"Πυρηνική Ανάσταση" και καταστροφή

…Όσον αφορά τώρα στην παρατήρηση ότι η πυρηνική ενέργεια είναι ασφαλής, και το μόνο πρόβλημα έγκειται στο οτι  “απλά είναι ακριβή,”  πρόκειται για χυδαία αναλήθεια. Οι νέες πυρηνικές τεχνολογίες αποδεικνύονται συνεχώς ΜΗ οικονομικά βιώσιμες, για να μην μιλήσει κανείς για το κόστος συντήρησης (τάξη μεγέθους 600 εκ. δολλάρια) των ήδη υπαρχόντων πυρηνικών μονάδων.

Ενδεικτικά, αναφέρεται πως το περιοδικό Forbes τις έχει ανακηρύξει ως την μεγαλύτερη αποτυχία στον τομέα του Μάνατζμεντ, ενώ από τα μέσα της δεκαετίας του 80᾽, ο αριθμός των μονάδων που περατώνονται είναι μικρότερος από τον αριθμό των μονάδων, τα σχέδια πραγματοποίησης των οποίων ακυρώνονται λόγω τεχνικών ή οικονομικών δυσκολιών. Σε πολύ απλά οικονομικά, η πυρηνική τεχνολογία δε… βγαίνει και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο ψεύδεται.

Πράγματι, αν υπήρχε πιθανότητα οικονομικής βιωσιμότητας των πυρηνικών τεχνολογιών, οι Αμερικανοί μεγιστάνες θα επένδυαν σε αυτές και δε θα κοίταγαν να αποσύρουν τα κεφάλαιά τους από τις συναφείς επιχειρήσεις. Για του λόγου το αληθές, μια προ πενταετίας έρευνα της επιστημονικής επιθεώρησης Science έδειξε πως για να επιτευχθεί αξιοσημείωτη μείωση της εκπομπής των ρύπων CO2, θα πρέπει να χτιστούν περί τις χίλιες πυρηνικές μονάδες ανά τον κόσμο….

Ένα τέτοιο εγχείρημα δεν θα ήταν απλά ακριβό, αλλά το λιγότερο παρανοïκό. Ο μόνος λόγος που συνεχίζει να προωθείται η πυρηνική τεχνολογία αφορά στις απέλπιδες προσπάθειες επιβίωσης του παγκόσμιου πυρηνικού λόμπυ, που πρόσφατα χρηματοδότησε την εκλογή του Ομπάμα στις Η.Π.Α (227 χιλιάδες δολάρια εκ μέρους της Exelon με έδρα το Illinois) και που το 2005 βρισκόταν πίσω από την ψήφιση της ενεργειακής πολιτικής της κυβέρνησης Μπους. Όλα αυτά, ενώ είναι γνωστό το πόσο άρρηκτα συνδεδεμένες είναι οι βιομηχανίες πυρηνικών για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με τη βιομηχανία πυρηνικών όπλων, τόσο σε επίπεδο τεχνογνωσίας, όσο και σε επίπεδο ψυχολογικό (η νομιμοποίηση της μιας καλλιεργεί το έδαφος για τη νομιμοποίηση της άλλης).

Τέλος, το μείζον πολιτικό θέμα της ασφάλειας των πυρηνικών, που συνδέεται με την “αποθήκευση” των αποβλήτων (μήπως σε κάποια από τις χώρες του Νότου;), επίσης υποβαθμίζεται διεθνώς, λες και κάποιο νέο τεχνικό φιξ θα μπορέσει να λύσει το πρόβλημα. Κανείς όμως δεν λέει τίποτε για το καθεστώς επιτήρησης, ή τα λοιπά μέτρα “ασφάλειας” που συνεπάγονται της συνύπαρξης συγκεντρωτικού τύπου τεχνολογικών συστημάτων και διακυβέρνησης τεχνοκρατικών ελίτ, όπως στην περίπτωση της πυρηνική “λύσης.”

Εδώ βρέχει για μία εβδομάδα στην Καλιφόρνια της μέτα-Σβατζενέγκερ εποχής και τα τεχνολογικά μας συστήματα παραπαίουν. Φανταστείτε τι θα συμβεί αν γίνει κανένας μεγάλος σεισμός, ή γεμίσει ο κόσμος πυρηνικά απόβλητα…

του Νικόλα Σακελλαρίου, Περιβαλλοντική Επιστήμη, Πολιτική και Μάνατζμεντ, Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια