Δημοψήφισμα τώρα!

Δεν θέλουμε λοιπόν τις συνενώσεις σχολείων. Οι καθηγητές δηλαδή φοβούνται ότι θα χάσουν θέσεις εργασίας και αντιδρούν. Μαζί τους και κάποιοι γονείς. Καταλήψεις σχολείων, στάσεις εργασίας, συγκεντρώσεις. Όπως δεν θέλουμε τις συνενώσεις των συγκοινωνιακών Μέσων στην Αθήνα. Όπως δεν θέλουμε να πάψουμε να χτίζουμε σε οικοπεδάκια  στις προστατευόμενες περιοχές. Όπως δεν θέλουμε να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Όπως δεν θέλουμε να πάρουμε αποφάσεις για τους μετανάστες. Όπως δεν θέλουμε την δημιουργία ΧΥΤΑ. Όπως δεν θέλουμε να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις στις τράπεζες, στη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ. Τίποτα δεν θέλουμε. Κι εδώ αρχίζει ο παραλογισμός.

Όλοι συμφωνούμε ότι ο παλιός ο κόσμος είναι σάπιος και πρέπει να φτιάξουμε ένα νέο κόσμο. Με ποια υλικά όμως; Γιατί νέος κόσμος με παλιά υλικά δεν μπορεί να φτιαχτεί. Ο καθένας προσπαθεί να σώσει από τον παλιό κόσμο τα δικά του προνόμια. Οι πολιτικοί δεν θέλουν να θυσιάσουν τίποτα. Οι επιχειρηματίες επίσης. Οι τραπεζίτες ούτε να το συζητάς. Οι αγρότες... ντροπή σου που το σκέφθηκες. Οι συνδικαλιστές… όχι βεβαίως. Οι δημοσιογράφοι… ξέχασε το. Τα ρετιρέ… πήγαινε παρά δίπλα. Οι δήμοι… κύριε ελέησον.  Η εκκλησία… φύγε, αφορισμένε. Κάθε φορά που πάει να αλλάξει κάτι, οι θιγόμενοι βγαίνουν στα κάγκελα με την υποστήριξη βουλευτών, κομμάτων, εφημερίδων, καναλιών, καταληψιών, δικαστικών. Ό,τι μπορεί να επιστρατεύσει ο καθένας (στα Εξάρχεια ας πούμε θα δεις αφίσες που σε καλούν σε επαναστατική εκδρομή στην Κερατέα!).
Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος σχολίαζαν προσφάτως αρνητικά τις αλλαγές που προωθεί η Διαμαντοπούλου. Δεν διαφωνούσαν με την ουσία αλλά έθεταν το μέγα πασοκικό ερώτημα. «Μα ήταν ανάγκη να ανοίξει τώρα αυτό το μέτωπο;». Έτσι βλέπουμε τις κυοφορούμενες αλλαγές. Ως μέτωπα! «Δεν μπορούσε να περιμένει;». «Γιατί να τις ανακοινώσει τώρα τις συνενώσεις και να μην τις ανακοινώσει τον Σεπτέμβρη»; Και γιατί τον Σεπτέμβρη και όχι τον Δεκέμβρη; Και γιατί τον Δεκέμβρη και όχι τον Αύγουστο; Και γιατί να κάνουμε αλλαγές στη Παιδεία και όχι στο Περιβάλλον; Και γιατί στο Περιβάλλον και όχι στο Υγείας; Και γιατί στο Υγείας και όχι στο Ανάπτυξης; Αντί λοιπόν να συνεχίζουμε να παίζουμε την κολοκυθιά, να κάνουμε ένα δημοψήφισμα. Να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο ερωτηματολόγιο με όλα αυτά που μας απασχολούν και να ψηφίσουμε. Στην Καλιφόρνια ρωτήθηκαν για την αποποινικοποίηση της κάνναβης και στην Ελβετία για τους μιναρέδες, εμείς εδώ γιατί να μην ρωτήσουμε για την μείωση του τον αριθμό των βουλευτών, την βουλευτική ασυλία; Το πανεπιστημιακό άσυλο; Το τείχος στον Έβρο; Τα προνόμια των ΠΑΕ;
Να συζητήσουμε λοιπόν ένα μήνα και μετά να ψηφίσουμε. Το ξέρω ότι δεν είναι συνταγματική υποχρέωση της κυβέρνησης να κάνει δημοψηφίσματα αλλά να κάνουμε μια συμφωνία. Ότι θα σεβαστεί και αυτή και η αντιπολίτευση και όλοι, τα αποτελέσματα που θα βγάλει η κάλπη. Να δούμε τέλος πάντων και πόσοι είναι αυτοί που θέλουν να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα (και τι) και πόσοι είναι αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Ίσως είναι και ο μόνος τρόπος οι μειοψηφίες να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πλειοψηφία και η πλειοψηφία να πάψει να αισθάνεται μειοψηφία.

του Σταύρου Θεοδωράκη