Το ριάλιτι των βρικολάκων

Έξι βδομάδες μετά την έναρξη του θλιβερού υποκινούμενου από ενεργειακούς κολοσσούς «χορηγούς» εμφυλίου στη Λιβύη, η θηριωδία της μιντιακής προπαγάνδας έχει πάει τον γκαιμπελισμό εκατό χρόνια μπροστά. Πληροφορίες βγαλμένες κατευθείαν από τα χαλκεία κολοσσών της χειραγώγησης των μαζών (καθηγητάδες πανεπιστημίων, στρατιωτικοί με ντοκτορά στον ψυχολογικό πόλεμο, διαφημιστές, επικοινωνιολόγοι και κυρίως ιδιοκτήτες ΜΜΕ διεθνώς και τα φερέφωνά τους δημοσιογράφοι) σερβίρουν αμάσητη τροφή το δράμα του λιβυκού λαού καταπίνοντας όχι μόνο τα θύματά του, αλλά τη νοημοσύνη, την Παιδεία, την κουλτούρα και εν τέλει την κλίμακα αξιών των καταναλωτών θεατών σ’ όλη τη Γη.
Aυτός ο κυνικός πετρελαϊκός πόλεμος στη Μεσόγειο των ποιητών, των φιλοσόφων, στο χωνευτήρι τόσων και τόσων πολιτισμών δείχνει να έχει ανυπολόγιστες «παράπλευρες απώλειες». Εξευτελίζει την ανθρώπινη ζωή, την έννοια της πολιτικής οργάνωσης των κοινωνιών και της ολοκληρωτικής διεκδίκησης δικαιωμάτων, με συνέπειες τραγικές για το μέλλον όλων μας. Μια πολύ προσεκτική ακρόαση ή και τηλεθέαση των όσων λέγονται για τη Λιβύη χτυπάει κόκκινο συναγερμό σ’ όλους όσοι γνωρίζουμε και σκεφτόμαστε τη δύναμη των ΜΜΕ ως υπερόπλου στις κάθε μορφής συρράξεις. Οταν η σ. Αλέκα έθεσε στη Βουλή, στη συζήτηση για τη Λιβύη, το μείζον αφυπνιστικό ερώτημα «πότε τραβήχτηκε η γραμμή οριοθέτησης του Καντάφι ως κακού», απαντώντας στις υποκριτικές δικαιολογίες νηπιακής επιχειρηματολογίας των καπιταλιστών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, κάποιοι ξέραμε ότι δεν θα αναπαραχθεί από τα ΜΜΕ, γιατί κινδύνευε να ξυπνήσει και τους κοιμισμένους.
Μιλάνε τα χαλκεία για αμάχους, υιοθετώντας παρανοϊκά την άποψη ότι δεν υπάρχουν θύματα ανάμεσά τους όταν βομβαρδίζουν Αγγλοι – Γάλλοι – Αμερικάνοι. Η αποθέωση του τέλειου φονιά των λαών. Μιλούν για την Βεγγάζη σα να πρόκειται για το τηλεοπτικό πλατό ενός ριάλιτι που θ’ αναδείξει την καλύτερη μαριονέτα των συνήθων βρικολάκων. Στήνουν μια κάμερα σε μια άσφαλτο που διασχίζει την έρημο κι επιδεικνύουν τα Datsun με τα πολυβόλα και τ’ αποκαΐδια των αντιπάλων σαν τα τραπουλόχαρτα της εισβολής στο Ιράκ. Το αίμα συζητιέται αλλά δεν φαίνεται παρά μόνον επιλεκτικά, εκεί όπου χρειάζεται για να μην ακουστούν τα γουργουρητά των στομαχιών των εκατομμυρίων φτωχών Ευρωπαίων ή Αμερικανών κι ύστερα ταΐζουν το πόπολο – απόγονο του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη – με το τουριστικό πλιάτσικο, που μπορεί να καταλήξει να τους ωφελήσει το φετινό θέρος.
Ο πόλεμος στη Λιβύη, οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο πλασάρονται ως προϊόν ταχείας ταφής κάθε πανανθρώπινης ιεράρχησης αξιών. Είναι μια επικοινωνιακή χωματερή με τον άνθρωπο υποβιβασμένο από πιόνι σε σκουπίδι. Ξέρω ότι γίνομαι φρικιαστικά πικρή, αλλά αυτές οι εξελίξεις χρησιμοποιούνται όχι πια για να τρομοκρατήσουν, αλλά για να παραλύσουν κάθε, ακόμα και νοητική, αντίσταση των μαζών στις δυτικές κοινωνίες. Το σάστισμα των Αράβων το έχει αναλάβει το Αλ Τζαζίρα καθόλου τυχαία αποκαλούμενο και αραβικό CNN.
Με την ανεργία να χτυπάει τα όρια αντοχής των πολιτισμένων, τάχα μου, δήθεν δυτικών κοινωνιών μην απορρήσετε σύντροφοι αν σε μερικά χρόνια η πρόσβαση στη βιασμένη εικόνα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων θα γίνεται με την καταβολή συνδρομής…

Της Λιάνας Κανέλλη