Ξεπέτειος γάμου

Σ΄ αυτή τη ζωή όλα έχουν την τάση να παντρεύονται.
Ιδέες, ελπίδες, οράματα, τέχνες, πολιτισμοί, άνθρωποι.
Ο γάμος της Εύας έγινε πέρσι, ένα απόγευμα με καύσωνα τέλη Ιούνη, σε κάποιο γραφικό εκκλησάκι.
Και όταν λέμε απόγευμα, εννοούμε έξι η ώρα, γιατί είχαν κάνει άλλοι booking την εκκλησία για αργότερα με τη δροσιά.

Ο γάμος θέλει τύχη, ακόμα και στο να πετύχεις καλή ώρα να τον τελέσεις.
Ντάλα μεσημέρι τραβηχτήκαμε, να γελάς και να μαυρίζουν τα δόντια σου από τον ήλιο.

Οι καλεσμένοι καμιά πενηνταριά, ήμασταν όλοι μούσκεμα στον ιδρώτα.

Τα κολλημένα ρούχα πάνω μας ήρθαν στο σιθρού κι έπαιρνε ο ένας μάτι το βρακί του άλλου.
Ξενερώνω αν δω άντρα με σλιπ και οι μισοί φορούσαν σλιπ.
Πάρε ρε αγόρι μου ένα σωβρακάκι, όχι αυτά με τα φρουτάκια και τις σαχλαμάρες επάνω, πάρε ένα μονόχρωμο.
Από τα σκέτα, τα ωραία τα βαμβακερά, που κάνουν και ωραίο πισινό.

Κουμπάρα στο γάμο ήταν η Σάντυ. Κολλητή της νύφης.

Μισή ώρα πριν το γάμο της τηλεφωνεί κλαίγοντας ότι δεν μπορεί να έρθει, γιατί έχει πυρετό ο γκόμενος της.
Δεν ξέρω αν οι γκόμενοι όταν σηκώνουν πυρετό πεθαίνουν, αλλά η Σάντυ έτσι νόμιζε.
Καθώς έλιωνα στο προαύλιο της εκκλησίας και στην κόλαση του σλιπ, χτυπάει το κινητό μου.
Ήταν η νύφη βεβαίως.

«Έλια, θέλεις να γίνουμε συγγενείς;».

«Όχι!».

«Και τι θα κάνω που δεν έχω πια κουμπάρα;».

«Θα γλιτώσεις».

Επέμενε αυτή, ανένδοτη εγώ.
Πρώτα απ΄ όλα, είμαι κατά του γάμου.
Στη Σουηδία καταργήθηκε εδώ και μια δεκαπενταετία κι εμείς εδώ ακόμα παντρευόμαστε σαν τις Σαρακατσάνες.

Τι το θες το γάμο μωρό μου;
Να σου φτιάξω μια ντουζίνα παιδιά αν αυτό ζητάς, αρκεί να ξεσκατίζεις, να συμμετέχεις στα έξοδα τους και να μην τα κάνεις σαν τα μούτρα μας.

Μου αρέσει που λυσσάνε οι gay να νομιμοποιηθεί ο γάμος τους.

Ρε, πάτε καλά;
Το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης να νομιμοποιηθεί και τέλος.
Κι αυτό για τα λεφτά, όχι τίποτε άλλο, σε περίπτωση που το ζευγάρι αποκτήσει περιουσία κατά τη διάρκεια της συμβίωσης.
Επειδή είναι μαλακία να σου τύχει κάτι και να τα φάει ο ξάδελφος που σε βρίζει μια ζωή πούστη πίσω απ΄ την πλάτη σου.

Αν δεν συμβιώσει το ζευγάρι, κάτι που θεωρώ ιδανικό, ούτε αυτό χρειάζεται.
Η Εύα συνέχισε να με πρήζει στο τηλέφωνο κάτω απ΄ τον καυτό ήλιο, στο προαύλιο της εκλησσίας.

«Εγώ θα παντρευτώ ο κόσμος να χαλάσει!».

«Τότε έλα να τελειώνουμε, γιατί άρχισε να ξεφλουδίζει το έγκαυμα και παίζουμε ξερή με τις πέτσες μας».
Τελικά πρότεινε στο Μπάμπη, το χασάπη της πεθεράς της, να τους παντρέψει.
Τον είχε καλέσει στο γάμο η μαντάμ, γιατί της έφτιαχνε μπιφτέκια κάθε Σάββατο.
Ο Μπάμπης είπε αμέσως ναι.
Τα ΄χε πληρώσει όλα η Σάντυ που παράτησε την κουμπαριά για τον πυρετό του γκόμενου, θα πούλαγε και μούρη ο χασάπης ότι πάντρεψε αρχιτέκτονες.
Αυτά παίζουν μεγάλο ρόλο στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Πεθαίνεις και γράφουν στο μνήμα σου «Κουμπάρος αρχιτέκτονα».
Ήρθε επιτέλους το ζευγάρι, πήρε τη θέση του ο Μπάμπης, ο παπάς, οι καλεσμένοι κι άρχισε η τελετή.
Μέσα στην εκκλησία όχι air condition δεν είχε, αλλά ούτε ανεμιστήρα Κινέζικο.
Για να παντρευτεί η Εύα, μας έβαλε όλους στο γκριλ.
Μόλις είπε ο παπάς «Aμήν» την κάναμε όλοι σφαίρα έξω.
Στην πόρτα σφηνώσαμε σαν τα γίδια που τ' αμόλησαν απ΄ το μαντρί, πατήσαμε νύφη και γαμπρό, μια γριά βρέθηκε με το πέπλο στο κεφάλι, αλλά βγήκαμε.

Έξω, ξαναγίναμε άνθρωποι.

Με το χαμόγελο μας, την ευγένεια μας και όλα τα καθώς πρέπει ενός καλεσμένου:
-Ωραία ήταν η νύφη…

-Έλαμπε από χαρά ο Κώστας…

-Και στα δικά σας οι λεύτεροι!
Η Εύα χώρισε προχτές και τηλεφώνησε να μου το ανακοινώσει.
Δεν της πάει ο γάμος τελικά. Δεν είναι ο εαυτός της, λέει.

Σ΄ αυτή τη ζωή όλα έχουν την τάση να παντρεύονται.

Ιδέες, ελπίδες, οράματα, τέχνες, πολιτισμοί, άνθρωποι.

Ανακατεύονται τα πάντα μεταξύ τους.

Και όλα χωρίζουν ευτυχώς. 

Σαν τον espresso με το γάλα.

πηγη