Ενώ η προσοχή όλου του κόσμου είναι στραμμένη στη Λιβύη, υπάρχει ένα ανάλογο ζήτημα με τη Βόρεια Κορέα, αν θυμηθούμε πως το 2003 ο Καντάφι παραιτήθηκε των πυρηνικών του φιλοδοξιών, σε μια περίοδο που προσπαθούσε να τα βρει με τη Δύση.
Η στρατηγική αυτή κίνηση της Λιβύης, είχε προβληθεί ως μοντέλο για τους Βορειοκορεάτες προκειμένου να αποκαταστήσουν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τις ΗΠΑ. Οι Κορεάτες όμως απέρριψαν το «λιβυκό μοντέλο» και προχώρησαν σε πυρηνική δοκιμή το 2006. Τώρα που το μοντέλο αυτό της εξομάλυνσης των σχέσεων Λιβύης – Δύσης διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, αποτελεί μυστήριο το πώς θα προχωρήσει η Β. Κορέα.
Στις αρχές της λιβυκής κρίσης, η εφημερίδα New York Times ανέφερε πόσο ευκολότερη είναι η αντιμετώπιση μιας μη πυρηνικής Λιβύης από ότι μιας πυρηνικής. Και έθεσε το σενάριο του τι θα γίνονταν αν ο Καντάφι διέθετε πυρηνικό οπλοστάσιο. Το άρθρο κατέληγε με τη παρατήρηση κάποιου ανώνυμου Νοτιοκορεάτη πως «Όταν καταρρεύσει η Β. Κορέα, που σίγουρα θα καταρρεύσει κάποτε, θα αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα που στη περίπτωση της Λιβύης ευτυχώς δεν ισχύει. Η ηγεσία της θα απειλήσει τη χρήση πυρηνικών όπλων, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Ακόμη κι αν μπλοφάρει, η όλη κατάσταση θα είναι τελείως διαφορετική απ αυτήν της Λιβύης».
Οι Βορειοκορεάτες θα θέλουν να κρατήσουν το οπλοστάσιο τους πάση θυσία. Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της, «μόνο αν είμαστε αυτάρκεις σε ισχύ, μπορούμε να διατηρήσουμε την ειρήνη». Η ιδιόμορφη δομή των θεσμών της Β. Κορέας, καθώς και η παντελής απουσία πολιτικής κοινωνίας, περιορίζει το ενδεχόμενο να αναπτυχθεί κάποια βιώσιμη αντιπολίτευση η οποία και θα μπορούσε να αμφισβητήσει την υπάρχουσα πολιτική ισχύ στη χώρα. Το καθεστώς διατηρεί το μονοπώλιο στα όπλα, και είναι σε θέση να πατάξει την οποιαδήποτε αντιπολιτευτική κίνηση.
Αν η κυβέρνηση της Β. Κορέας αποφάσιζε να επιτεθεί εναντίον του ίδιου της του λαού, και αν το ζήτημα έφτανε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Κίνα σίγουρα θα προτιμούσε να ασκήσει βέτο παρά να απέχει από τυχόν αποφάσεις που θα εξουσιοδοτούσαν στρατιωτική δράση εναντίον της Β. Κορέας. Αυτό θα ανέβαζε πολύ ψηλά τόσο το πήχη της όποιας επέμβασης, όσο και τη πιθανότητα αρνητικών συνεπειών για τη διεθνή κοινότητα.
Η πυρηνική ανάπτυξη της Β. Κορέας αποτελεί ένα εσωτερικό ατού για την ηγεσία της, αφού θεωρείται ως επίτευγμα της προκειμένου να καταστεί η χώρα ισχυρή και ανεξάρτητη. Παράλληλα αποτελεί και ένα σύμβολο απαράμιλλης πολιτικής ισχύος, ικανό να αποτρέψει οποιαδήποτε αντιπολιτευτική αμφισβήτηση.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως δεν μπορεί να υπάρξει μια πολιτική αλλαγή στη χώρα. Στη πραγματικότητα όλοι οι ειδικοί μιλάνε για μια εσωτερική σκληρή μάχη διαδοχής που ήδη διεξάγεται στους κόλπους της ηγεσίας της. Οι εξελίξεις όμως στη Λιβύη μας δείχνουν πως οι αναπόφευκτες και απαραίτητες πολιτικές αλλαγές στη Β. Κορέα, θα είναι μάλλον χαοτικές, βίαιες, και θα έχουν πολύ άσχημες συνέπειες, όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για ολόκληρο τον πλανήτη.
S.A.-Council on Foreign Relations
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου