Απ΄το facebook στο κρεβάτι

Όλα προμήνυαν μια εκπληκτική μέρα.

Τα κύματα που λυσσομανούσαν κάτω από το φύσημα του Βαρδάρη, μόλις το αυτοκίνητό της πήρε την πρώτη στροφή κάτω από το κάστρο του Πλαταμώνα.

Ο λαμπρός χειμωνιάτικος ήλιος, τόσο παραπλανητικός, μέσα στην παγωνιά του πρωινού.

Χιονισμένες οι βουνοκορφές, τόσο απέναντι, στην Κασσάνδρα, όσο και δυτικά της, Όλυμπος, και Μύτικας.

Οι θεοί από τις  κατοικίες τους, την ακολουθούσαν με το βλέμμα τους.

Το οδήγημα που πάντα εκείνη λάτρευε, τώρα ρολάριζε ξένοιαστα κάτω από το νευρικό της γκάζι και την όλα στο τέρμα μουσική της.

Breathless, αλλά και I am on fire.

Το οδήγημα, που την έφερε στην ώρα της στην πάντα αγαπημένη Θεσσαλονίκη.

Ακολούθησε τις οδηγίες του, βρήκε ένα πάρκινγκ να αφήσει το αυτοκίνητο και προχώρησε σινάμενη κουνάμενη, σέρνοντας τη βαλίτσα της στο ένα χέρι και το νεσεσαίρ των βαφτικών της στο άλλο.

Σαν κυρία της καλής κοινωνίας.

Για να σταθεί στα τρία σκαλάκια της εισόδου του ξενοδοχείου που είχαν συμφωνήσει να βρεθούν, κοιτώντας τους γρανίτες και τα πέντε αστέρια της επωνυμίας.

Σαν πόρνη πολυτελείας…

Η σκέψη της έφερε σκηνές από το pretty woman στο μυαλό, και το χαμόγελο άνθισε σε γέλιο ολκής, στο πρόσωπό της.

Εκείνη και η Τζούλια Ρόμπερτς,

Να και ο αυτοσαρκασμός!

Έκανε το check in της, ήπιε έναν καφέ, περιμένοντας το δωμάτιό της να ετοιμαστεΊ, κοίταζε και λίγο τους δείκτες του ρολογιού να περπατάνε απειλητικά.

δεν ήθελε να αργήσει… ήθελε να είναι συνεπής στο ραντεβού της.

Συνέπεια και αβάσταχτη προσμονή.

Ήρθε η ώρα, ανέβηκε στο 204, που ήταν το black light θέμα του ξενοδοχείου.

Όλα μπλε, από τη μοκέτα, την ταπετσαρία, τον πίνακα της ημίγυμνης γυναίκας στον τοίχο, τις κουρτίνες, και φυσικά το φωτισμό.

Το λάτρεψε το δωμάτιό της.

Κρυφοκοίταζε  στον πεζόδρομο, πίσω από τα τζάμια, στο καφέ, απέναντι, τη ζωή να κυλά ασυγκράτητη, περιμένοντας το καυτό νερό να τρέξει στη μπανιέρα της, για να ετοιμαστεί.

Για εκείνον.

Δεν είχαν ξαναβρεθεί, είχαν όμως μια χημεία που ακτινοβολούσε συμβατότητα σε όλα τους.

Και τώρα ήταν η ώρα.

Έπνιξε το βάψιμο, δεν προλάβαινε, μποτάκι στιλέτο, κάλτσα, ζαρτιέρα, σουτιέν διαφάνεια και τίποτα άλλο.

Όπως έλεγε το σενάριο που μαζί είχαν γράψει την προηγουμένη.

Άρωμα, δονητές και προφυλακτικά πρόχειρα και τηλεφώνημα τελευταίο:

«Είμαι έτοιμη, στο 204».

«Έρχομαι».

«Θα μπεις με τα μάτια κλειστά…».

Δεν ήταν καθόλου σίγουρη πως θα έπαιζε το παιχνίδι της.

Δεν είχε σημασία,βέβαια… αλλά ήθελε.

Την τραβούσε η σκέψη να τον έχει στην άκρη των δακτύλων της, στην αγκαλιά της, στο κέντρο της ερευνητικής ματιάς της, έρμαιο,και εκείνος μόνο να τηννιώθει, να την αισθάνεται, να την ακούει, να τη μυρίζει.

Η πόρτα της χτύπησε σε λίγο.

Βαθιές ανάσες, τρία δεύτερα ψυχραιμίας, και πάμε.

Άνοιξε την πόρτα επιφυλακτικά.

Εκείνος στεκόταν στο κατώφλι, όντως, με τα μάτια κλειστά και ένα χέρι, προτεταμένο.

Μεταξύ «γεια σου» και «θέλω να σε αγγίξω»….

Ένα χαμόγελο, άνθισε στα χείλη της.

Που δεν κατάφερε να σβήσει όλη μέρα από εκεί και μετά.

Άπλωσε το χέρι της, τον τράβηξε μέσα, τρυφερά, γλυκά, συναισθησιακά.

Έκλεισε την πόρτα πίσω του, του φόρεσε την κορδέλα του σκι,στα κλειστά του μάτια, για να συνεχίσουν ώρα ακόμη το παιχνίδι τους, μουρμούρισε με μια χαμηλότονη αγνώριστη φωνή «μπορείς να τη βγάλεις όποτε θελήσεις» και επέτρεψε στο εαυτό της το πρώτο φιλί.

Γαμημένο fb, οι φωτό του ήταν όλες άδικες.

Καμία δεν μπορούσε να αποδώσει εκείνο το χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό του κι εκείνα τα χείλια που τονίζονταν τόσο από την κορδέλα.

Φιλί, ξανά, τρυφερό, δαγκωμένο, αγαπημένο.

«Καλώς ήρθες».

«Καλώς σε βρήκα».

Ποιος είπε τι, δεν είχε καμία σημασία….

Σήκωσε τα χέρια του, πόντο-πόντο, προς τα πάνω, πάνω από τις κάλτσες, δίπλα από τις τιράντες της ζαρτιέρας, κάτω από τη διαφάνεια, στο γυμνό κέντρο του σύμπαντός της.

Ένα βογκητό της ξέφυγε.

Τόση ετοιμασία και τόση προσμονή, άφηναν ήδη υγρά σημάδια μέσα της.

Ένα βογκητό του ξέφυγε.

Εκείνη στις άκρες των δακτύλων του, όπως ακριβώς την ονειρευόταν.

Υγρό βελούδο, έτοιμη να ρευστοποιηθεί.

Του έβγαλε το μπουφάν.

Το πέταξε σε μια καρέκλα, και αστόχησε.

Αρνήθηκε να αφήσει τα χείλια του, να πάει να το μαζέψει.

Ήθελε να του βγάλει τη μπλούζα, όμως θα έπρεπε να χάσει την επαφή της με τα χέρια του και της ήταν αδιανόητο.

Έχανε την επαφή της με την πραγματικότητα, έπρεπε να δράσει άμεσα!

«Τρία βήματα πίσω, στο κρεβάτι», τον πρόσταξε και εκείνος υπάκουσε γελώντας.

Τον ξάπλωσε, ανάσκελα, με τα πόδια, να ακουμπάνε κάτω, του έβγαλε τα υπόλοιπα ρούχα του, κάπου πέταξε και ό,τι δικό της την ενοχλούσε και για μια στιγμή χάους, απέμεινε να τον κοιτά, καυλωμένο στο έπακρο, έρμαιο των ορέξεών της, δαγκώνοντας την άκρη των χειλιών του προσμένοντάς την κι εκείνη δεν μπορούσε να σκεφτεί τι θα έπρεπε να κάνει μετά.

Αυτός ήταν ακόμη πιο συγκροτημένος.

«Στην τσέπη του μπουφάν μου, έχω προφυλακτικά».

Εκείνη είχε μάτια, εκείνη όρμησε στο μπουφάν του.

Και της άρεσε η αίσθηση της αδιακρισίας, ψαχουλεύοντας… για να βρει τσιγάρα, -δεν ήξερε ποια μάρκα κάπνιζε- κλειδιά, -δεν ήξερε τι οδηγούσε- και προφυλακτικά… Τέσσερα τον αριθμό…δεν ήξερε πως ήταν φιλόδοξος.

Φιλόδοξος ή μη, ήταν έτοιμος για εκείνη και εκείνη τρελαμένη.

Δεν περίμενε άλλη πρόσκληση.

Του φόρεσε το προφυλακτικό και καρφώθηκε πάνω του.

Δυο βογκητά ξέφυγαν από δυο ζευγάρια χείλια,και ήταν τα πρώτα από πολλά.

Καβαλικευτά βολεύτηκε και τον αγκάλιασε στο κέντρο της ύπαρξής της.

Ο πρώτος της οργασμός ήρθε άμεσα, βίαια, καταλυτικά.

Μα συνέχιζε να παίζει, μαζί του χύνοντας, πάνω του, τρίβοντάς τον, όπου τον είχε ανάγκη, στα μικρά της χείλη, στην κλειτορίδα της, στην αρχή του κόλπου της, αλλάζοντας το ρυθμό της, συναλλάσσοντας χυσίματα με ανάσες.

Κρύβοντας το πρόσωπό της στον ώμο του  ή κάτω από τα μαξιλάρια.

Μέχρι που έχασε την επαφή της, με το περιβάλλον και ανέλαβε εκείνος από εκεί και μετά.

Για να βάλει τις δικές του εικόνες σε εφαρμογή, χωρίς να γίνονται εικόνες όμως.

Τα μάτια του τα κρατούσε κλειστά ακόμη.

Να της γλείψει κάθε μουσκεμένη επιφάνεια των ποδιών της, να χωθεί μέσα της, από πίσω της, όσο εκείνη έσβηνε τις κραυγές της στο στρώμα, να παρανοήσει το δικό της «βάρα» και να της γυρίσει δυο σκαμπίλια στα κωλομάγουλα, όπου, όπως και να είναι, ένας οργασμός ακόμα δικός της, συντάραξε και τους δύο.

Για να βγάλει το προφυλαχτικό του και να αφεθεί στα χείλη της που διψούσαν.

Στη γλώσσα της που αγωνιζόταν να επικοινωνήσει, στα ρίγη, που απειλούσαν να τον πνίξουν ώρα τώρα.

Της αντιστάθηκε μανιασμένα…Τραβήχτηκε.

«Όχι ακόμα…».

Για να τη ρίξει ανάσκελα στο κρεβάτι οργώνοντάς την με τα χέρια του.

Δυο δάχτυλα, τρία, τέσσερα….

Εκείνη είχε από ώρα χάσει την επεξεργασία των δεδομένων.

Δεν ήταν καθόλου σίγουρη αν όλη του η γροθιά είχε μπει στο υγρό μουνί της ή όχι.

Τον ευγνωμονούσε μόνο, που τη γέμιζε τόσο απόλυτα και λυτρωτικά.

Σε εκείνο το σημείο άνοιξε για λίγο τα μάτια  και το βλέμμα της έπεσε στον καθρέφτη που έντυνε την ντουλάπα από άκρη σε άκρη.

Η εικόνα  ήταν αγνώριστη  και ταυτοχρόνως υπέροχη: μια γυναίκα, χαμένη στο θαυμαστό κόσμο της ηδονής του άντρα που στεκόταν όρθιος στα πόδια της,  με μάγουλα κόκκινα, μαλλιά ανακατεμένα, μάτια τεράστια, σε υπερέκταση την πλάτη της από τον οργασμό και την χαίτη των μαλλιών της να σέρνεται στο πάτωμα.

Ο εγκέφαλός της άργησε να καταλάβει πως κοιτούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη…

Αχνογέλασε και δεν πέρασε απαρατήρητο.

«Γιατί γελάς;».

«Γιατί σε θέλω κι άλλο, μέσα μου…».

Για να τον ξαναρίξει, ανάσκελα, σαν εξάχρονα που παίζανε γελώντας, απολαμβάνοντας, ζώντας.

Να τον ξαναστριμώξει στο κέντρο της θηλυκότητας της, να του αποσπάσει την ομολογία.

«Ξέρεις τι θεϊκό μουνί έχεις; Αλλά τι λέω; Ξέρεις…».

Ήξερε; Εκείνη την ώρα δεν ήταν καθόλου σίγουρη τι ήξερε.

Ήξερε μόνο πως απολάμβανε το γέλιο του, τον πούτσο του, τη σκληράδα του που της χάριζε οργασμούς και την οικειότητα.

Ήταν σαν να είχε γυρίσει σπίτι της, μετά από τόσο καιρό.

Τον τελείωσε γλείφοντας, δαγκώνοντας, ρουφώντας, πίνοντας.

Ένα ανήμπορο έρμαιο στα χείλη της…Και τον απόλαυσε τόσο!

Δυο πτώματα πέσανε αγκαλιά στο κρεβάτι, ανήμποροι, κουρασμένοι, εξαντλημένοι.

Το φιλί και η τρυφερότητα, ήρθαν αβίαστα.

«Την κορδέλα δεν θα τη βγάλεις απ΄ τα μάτια σου;».

«Περιμένω από εσένα να μου τη βγάλεις».

Του την έβγαλε με μια συμβολική κίνηση.

Δυο ζευγάρια μάτια συναντιούνται πρώτη φορά, ένα γέλιο ακόμα πηγάζει συνωμοτικό, ένα φιλί ακόμα, συμβολικό του «χάρηκα πολύ που σε γνώρισα», έκλεισε την παράδοξη ερωτική σκηνή.

Για να πιάσουν κουβέντα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, πάνω από το τσιγάρο του μετά, λέγοντας ιστορίες από τα παλιά, σεξουαλικές και μη, των συζύγων αλλά και των εραστών ή ερωμένων, από εξαιρετικές στιγμές του παρελθόντος και του σήμερα.

Τα χάδια του ήταν αφηρημένα στα μπράτσα της, μέχρι που κατάλαβε πως εκείνη υπέφερε… Τα χάδια του της έφερναν καινούργιες ανάγκες.

«Χορταίνεις ποτέ;».

«Καμιά φορά…» η απάντησή της και απαντούσε σοβαρά σε αυτό που εκείνος θεωρούσε εκείνη την στιγμή εντελώς απίθανο.

«Ναι, με τρεις παρτενέρ;».

«Όχι» του είπε, αν και το ρίγος που τη συγκλόνισε, μάλλον τη διέψευδε.

«Τι θέλεις τώρα;».

«Εσένα».

Για να αρχίσει ένας γύρος ακόμα.

Μια επανάληψη οργασμών, απολαύσεων, ηδονών και σκέψεων.

Μία κυρίαρχη σκέψη ήταν μέσα στο μυαλό της, όταν τελείωσαν ξανά.

«Θέλω να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου…».

Η ηδονή την είχε εξαντλήσει και η συναισθηματικότητά της ανάβλυζε κατά κύματα.

«Δυστυχώς, πρέπει να κάνω το κατόρθωμα και να φύγω. Συγγνώμη…».

«Ούτε να το σκεφτείς να απολογηθείς…Κάνε ένα μπάνιο και φύγε».

Το δάχτυλό της έπαιζε στην άκρη των χειλιών του.

Τα μάτια τους, μάλλον προτιμούσαν το δικό της σενάριο, αυτό του ύπνου αγκαλιά.

Όταν ήρθε η στιγμή του αποχωρισμού, εκείνη ένιωσε την ανάγκη να πει αλήθειες:

«Χάρηκα που ήρθα σήμερα και…ευχαριστώ πολύ».

«Εγώ χάρηκα περισσότερο και μην ευχαριστείς!».

Τα μάτια του γύρισαν στο ταβάνι «…Σοβαρέψου!».

Η αυλαία έκλεισε για κείνον και κείνη, ακριβώς όπως είχε ανοίξει: δίπλα στην κλειστή πόρτα, εκείνη γυμνή με τρία δάχτυλα να χαϊδεύουν ανάστροφα το μάγουλό του, το στόμα της, να χύνεται πάνω στο δικό του και εκείνος ντυμένος και ανήμπορος, να την απολαμβάνει, με κάθε του αίσθηση.

Όλα προμήνυαν μια υπέροχη μέρα εκείνο το παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό, αλλά καμιά μου λέξη δεν φτάνει για να αποδώσει το γελάκι που κρυφόπαιζε κάτω από τα χείλια μου όλη την εβδομάδα.

ΠΗΓΗ