Η κατάρα του δακρυσμένου αγοριού - Μέρος γ'

ΑΠΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΜΥΘΟ

Καθώς το ενδιαφέρον των εφημερίδων μειώθηκε, οι ιστορίες για το «Δακρυσμένο Αγόρι» άρχισαν να παίρνουν τη μορφή σύγχρονου θρύλου. Νέες εκδοχές εμφανίστηκαν, περιλαμβάνοντας μία στην οποία εκείνοι που ήταν ευγενικοί προς τους πίνακες ανταμοίβονταν με καλή τύχη. Άλλη μια ιδέα ήταν αυτή κατά την οποία τοποθετώντας έναν πίνακα που απεικόνιζε το «Δακρυσμένο Κορίτσι» δίπλα στο «Δακρυσμένο Αγόρι» θα έφερνε καλή τύχη. Αυτό που έλειπε από την ιστορία ήταν μια ικανοποιητική αφήγηση που θα εξηγούσε πώς προέκυψε ο πίνακας ως πηγή ανάφλεξης. Σύντομα αυτή η ιστορία θα προσφερόταν και η έλευση του Διαδικτύου θα χορηγούσε στο θρύλο μια νέα πνοή ζωής ανεξάρτητη από τα έντυπα μέσα που τον ξεκίνησαν αρχικά.
Μία διαδικτυακή πηγή ισχυρίζεται ότι στη δεκαετία 1990 άρχισαν να αναφέρονται για πρώτη φορά και από άλλα μέρη του κόσμου πυρκαγιές που σχετίζονταν με πίνακες του «Δακρυσμένου Αγοριού». Επίσης αντανακλά το πώς το αρχικό μοτίβο του «καταραμένου πίνακα» διαπλαθόταν από επαγγελματίες αφηγητές και ερευνητές του μεταφυσικού για ένα νέο κοινό: «Ένα διάμεσο ισχυρίζεται ότι το πνεύμα του αγοριού είναι παγιδευμένο στον πίνακα και προκαλεί πυρκαγιές προσπαθώντας να κάψει τον πίνακα και να απελευθερωθεί. Άλλοι ισχυρίζονται ότι ο πίνακας είναι στοιχειωμένος ή προσελκύει δραστηριότητα poltergeist. Ιστορίες για την κακοτυχία του καλλιτέχνη και του αγοριού είχαν προσκολληθεί στον πίνακα».
Η ιδέα ότι ότι το «Δακρυσμένο Αγόρι» είχε υποστεί κακομεταχείρηση από τον καλλιτέχνη κέριδιζε δημοσιότητα. Ελάχιστοι ενδιαφέρονταν για το γεγονός ότι υπήρχαν διαφορετικοί πίνακες και καλλιτέχνες ή για το ότι αυτή η ιδέα ξεκίνησε να υπάρχει ως ένα τυχαίο νέο που εμφανίστηκε στη Sun και μεγαλοποιήθηκε μία δεκαετία νωρίτερα. Το 2000 ο Tom Slemen αναζωογόνησε την ιστορία σε μορφή βιβλίου ως μέρος μιας σειράς που αναφέρονταν στο Στοιχειωμένο Liverpool. Όπως πολλά άλλα σ'αυτή τη θεματολογία, οι ιστορίες που περιέχονται παρουσιάζονται με ένα διασκεδαστικό, αφηγηματικό στιλ, απευθυνόμενες σε μαζικό αναγνωστικό κοινό. Στην καταχώρησή του για τη « Γρουσουζιά του Δακρυσμένου Αγοριού» ο Slemen παραθέτει ως γεγονός ότι ο επικεφαλής της πυροσβεστικής υπηρεσίας του Yorkshire είχε αναφέρει στις εφημερίδες ότι ο πίνακας του Δακρυσμένου Αγοριού είχε εμφανιστεί στα συντρίμια σπιτιών που είχαν μυστηριωδώς καεί ολοκληρωτικά. Σύμφωνα με τον Slemen, όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν εάν πίστευε ότι η εικόνα ήταν διαβολική «ο επικαφαλής της πυρκαγιάς αρνήθηκε να κάνει σχόλια».
Αυτη η πρακτικά λανθασμένη δικαιολογία εισήγαγε την αφήγηση που ακολούθησε, εξηγώντας εν τέλει γιατί η εικόνα ήταν διαβολική. Η ιστορία αποκαλύφθηκε από «έναν αξιοσέβαστο ερευνητή αποκρυφιστικών θεμάτων, έναν συνταξιοδοτημένο διευθυντή σχολείου από το Devon, που λεγόταν George Mallory» το 1995. Ο Mallory βρήκε τον καλλιτέχνη που είχε ζωγραφίσει το γνήσιο πίνακα, «έναν ηλικιωμένο Ισπανό ζωγράφο πορτραίτων που ονομαζόταν Franchot Seville, ο οποίος ζει στη Μαδρίτη». Ο Seville, όπως οι έξυπνοι αναγνωστες θα καταλάβουν, ήταν ένα από τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσε ο Bruno Amadio, ή αλλιώς γνωστός ως 'G Bragolin' του οποίου η υπογραφή εμφανιζόταν σε μερικούς από τους πίνακες. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Σύμφωνα με τον Slemen, ο Seville/Amadio/Bragolin είπε στον Mallory ότι το υποκείμενο του πίνακα ήταν ένα μικρό παλιόπαιδο του δρόμου που είχε βρει να περιφέρεται στη Μαδρίτη το 1969. Ποτέ δεν μιλούσε και είχε ένα πολύ θλιμμένο βλέμμα. Ο Seville ζωγράφισε το αγόρι και ένας καθολικός ιερέας το αναγνώρισε ως τον Don Bonillo, ένα παιδί που το είχε σκάσει αφού είδε τους γονείς του να πεθαίνουν σε πυρκαγιά. «Ο ιερέας είπε στον καλλιτέχνη να μην ασχοληθεί με το θέμα επειδή οπουδήποτε εγκαθίσταται το αγόρι θα ξεσπούσαν πυρκαγιές άγνωστης προέλευσης. Οι χωρικοί τον ονόμαζαν Διάβολο για αυτό το λόγο». Ωστόσο, ο ζωγράφος αγνόησε τη συμβουλή του ιερέα και υιοθέτησε το αγόρι. Τα πορτραίτα του σημείωσαν υψηλές πωλήσεις αλλά μια μέρα το εργαστήριό του κατστράφηκε από φωτιά και ο καλλιτέχνης υπάστη καταστροφή. Κατηγόρησε το μικρό αγόρι για εμπρησμό και ο Bonillo το έσκασε ξεσπώντας σε δάκρυα- και δεν τον είδε κανείς ξανά. Η ιστορία συνεχίστηκε: «Από όλη την Ευρώπη έφτασαν αναφορές του γρουσούζικου πίνακα του Δακρυσμένου Αγοριού να προκαλεί φωτιές. Ο Seville επίσης θεωρήθηκε γρουσούζης και κανένας δεν του ανέθεσε να ζωγραφίσει, ούτε κοιτούσε τους πίνακές του. Το 1976 ένα αυτοκίνητο εξερράγη μέσα σε φλόγες στα περίχωρα της Βαρκελώνης αφού προσέκρουσε σ' έναν τοίχο. Το θύμα αποτεφρώθηκε χωρίς να μπορεί να αναγνωριστεί, αλλά ένα μέρος του διπλώματος οδήγησης στο ντουλαπάκι αυτοκινήτου κάηκε μόνο μερικώς. Το όνομα του διπλώματος ήταν ενός 19χρονου που ονομάζονταν Don Bonillo.»
Θα μπορούσε αυτός να είναι το ίδιο ορφανό που οι χωρικοί γνώριζαν ως «Διάβολο»; Σε μια εκπομπή για ταλέντα, ο Charles Fort αναφέρθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους ως ιδιοφυΐες φωτιάς (fire genii) « Με τον όρο ιδιοφυής εννοώ κάποιον που δεν μπορεί να αποφύγει τη γνώση της φωτιάς, επειδή δεν μπορεί να αποφύγει την πυρπόληση πραγμάτων». Ενώ η ύπαρξη μερικών δημιουργών φωτιάς όπως το τηλεκινητικό μέντιουμ Nina Kulagina, είναι καλά τεκμηριωμένη, αυτή δεν ήταν η περίπτωση του Don Bonillo. Η πηγή της ιστορίας του Slemen είναι άγνωστη και ο μυστηριώδης «George Mallory» αποδεικνύεται ότι είναι τόσο ανεξιχνίαστος όσο και ο «Franchot Seville» ή ο «Giovanni Bragolin».
Η εμφάνιση της ιστορίας του Don Bonillo ολοκληρώνει τη μεταμόρφωση της «κατάρας του Δακρυσμένου Αγοριού» από την αφάνεια των εφημερίδων σε ένα απόλυτα ζωντανό αστικό μύθο προσβάσιμο στον καθένα διαμέσου του παγκόσμιου Διαδικτύου. Η έλλειψη οποιασδήποτε πραγματικής βάσης για τον θρύλο του Bonillo δεν κατάφερε καθόλου να αποδυναμώσει τη δημοτικότητά του.

SociaLMagazinE