Ετοιμοθάνατοι μονομάχοι

Ο Παντελής Καψής έγραψε πρόσφατα στο Βήμα, ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση θυμίζουν πρωταγωνιστές από σπαγγέτι γουέστερν. Πληγωμένοι και ετοιμοθάνατοι συνεχίζουν τη μονομαχία πετώντας ο ένας στον άλλον τα παπούτσια τους. Ωραίο! Αλλά φοβούμαι ότι και αυτός ακόμη ο Καψής – από τους πλέον ευθύβολους σχολιαστές – δεν αποδίδει πειστικά αυτό που ζούμε. Οι ετοιμοθάνατοι δεν είναι δύο. Και μην πάει ο νους σας στους υπόλοιπους αρχηγούς. Δεν εννοώ ότι οι ετοιμοθάνατοι είναι μόνο πέντε, ούτε μόνο επτά (βάζοντας μέσα και τον Κουβέλη και τη Ντόρα).

Αν διαβάζω καλά τις αντιδράσεις των «ξένων» (το προσέξατε; όταν πάμε να πούμε κάτι αρνητικό λέμε «οι ξένοι», όταν είναι να πάρουμε λεφτά λέμε οι «εταίροι» μας), αν διαβάζω καλά λοιπόν, τις αντιδράσεις των «ξένων», μας έχουν «τελειωμένους». Κάποιοι μάλιστα μας ζητούν ήδη χωρίς περιστροφές να εγκαταλείψουμε πάραυτα τη ζώνη του ευρώ. Αλλιώς να μειώσουμε ακόμη περαιτέρω τους μισθούς, να «απολύσουμε» τους μισούς υπαλλήλους, να αποκρατικοποιήσουμε  όπως όπως το μισό δημόσιο.

Ταυτόχρονα έχουν αρχίσει τις «αναλύσεις» για το «ποιες διεθνή τραπεζικά συστήματα θα επηρεασθούν αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα». Το γαλλικό –λέει – κυρίως αλλά και αυτό μετά από 1-2 χρόνια θα το ξεπεράσει. Η υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας και εν συνεχεία των ελληνικών τραπεζών ήταν η τελευταία μας αποτυχία. Και αυτό παρά το δραματικό μας νταλαβέρι με τους «οίκους» («περιμένετε μέχρι την σύνοδο Κορυφής και μετά πάρτε απόφαση αν θα μας υποβαθμίσετε ή όχι»). Αντί λοιπόν όλα αυτά να μας κινητοποιήσουν, τα πλάνα εναλλάσσονται όπως στο παρελθόν. Χειραψίες, χαμόγελα, διαφωνίες, υποσχέσεις, ανακοινώσεις πολέμου, απεργίες, συγκεντρώσεις και φτού από την αρχή.

Η Αθήνα το 2010 ήταν η πόλη με τις περισσότερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στον κόσμο. 496 αποκλεισμοί του κέντρου μέσα σε 365 μέρες. Αν οι συγκεντρώσεις από μόνες τους έλυναν τα προβλήματα μας τώρα θα έπρεπε να ζούμε σε ένα παράδεισο. Δεν ζούμε όμως. Αντιστοίχως αν τα διαγγέλματα και τα έκτακτα υπουργικά έδιναν λύσεις θα ήμασταν ήδη Δανία. Και είναι να αναρωτιέσαι πότε θα συνειδητοποιήσουν στην κυβέρνηση ότι η λύση δεν βρίσκεται εντός των τειχών τους. Κάθε μήνα – για να σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα- στο οβάλ γραφείο του Παπανδρέου επανέρχεται το ερώτημα: Θα μπει κανένα «σκληρό κολάρο» στη φυλακή; Η εντολή είναι σαφής ψάξτε, βρείτε και στείλτε κάποιους στη «στενή». Ε, κάθε μήνα η κουβέντα ξεκινά από το ίδιο σημείο. «Γιατί αυτόν και όχι τον άλλο;», «γιατί τώρα και όχι αύριο;» και αποτέλεσμα μηδέν. Την ίδια αναποτελεσματικότητα (!) δείχνουμε και σε μύρια όσα θέματα που μας ταλαιπωρούν.

Και ο χρόνος περνάει χωρίς κάποιος από τους μεγάλους αλλά και τους μικρούς ηγέτες της πολιτικής (αλλά και του συνδικαλισμού, της διανόησης, της ενημέρωσης) να βάζει κάτι διαφορετικό στο τραπέζι. Ίσως τελικά μπορεί να αμφισβητείτε ότι «μαζί τα φάγαμε» αλλά τελικά μαζί γαλουχηθήκαμε. Ή για να το πω διαφορετικά : μετά από τόσα χρόνια κυριαρχίας των πολιτικών της μπαλαφάρας δεν μπορεί παρά και όλες οι εξουσίες μηδέν και των δημοσιογράφων εξαιρουμένων να κινούνται γύρω από γνωστές μπαλαφάρες.

Σε μια χώρα όμως δεν υπάρχουν μόνο εξουσίες, υπάρχει και μια κοινωνία. Και όλα δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία στη πλειοψηφία της πλέον, έχει καταλάβει που πάμε (ή μάλλον ότι δεν πάμε πουθενά) και ζητάει να βρούμε επιτέλους ποιο είναι το συλλογικό καλό και να το κυνηγήσουμε. Οι μειοψηφικές εξουσίες έχουν πιάσει τα πόστα, έχουν στυλώσει τα πόδια και υπερασπίζονται τις μόνες επιλογές που ξέρουν. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία την εξουσία τους, η αριστερά την καθαρότητα της, οι συντεχνίες τα κεκτημένα τους. Λες και έχει καμία σημασία πλέον αν καεί η συνοικία εσύ να έχεις την δική σου πόρτα κλειδωμένη. Γιαυτό σας λέω έκανε λάθος ο Καψής. Ετοιμοθάνατοι δεν είναι οι αρχηγοί. Ετοιμοθάνατοι είμαστε όλοι μαζί οι μονομάχοι.

ΥΓ: Διάφοροι ανώνυμοι με κατηγορούν, γιατί υπερασπίζομαι την προσπάθεια του Γιώργου Καμίνη να συμμαζέψει λιγάκι το Δήμο Αθηναίων. Δεν τον θέλουν τον Καμίνη, προτιμούν τους κομματικούς της συναλλαγής και της λοβιτούρας. Δικαίωμα τους. Μη μου ζητούν όμως να απαντήσω στις βρισιές τους και στις συκοφαντίες τους. Ας πουν πρώτα το όνομα τους και μετά συζητάμε. Ο ελάχιστος όρος για να μιλήσεις σε κάποιον είναι να γνωρίζεις το πρόσωπο του. Δεν μπορώ να είμαι εγώ με μηχανάκι στο δρόμο και να συζητάω με τον οδηγό που κρύβεται πίσω από τα φιμέ τζάμια μιας λιμουζίνας. Ας ανοίξει το παράθυρο να δούμε τι κρύβει και μετά τα λέμε.

του Σταύρου Θεοδωράκη

SociaLMagazinE