Τσούλα ή κυρία;

Με λένε Ράνια και είμαι καμιά δεκαριά χρόνια μικρότερη από τη Βίσση.

Την παλεύω όπως εκείνη αλλά στο πιο οικονομικό και συντηρώ μια άλφα εμφάνιση.
Επίσης, είμαι single και θέλω να πάω με τεκνάκι.

Βέβαια, όταν μια γυναίκα έχει καβατζώσει τα σαρανταπέντε, ακόμα και ο τριαντακάτι, τεκνάκι της φαίνεται.
Σκατά τεκνάκι είναι.
Γεμάτος τρίχες είναι, με το συκώτι ήδη πειραγμένο από το αλκοόλ είναι και τα πνευμόνια μαύρα από το τσιγάρο, σαν μπαλκόνι στους Αμπελόκηπους.
Αλλά άμα του ρίχνεις δέκα χρόνια, τον λες μικρό γιατί σου ‘ρχονται κάτι μαλακισμένες σκέψεις στο μυαλό, όπως: "’οταν εγώ πηδιόμουν με το Γιώργο στην Αμοργό, αυτός έπαιζε στις κατασκηνώσεις του Αγίου Αντρέα»  ή, «όταν αυτός τελείωνε τη Δευτέρα Λυκείου, εγώ τελείωνα τον πρώτο μου γάμο».

Αν έχεις την ηλικία της Βίσση σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να ήταν γκόμενος της κόρης σου και με τούτα κείνα τον βγάζεις μπέμπη τον τριανταφεύγα, παρότι η χοληστερίνη του ζητάει μονόκλινο.
Φυσικά η Βίσση δεν κάνει τέτοιες σκέψεις, γιατί χέστηκε.
Τέτοιες σκέψεις έχουν οι γυναίκες της διπλανής πόρτας σαν εμένα, οι οποίες δεν βρήκαν ακόμη έναν άντρα να τις κάνει να νιώσουν θεές όπως νιώθει η Βίσση.
-Και δεν πρόκειται να βρουν, γιατί δεν περισσεύουν-.

Στην περίπτωση που είσαι γυναίκα της διπλανής πόρτας, μια μικροαστή δηλαδή, αλλά έχεις πάει και πάρα έξω όπως εγώ, αντιλαμβάνεσαι πως όταν τα τινάξεις δεν σε ρωτάει κανείς γιατί μαγάρισες το μικρό ή ακόμα καλύτερα, πως σαν γυναίκα ζεις πολύ και στα ενενήντα σου αυτός θα είναι ογδόντα, άρα κωλόγερος, οπότε ποιο μικρό και μαλακίες, αρπάζεις το τριαντατέτοιο και το καταπίνεις αμάσητο.
Όμως...
Επειδή δεν είσαι η Βίσση, υπάρχει ένα «όμως».
Σαν γυναίκα της διπλανής πόρτας, έχω μάθει να ζω με αξιοπρέπεια, το οποίο σημαίνει να μη μαθαίνει ο περίγυρος μου τι τσουλάρα είμαι -αν είμαι φυσικά, που μάλλον είμαι, γιατί το μουνί σέρνει καράβι, κι εγώ μουνί διαθέτω- .
Ως εκ τούτου, η αξιοπρέπεια μου που απλώνει σαν το λάδι, φτάνει μέχρι το γκόμενο.
Θα σκιστώ με τον 30τόσο ας πούμε, μια και είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να κάνω μαζί του, αφού οι συνομήλικοι μου δουλεύουν νυχθημερόν για να πληρώνουν φροντιστήρια και χαράτσια και δεν τους σηκώνεται παρά μόνο τον Αύγουστο στις διακοπές, αλλά θέλω και τα χούγια μου.
Όχι δηλαδή μην πει μονάχα ο κόσμος ότι είμαι τσούλα, μην το πει και ο μικρός.
Που δεν θα το πει, γιατί οι άντρες συνήθως δεν σκέφτονται τέτοια πράγματα, εκτός κι αν μετά πληρώσουν, οπότε μια διαφορά την αντιλαμβάνονται.
Εγώ όμως θέλω να είμαι κυρία για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.
Γιατί επιβάλλεται η γυναίκα να είναι κυρία.

Όχι στ΄ αλήθεια.

Στην Ελλάδα είναι αρκετό η γυναίκα του Καίσαρα να φαίνεται τίμια.

Το «κυρία στο σαλόνι, πουτάνα στο κρεβάτι» ή το «ο άντρας να σε ξέρει από τη μέση και κάτω», δεν είναι τυχαίες φράσεις.

Πηγάζουν από την εμπειρία της γιαγιάς και τη μαλακία του παππού, αθάνατοι πεθαμένοι Ελληνάρες.

Μα είναι βαριά η κληρονομιά τους και η κυτταρική μνήμη δεν ξύνεται με το ξυστρί σαν τη μοράβια.

Με όλα αυτά στο μικροαστικό σου κεφάλι, λυσσάς για τον τριανταφεύγα, αλλά θέλεις να το πάτε λάου-λάου.

Εγώ τουλάχιστον αυτό θέλω.

Θα γούσταρα ακόμα και αν είχα τρίδυμα, να μου φερθεί σαν παρθένα.
Να βγούμε για ένα ποτό, για ένα δεύτερο, να μου πιάσει τρυφερά το χέρι, να θαυμάσει τα μάτια μου και την προσωπικότητα μου, να με φιλήσει διστακτικά την πρώτη φορά, να μου τηλεφωνεί πέντε φορές τη μέρα και να ξεροσταλιάζει να του στείλω μήνυμα.
Να νιώσω πως δεν έρχεται μαζί μου για τον πήδημα, αλλά επειδή είμαι εγώ.
Πώς λέει η Βίσση «θέλω να με αγαπάνε για την Άννα και όχι για τη Βίσση»;
Αυτό.

Τώρα μου την πέφτει ένα πουρόμωρο 33 χρονών και παρότι αυτό έχει υπομονή, άρχισε τελευταία να μου λέει πώς οι εικοσάρες πηδιούνται σαν τις μαϊμούδες με όλο το κοπάδι, γιατί αυτή είναι η ζωή και είσαι μαλάκας αν τη χάνεις από μικροαστική μαλάρια, καραμπηχτή για μένα δηλαδή.

Ναι, αλλά εγώ φοβάμαι να φερθώ σαν τσούλα ή να μη με πούνε τσούλα, κάπου τα μπερδεύω αυτά τα δυο, δεν έχει σημασία.

ΠΗΓΗ