Ευρωρατσισμός

«Ευρωρατσισμός» το επόμενο στάδιο του ευρωσκεπτικισμού: Θυμάμαι, όχι πολύ παλιά, μερικούς μήνες πριν, τόσο τον σημερινό πρωθυπουργό όσο και τους εταίρους του στην κυβέρνηση, επ’ ευκαιρία της συγκρότησης από κοινού του κυβερνητικού σχηματισμού, να θέτουν ως βασική τους προτεραιότητα την επαναδιαπραγμάτευση και την εφαρμογή αναπτυξιακών μέτρων.

Τόνιζαν τότε την επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ανάπτυξη, καθώς μόνο με την ανάπτυξη μπορεί να ανασAχεθεί η κρίση. Εννιά μήνες μετά, η ελληνική κοινωνία συζητά και πάλι τα ίδια που την απασχολούσαν και πέρυσι και πρόπερσι.

Αν θα μπουν νέα μέτρα, αν κινδυνεύουν οι καταθέσεις στις τράπεζες, αν θα μειωθούν περαιτέρω μισθοί και συντάξεις, πόσο αυξήθηκαν τα λουκέτα επιχειρήσεων και αν θα μας δώσουν ή όχι την επόμενη δόση.

Αμέσως μετά την έγκριση της δόσης του Δεκεμβρίου, έπειτα από ένα νέο επαχθέστατο μνημόνιο, κάτι πήγε να αλλάξει έστω σε ψυχολογικό επίπεδο και ο Στουρνάρας αποτόλμησε να ισχυριστεί πως το τελευταίο τρίμηνο του τρέχοντος έτους η οικονομία μας θα αφήσει πίσω της την ύφεση και θα εγγράψει θετικό πρόσημο.

Σήμερα, παρά τα κουρέματα των ομολόγων, τη διάλυση των ελληνικών τραπεζών όπως τις ξέραμε, τις νέες περικοπές στα εισοδήματα και τις κοινωνικές παροχές και την ολοσχερή διάλυση του κοινωνικού ιστού, η ανάπτυξη απομακρύνθηκε εκ νέου. Μόλις χθες ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος μας είπε πως δεν βλέπει ανάπτυξη ούτε το 2014, ενώ οι αναλυτές της Citibank μίλησαν για το 2016.

Ο δε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλος βλέπει μια επιβάρυνση της ύφεσης κατά 0,5%, ανεβάζοντας τις εκτιμήσεις στο 4,5% για την τρέχουσα χρονιά.

Δεν ξέρω αν στη νέα επιβάρυνση του κλίματος ευθύνεται αποκλειστικά το θέμα της Κύπρου, το οποίο σαφώς κι έχει τις επιδράσεις του, που δεν είναι αμελητέες, φρονώ όμως ότι και η Κύπρος να μην ήταν και πάλι τα νούμερα δεν θα έβγαιναν.

Κι αυτό γιατί όλες οι μελέτες των ειδικών τεχνοκρατών πάσχουν σε μια κοινή παράμετρο: δεν λαμβάνουν υπόψη τους τον παράγοντα «Ελλην φορολογούμενος». Σχεδόν όλοι έχουν μια στρεβλή εντύπωση για το προφίλ και τις φοροδοτικές του δυνατότητες, οι οποίες όμως έχουν εξαντληθεί προ πολλού.

Επομένως, η σαδιστική τους εμμονή να εφευρίσκουν κάθε τόσο νέους τρόπους για να φορτώσουν με υποχρεώσεις τον Έλληνα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι είναι ατελέσφορη.

Δεν έχει κανένα νόημα να προϋπολογίζουν έσοδα από πηγές που έχουν στερέψει εδώ και καιρό. Ούτε έχει κανένα νόημα να αποδέχονται ότι ο δημόσιος τομέας έχει ελαφρώσει επειδή μερικές δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι βγαίνουν στη σύνταξη και οδηγούνται σε ασφαλιστικά ταμεία που δεν έχουν να πληρώσουν συντάξεις και άρα μεγαλώνουν τα ελλείμματά τους, τα οποία πρέπει να καλύψει και πάλι ο… ελλειμματικός προϋπολογισμός. Φαύλος κύκλος δηλαδή. Έτσι  εδώ που φθάσαμε, πρέπει να το πιάσουμε από την αρχή, γιατί ο λογαριασμός δεν πρόκειται να βγει στον αιώνα τον άπαντα.

Να σταματήσουμε κι εμείς να κοροϊδεύουμε τους δανειστές κι αυτοί εμάς θεωρώντας ότι μας σώζουν, ενώ στην πραγματικότητα μας αφανίζουν μέρα με τη μέρα. Σε διαφορετική περίπτωση ο αυξημένος, εσχάτως, ελληνικός ευρωσκεπτικισμός σύντομα θα μετατραπεί σε «ευρωρατσισμό» και μετά γαία πυρί μειχθήτω. 

Το θέλουν άραγε κάτι τέτοιο οι φίλοι μας οι εταίροι-δανειστές;

Βασίλης Στεφανακίδης