Στη συνέχεια, ο αμερικανικός στρατός τους πίεσαν για να σωπάσουν.

Το 1947, εμφανίστηκαν UFO πάνω από αμερικανικούς ουρανούς σε μεγάλα νούμερα. Κάποια περιστατικά ήταν αρκετά σοβαρά, όπως η επαναλαμβανόμενη παραβίαση του εναέριου χώρου πάνω από τις Πυρηνικές Εγκαταστάσεις του Oak Ridge. Το Oak Ridge φιλοξενούσε τμήματα της πιο προηγμένης τεχνολογίας του κόσμου και βρισκόταν σε υψηλή μυστικότητα: δε μπορούσε κάποιος απλά να πετάξει πάνω από την περιοχή αυτή. Ωστόσο η Υπηρεσία Πληροφοριών του στρατού και το FBI παρακολούθησαν δεκάδες από παρεισφρήσεις πάνω από το Oak Ridge μέχρι τη δεκαετία του 1950. Παρόμοιες παραβιάσεις συνέβησαν πάνω από ευαίσθητες περιοχές στο Loss Alamos, στο Hanford και σε πολλές άλλες στρατιωτικές βάσεις. Όλα αυτά κρατήθηκαν υπό καθεστώς μυστικότητας φυσικά. Οι Αμερικάνοι δεν ήξεραν τίποτε για όλα αυτά την εποχή εκείνη.

Σε μια μυστική αναφορά, ο στρατηγός Nathan Twining έγραψε για την πιθανότητα, βασισμένη σε προσεκτική αποτίμηση του στρατιωτικού προσωπικού, ότι «κάποια από τα αντικείμενα είναι ελεγχόμενα». Η καίρια ερώτηση ήταν, από ποιόν ελέγχονταν και οι εθνικές υπηρεσίες ασφάλειας της Αμερικής που κλήθηκαν για να την απαντήσουν, την απέκρυψαν όσο το δυνατόν περισσότερο από τα περίεργα μάτια του κοινού.

Το 1949, μια αναφορά του FBI δήλωνε ότι: «Η Υπηρεσία Πληροφοριών του Στρατού είπε πρόσφατα πως το ζήτημα των 'αγνώστου ταυτότητας αεροσκαφών' ή 'αγνώστου ταυτότητας εναέριων φαινομένων'& θεωρείται άκρως απόρρητο από αξιωματικούς του στρατού και των αεροπορικών δυνάμεων.» Το 1950 ο Robert Sarbacher, φυσικός της ομάδας έρευνας και ανάπτυξης του Ανεξάρτητου Τμήματος Έρευνας και Ανάπτυξης του Υπουργείου Αμύνης (DOD) είπε σε ιδιωτική συνομιλία του με τον αξιωματικό Wilbert Smith ότι τα UFO ήταν «το πιο υψηλά μυστικό αντικείμενο στην αμερικανική κυβέρνηση.»

Μετά από μια ασυνήθιστη συμπλοκή με UFO κοντά στο Fort Monmouth, στο New Jersey το 1951, ο αξιωματικός της Αεροπορίας Edward Ruppelt παρευρέθη σε μια δίωρη συνάντηση στην οποία προέδρευε ο στρατηγός Charles Cabell, διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Αεροπορίας (και αργότερα διευθυντής της CIA). Η συνάντηση καταγράφηκε αλλά η κασέτα «ήταν τόσο καυτή που στη συνέχεια καταστράφηκε& για να είμαι συντηρητικός, δεν ακολουθούσε ακριβώς το ύφος των ανακοινώσεων της επίσημης Αεροπορίας.»

Η CIA, στο μεταξύ, παρακολουθούσε το πρόβλημα τουλάχιστον από το 1948. Μετά το κύμα των UFO του 1952, το Γραφείο χρηματοδότησε το πάνελ Robertson, που συνήλθε σε συνεδρίαση τον Γενάρη του 1953, το τελευταίο Σαββατοκύριακο της προεδρίας του Truman. Το πάνελ απομυθοποίησε τα UFO και οι υποδείξεις του είχαν ως αποτέλεσμα την έναρξη του σχεδίου Blue Book και αύξησε την επίβλεψη στις ιδιωτικές οργανώσεις πολιτών για τα UFO. Ξεκάθαρα, αυτό ήταν ένα θέμα που θεωρήθηκε ότι ήταν ύψιστης σοβαρότητας. Ως αποτέλεσμα, δεν υπήρχε η επιλογή οι καθημερινοί πολίτες να ασχολούνται με το θέμα και να λαμβάνουν εύκολα απαντήσεις.

Κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι όλα αυτά συνέβησαν πριν από πολύ καιρό. Συνεχίζει ο στρατός να παίρνει τα UFO στα σοβαρά; Εξακολουθεί η κοινότητα της Υπηρεσίας Πληροφοριών να διεισδύει σε οργανώσεις για τα UFO; Άλλωστε, εάν τα UFO συνεχίζουν να είναι σημαντικά, τότε οι υπάλληλοι της υπηρεσίας θα χρειάζονται ακόμα να παρακολουθούν και να επηρεάζουν τις σημαντικότερες από τις οργανώσεις. Υπάρχει λόγος για να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο;

Με λίγα λόγια, ναι. Ο στρατός εξακολουθεί να έρχεται σε επαφή με UFO, όπως τουλάχιστον δείχνουν πολλές σχετικές αναφορές. Ακόμα περισσότερο, μυστικές οδηγίες σχετικά με τα UFO συνεχίζουν να είναι ενεργές. Το 1975, ο τέως γερουσιαστής Barry Goldwater δήλωσε ότι τα UFO εξακολουθούσαν να θεωρούνται ως «πάνω από το άκρως απόρρητο.» Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο ερευνητής William Moore παραδέχτηκε ότι συνεργαζόταν μυστικά με τον κόσμο της Υπηρεσίας Πληροφοριών, κάτι που προκάλεσε σοκ και φόβο στους συνεργάτες του. Αλλά τέτοια πράγματα φαίνεται ότι αποτελούν την κορφή του παγόβουνου. Η Ουφολογία κυριαρχείται από άντρες και γυναίκες που συχνά συνδέονται με τον κόσμο των Υπηρεσιών Πληροφοριών, συνήθως λόγω πρότερης εμπειρίας στο στρατό ή στην CIA.

Επιστήμη

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας οι άνθρωποι έχουν χρησιμοποιήσει παρωχημένες έννοιες για να σκεφτούν αναφορικά με τον κόσμο και ιδιαίτερα σε περιόδους που υπήρξαν ραγδαίες αλλαγές. Είναι αναπόφευκτο. Παραμένουμε προσηλωμένοι στις έννοιες που διδαχτήκαμε στη νιότη μας, ενώ η πραγματικότητα φεύγει με ταχύτητα μπροστά. Αν παρατηρήσουμε τις πολιτιστικές νοοτροπίες μας για την επιστήμη θα διαπιστώσουμε πως διδαχτήκαμε ότι η επιστήμη και ιδιαίτερα τα θεμέλιά της είναι ένα οχυρό διανοητικής ελευθερίας στον κόσμο. Αποτελεί μια ανεξάρτητη αναζήτηση για την αλήθεια και την καταστροφή κοινωνικών και θρησκευτικών δοξασιών.

Πόσο ανεξάρτητη είναι πραγματικά η επιστήμη; Υπέρ ποιανού τα συμφέροντα ασκείται σήμερα; Αυτή δεν είναι μια άσκοπη ερώτηση, γιατί έχουν περάσει προ πολλού οι μέρες που οι επιστήμονες ακολουθούσαν τα διανοητικά τους πάθη σε μια πορεία αναζήτησης της αλήθειας. Ο James Lovelock, πρωτοπόρος στην επιστήμη του περιβάλλοντος και ιδρυτής της υπόθεσης της Γαίας, είχε πει:

Σχεδόν όλοι οι επιστήμονες απασχολούνται στα πλαίσια μιας μεγάλης οργάνωσης, όπως ένα κυβερνητικό τμήμα, ένα πανεπιστήμιο ή μια πολυεθνική εταιρία. Σπανίως μόνο είναι ελεύθεροι να εκφράσουν την επιστήμη τους ως προσωπική άποψη. Μπορεί να νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, αλλά στην πραγματικότητα σχεδόν όλοι τους είναι απλά υπάλληλοι. Έχουν εμπορευτεί την ελευθερία της σκέψης για καλές συνθήκες εργασίας, ένα σταθερό εισόδημα, μια διαρκή θητεία και μια σύνταξη.

Η επιστήμη είναι μια ακριβή επιχείρηση και χρειάζεται χρηματοδότηση.

Ας σκεφτούμε λοιπόν τα ακόλουθα: 1. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά ο στρατός υπήρξε μακράν ο μεγαλύτερος χρηματοδότης της επιστημονικής έρευνας. 2. Η στρατιωτική κοινότητα και η κοινότητα των Πληροφοριών επέδειξε υψηλά επίπεδα ενδιαφέροντος για το φαινόμενο των UFO, μαζί με ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα μυστικότητας επάνω στο θέμα αυτό. 3. Θα φαινόταν λογικό το ότι ο στρατός χρηματοδότησε μυστική επιστημονική έρευνα στο πρόβλημα αυτό για πολλά χρόνια. 4. Στο κοινό από την άλλη μεριά, οι κατεστημένοι επιστήμονες δεν προσφέρουν τίποτε παρά σαρκασμό και περίγελο απέναντι στο θέμα των UFO.

Όπως κάθε άλλο τμήμα του πολιτισμού μας, οι επιστήμονες ακολουθούν το κεφάλαιο. Εάν το κεφάλαιο βρίσκεται εκεί, βρίσκονται κι εκείνοι εκεί, αλλιώς δε μπορούν και να επιβιώσουν. Εάν η συντριπτική πλειοψηφία της χρηματοδότησης για την έρευνα των UFO είναι μυστική δεν πρόκειται να ακουστούν θετικές δηλώσεις σχετικά με το αντικείμενο από το κατεστημένο. Ακόμα περισσότερο, η ακραία εξειδίκευση της επιστήμης διασφαλίζει ότι οι αδέσποτοι δε θα εισβάλλουν στις αχαρτογράφητες θάλασσες της έρευνας για εξωγήινους. Το αποτέλεσμα είναι εκτεταμένη άγνοια από επιστήμονες για ακόμα και τα βασικά που αφορούν το φαινόμενο των UFO. Τουλάχιστον, αυτό ισχύει για τις μη μυστικές και συνήθεις περιοχές έρευνας. Στον κόσμο της μυστικότητας από την άλλη μεριά, το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να προσπαθεί να μαντέψει, βασιζόμενος σε κάποια στοιχεία.

Γνωρίζουμε χωρίς αμφιβολία ότι μέσα στα πρώτα χρόνια αφότου άρχισαν να υπάρχουν εμφανίσεις από UFO, πολλοί κορυφαίοι επιστήμονες ενεπλάκησαν με κάποιον τρόπο με το φαινόμενο, σε κάθε περίπτωση με κάποιο επίπεδο μυστικότητας. Χωρίς η παρακάτω λίστα να είναι πλήρης, κάποιες από τις σημαντικότερες περιπτώσεις είναι των Lloyd Berkner, Edward Teller, Detlev Bronk, Vannevar Bush, David Sarnoff, Thornton Page, H. P. Robertson, Allen Hynek και Lincoln La Paz. Στην περίπτωση των Bush και Bronk η σύνδεσή τους δεν αποδείχτηκε, αλλά υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις. Για τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν κορυφαίοι επιστήμονες στον κόσμο και με κάποιον τρόπο συνδέονταν με το κατεστημένο της Αμερικάνικης άμυνας. Τους συναντάμε ωστόσο να ερευνούν αναφορές για UFO. Ας μην ξεχνάμε και τον αστρονόμο του Harvard και απομυθοποιητή των UFO, Donald Menzel, ο οποίος εν αγνοία του ευρέως κοινού ήταν βαθιά αναμειγμένος με τις υπηρεσίες Πληροφοριών της Αμερικής και συγκεκριμένα με το άκρως μυστικό Πρακτορείο Εθνικής Ασφάλειας. Και είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι θα πρέπει να περάσουν μερικές δεκαετίες για να μαθευτούν όλες αυτές οι συσχετίσεις, με άλλα λόγια, το ευρύ κοινό μαθαίνει την αλήθεια αφού πλέον αυτή δεν έχει κάποια ιδιαίτερη πρακτική αξία.

Το μεγάλο μοντέλο της μυστικότητας

Όπως γράφτηκε παραπάνω, όταν ένα σχέδιο υπόκειται σε ιδιαίτερα μυστικά επίπεδα δε μπορεί να βρει κανείς τίποτε αξιόλογο εάν ψάξει στις συνήθεις δεξαμενές πληροφορίας. Το βασικότερο παράδειγμα είναι το Σχέδιο Manhattan. Η υπόθεση είχε τόσο μεγάλη σπουδαιότητα που η μυστικότητα ήταν ανώτατης σημασίας. Πώς να σχεδιάσει κανείς και να κατασκευάσει μια ατομική βόμβα χωρίς να το γνωρίζει ο εχθρός; Αυτή είναι βέβαια μια πολυσχιδής ερώτηση. Μια από τις απαντήσεις, ωστόσο, ήταν το να αποκρυφτεί η πληροφορία από το ίδιο το Κογκρέσο, παρά το γεγονός ότι παρείχε υπέρογκα ποσά χρημάτων. Εντυπωσιακό, αλλά το σχέδιο πέτυχε.

Στην πραγματικότητα, όταν οι επιστήμονες πυροδότησαν μια πυρηνική βόμβα στο Los Alamos στις 16 Ιουλίου του 1945, το πιο εντυπωσιακό και δυσοίωνο γεγονός στην ιστορία της επιστήμης, κανείς άλλος εκτός από έναν μικρό μυστικό κύκλο δεν ήξερε απολύτως τίποτε γι' αυτό. Ας σκεφτούμε τις επιπτώσεις. Η δουλειά είχε γίνει με μια τόσο μεγάλη μυστικότητα που η ισχύουσα επιστημονική βιβλιογραφία δεν είχε τίποτε σημαντικό να πει για την πυρηνική τεχνολογία. Η πληροφορία ήταν πολύ ευαίσθητη για να συζητηθεί ανοιχτά.

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι, αν και το Σχέδιο Manhattan παρέμεινε μυστικό από το κοινό, δεν ήταν μυστικό για τους Σοβιετικούς, που είχαν διεισδύσει στην αμερικανική άμυνα και στα επιστημονικά ιδρύματα και χρησιμοποίησαν δεδομένα από το σχέδιο για να φτιάξουν μια ατομική βόμβα, πολλά χρόνια πιο νωρίς από όσο είχαν προγραμματίσει. Αυτό το μοτίβο επαναλήφθηκε και στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: πολλές φορές το αμερικάνικο κοινό κρατήθηκε στο σκοτάδι αναφορικά με σκοτεινά σχέδια και συχνά με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από αυτή των σοβιετικών αρχών. Πολλές φορές, ήταν εκείνοι και όχι οι Σοβιετικοί που ήταν ο πραγματικός στόχος της μυστικότητας, όπως για παράδειγμα οι περιπτώσεις των πτήσεων των U-2 και τα πειράματα για νοητικό έλεγχο.

Έτσι, το Σχέδιο Manhattan κατέχει εξέχουσα ιστορική σημασία για τόσους πολλούς λόγους και όχι μόνο για το ότι εξυπηρέτησε έκτοτε ως μοντέλο για τη διεξαγωγή ακριβών και συγκαλυμμένων επιχειρήσεων. Κρύβοντας τις χρηματοδοτήσεις, κρατώντας τις συζητήσεις μυστικές και καθοδηγώντας τη δημόσια συζήτηση, όλα αυτά ήταν επιτυχή μέσα που χρησιμοποιήθηκαν από τον κόσμο της εθνικής ασφάλειας στη δεκαετία του 1940. Εάν κάτι είναι σημαντικό, πιθανότατα είναι μυστικό. Αυτό ίσχυε κατά την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας και είναι πολύ πιθανά αληθινό και για την περίπτωση των UFO.

Επιπτώσεις

Όσοι από εμάς δε χρειάζεται να γνωρίζουμε και πολλά πράγματα για τα UFO, μπορούμε να πληροφορηθούμε τουλάχιστον για μερικά πράγματα. Υπάρχουν αρκετές προσβάσιμες πληροφορίες που μπορούν να ενωθούν σαν κομμάτια ενός πάζλ.

Ας κάνουμε τις πράξεις. Για πάνω από πενήντα χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βιώσει άγνωστες παγκόσμιες ενέργειες από κάτι που κατηγοριοποιείται ως φανταστική τεχνολογία. Υπάρχουν επίσης αναφορές για εκατοντάδες συμπλοκές του στρατού με UFO, με αναμφίβολο ενδιαφέρον και συμμετοχή του κόσμου των Υπηρεσιών Πληροφοριών. Αν το συνδυάσουμε αυτό με τους ιδιαίτερα επίμονους ισχυρισμούς για απαγωγές, δημιουργούνται ισχυροί λόγοι για να υποψιαστεί κάποιος ότι υπάρχει κάποιου είδους σιωπή από την πλευρά των αρχών και ίσως να συμπεράνει ότι υπάρχει ένα θεμελιωδώς συγκαλυμμένο γεγονός τρομερού μεγέθους.

Αλλά ας μην ξεγελιόμαστε σκεπτόμενοι ότι μπορούμε να φτάσουμε στον πυρήνα της ιστορίας. Όντας απλοί πολίτες μιας ουσιαστικά ολιγαρχικής αυτοκρατορίας που μασκαρεύεται ως δημοκρατία, είναι πολύ απίθανο να πάρουμε επίσημη επιβεβαίωση σχετικά με κάτι τόσο σημαντικό όσο η παρουσία εξωγήινων. Η κατάστασή μας σ' αυτό το θέμα δε διαφέρει και πολύ από αυτή των ιθαγενών Αμερικανών πριν από 500 χρόνια. Ότι και να συμβαίνει είμαστε εκτός των πραγμάτων και εξαρτάται από εμάς να προσπαθήσουμε να πληροφορηθούμε όσο μπορούμε περισσότερο. Αλλιώς, θα βιώσουμε τη μοίρα μας, είτε καλή είτε κακή, στο σκοτάδι.