Πόσοι άνθρωποι θα ήταν απαραίτητοι για να υλοποιηθεί μια αποστολή εποικισμού του διαστήματος, σε ένα ταξίδι που θα διαρκούσε περίπου 200 χρόνια; Με δεδομένο ότι η Γη θα καταστραφεί όταν ο Ηλιος αναφλεγεί τελείως, ο μόνος τρόπος για να συνεχιστεί η ανθρώπινη ζωή θα ήταν η δημιουργία μιας αποικίας σε έναν πλανήτη εκτός του ηλιακού μας συστήματος.
Ολα αυτά που ακούγονται σαν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, απασχόλησαν τους επιστήμονες στην ετήσια συνεδρίαση της Αμερικανικής Ένωσης για την Πρόοδο της Επιστήμης στη Βοστώνη. Τα σενάρια που ήθελαν την ανάπτυξη της κρυογενικής και τις τράπεζες σπέρματος σαν τις μόνες λύσεις για την επίτευξη τέτοιων στόχων, φαίνεται ότι αντικαθίστανται από περισσότερο ορθολογικές σκέψεις. Ο ανθρωπολόγος John Μoore, από το Πανεπιστήμιο της Φλώριδας συνεργάστηκε με διαστημικούς επιστήμονες, για να καθοριστεί πώς στο μέλλον οι άνθρωποι θα αναλάβουν με επιτυχία αιώνια μακρινά ταξίδια.
Ο Μoore μελέτησε τους μικρούς μεταναστευτικούς πληθυσμούς των πρώτων ανθρώπων και ανέπτυξε ένα λογισμικό προσομοίωσης, που αποκαλείται Εthnopop, για την ανάλυση της βιωσιμότητας των μικρών ομάδων. Για ένα διαστημικό ταξίδι 200 ετών, ίσως οκτώ μέχρι 10 γενεές, οι υπολογισμοί του προτείνουν έναν ελάχιστο αριθμό 160 ανθρώπων, που απαιτείται για να διατηρηθεί ένας σταθερός πληθυσμός. Αυτός ο αριθμός θα δημιουργούσε περίπου 10 πιθανούς συντρόφους για γάμο ανά άτομο. Επειδή τόσα δωμάτια θα ήταν δύσκολο να βρεθούν πάνω σε ένα διαστημικό σκάφος, οι επιβάτες θα μπορούσαν να μειωθούν στους 80 αν στο ταξίδι συμμετείχαν νέα άτεκνα ζεύγη και αν η αναπαραγωγή καθυστερούσε και γινόταν κατά την εύφορη περίοδο της γυναίκας, ίσως σε ηλικία 35 έως 40, προκειμένου να υπάρξουν πιο μακροχρόνια χάσματα μεταξύ των γενεών. Όμως, οι συνέπειες των αυξανόμενων ιατρικών κινδύνων για αργοπορημένο σε ηλικία τοκετό δεν έχουν εξεταστεί ακόμα.
Ενας αστάθμιστος παράγοντας είναι ότι οι μικροί πληθυσμοί μπορούν να υποστούν μια καταστρεπτική μείωση της γενετικής ποικιλομορφίας λόγω της ενδογαμίας. Κι ακόμη σοβαρότερος παράγοντας για την αποτυχία του εγχειρήματος θα ήταν η ενδεχόμενη παρουσία κατεστραμμένων γονότυπων στους αρχικούς διαστημικούς εξερευνητές, που για να αποτραπεί απαιτείται μια διαδικασία γενετικής επιλογής.
Καταλυτικές για μια τέτοια αποστολή θα ήταν οι διαμάχες που θα μπορούσαν να προκληθούν μεταξύ των μελών της αποστολής. Οι μικρές κοινότητες που απομονώνονται για μεγάλες περιόδους στους ερευνητικούς σταθμούς στην Ανταρκτική παρέχουν παραδείγματα για το πώς μπορούν να κλιμακωθούν οι μικρές συγκρούσεις. Αλλά όπως επισήμανε ο Μoore, μερικές μικρές κοινότητες νησιών πάνω στη Γη έχουν ζήσει εν ειρήνη και αρμονία για χιλιάδες έτη επειδή έχουν αναπτύξει μηχανισμούς για τη λύση των συγκρούσεων, κάτι που δεν συμβαίνει στην Ανταρκτική».
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου