Πόσο «έτοιμο φαγητό» αντέχεις ακόμη;

Μπορώ να δεχθώ τις έτοιμες ψιλοκομμένες και πλυμένες (;) σαλάτες που διατίθενται στα ψυγεία των σουπερμάρκετ, με ή χωρίς κρουτόν και βινεγκρέτ, αν και φαντάζομαι πως το να αναμείξεις λίγο λάδι, με μπαλσάμικο και μουστάρδα ή λεμόνι δεν δείχνει και τόσο χρονοβόρο…

Μπορώ επίσης να δεχθώ τα έτοιμα, πακεταρισμένα σε διάφανες συσκευασίες, σάντουιτς, γιατί ενδεχομένως πολλά περιοδικά μαγειρικής δεν αφιερώνουν σελίδες σε τέτοιου είδους συνταγές του τύπου: «ανοίγουμε το ψωμάκι, βάζουμε μια φέτα ζαμπόν, μια φέτα τυρί, ένα κομμάτι μαρούλι και λίγο μαγιονέζα, κλείνουμε το ψωμάκι, το τυλίγουμε με διάφανη μεμβράνη και το παίρνουμε μαζί μας στο γραφείο». Για τα πακετάκια σούσι δεν θα μιλήσω καθόλου. Για όποιον θέλει να συναντήσει τη σαλμονέλα, δεν θα βρει εμένα μπροστά του ως εμπόδιο…

Στην πραγματικότητα ένα απλό πιάτο, δεν θέλει πάνω 30 λεπτά προετοιμασίας. Σκεφτείτε πόσος χρόνος χρειάζεται για να βράσουν τα μακαρόνια, να ψιλοκόψετε μια φρέσκια ντομάτα, να την ανακατέψετε με λίγο βασιλικό, φρέσκο πιπέρι και πάστα ελιάς για μια ωμή, πεντανόστιμη σάλτσα. Όλα μαζί, περίπου 20 λεπτά.
Μία μπανάνα, ένα ροδάκινο κι ένα πορτοκάλι φτιάχνουν μια γεμάτη, χορταστική φρουτοσαλάτα. Αν μάλιστα την συνδυάσετε με 1 κεσεδάκι γιαούρτι, ε, τότε μιλάμε για γεύμα! Και ο κατάλογος δεν έχει σταματημό…

Η απόλαυση του μαγειρέματος σαν διαδικασία δημιουργίας και χαλάρωσης μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και ψυχοθεραπευτικά, κάτι που πολλοί ίσως αγνοούν καθώς απλά δεν το έχουν δοκιμάσει ποτέ.
Η μυρωδιά από το σβήσιμο του κρασιού στην κατσαρόλα, ο ήχος του κρεμμυδιού που τσιρτσιρίζει στο τηγάνι ή η ευωδιά βανίλιας και φρούτου ενός αφράτου κέικ που μόλις βγήκε από τον φούρνο δεν μπορούν να συγκριθούν με κανένα delivery και κανένα έτοιμο φαγητό όσο φρέσκο κι αν - υποστηρίζει η ετικέτα του πως- είναι.