Το Βιβλίο Των Καταραμένων

Charles Fort

Μια επεξεργασία των καταραμένων. Με τον όρο καταραμένα εννοώ τα αποκλεισμένα, αυτά που έχουν απορριφθεί και αποσιωπηθεί. Θα κάνουμε μια επεξεργασία της πληροφορίας που η επιστήμη έχει αποκλείσει και εξορίσει.  Τάγματα των αναθεματισμένων, οδηγημένα στη μάχη από θολές πληροφορίες που έχω ξεθάψει, θα παρελάσουν σαν στρατιές νεκροζώντανων… Θα τα διαβάσετε ή θα προελάσουν οργισμένα.

Μερικά απ’ αυτά φτωχά, μερικά οξύθυμα και φλογισμένα, και μερικά απ’ αυτά με τη σαπίλα του τάφου πάνω τους. Κάποια απ’ αυτά είναι πτώματα, σκελετοί, μούμιες, σπασμένα, ταλαντευόμενα, παρακινημένα από συντρόφους που ήταν καταραμένοι όταν ήταν ζωντανοί. Είναι γίγαντες που θα βαδίσουν δίπλα σας, αν και θα ακούγονται κοιμισμένοι. Υπάρχουν πράγματα που είναι θεωρήματα και πράγματα που είναι σκουπίδια, κουρέλια: θα ξεκινήσουν την πορεία τους, σαν τον Ευκλείδη χέρι με χέρι με το πνεύμα της αναρχίας. Εδώ κι εκεί θα φτερουγίζουν μικρές πόρνες. Πολλά δεν είναι παρά κλόουνς. Αλλά πολλά αξίζουν το μεγαλύτερο σεβασμό.

Πολλά είναι πληρωμένοι δολοφόνοι. Είναι αμυδρές δυσωδίες και κοκκαλιάρικες δεισιδαιμονίες και απλές σκιές και ζωντανές συμφορές: παραξενιές και αξιαγάπητες οπτασίες… Η δύναμη που αναφώνησε σε όλα αυτά τα πράγματα ότι είναι καταραμένα, είναι η δογματική επιστήμη. Όμως θα προελάσουν. Οι μικρές πόρνες θα χοροπηδήσουν και τα τέρατα θα τραβήξουν πάνω τους την προσοχή, και οι κλόουνς θα σπάσουν το ρυθμό της ορχήστρας με τις παράφωνες ντουντούκες τους…

Είναι η άποψή μας, ότι η ροή ανάμεσα σ’ αυτό που είναι και σ’ αυτό που δεν είναι και σ’ αυτό που δεν θα είναι, ή εκείνη η κατάσταση που συνήθως απαράδεκτα ονομάζεται Ύπαρξη, είναι ένας ρυθμός κολάσεων και παραδείσων που εναλλάσσονται. Είναι η άποψή μας, ότι το καταραμένο δεν θα παραμείνει καταραμένο, ότι η λύτρωση προηγείται της καταστροφής. Είναι η άποψή μας, ότι τίποτε δεν μπορεί να επιχειρήσει να υπάρξει, εκτός αν επιχειρήσει να αποκλείσει κάτι άλλο: ότι αυτό που κοινώς ονομάζεται Οντότητα, είναι μια κατάσταση που έχει κατασκευαστεί λίγο-πολύ συμμετρικά με την εμφάνιση της θετικής διαφοράς ανάμεσα σ’ αυτό που περικλείεται και σ’ αυτό που αποκλείεται.

Όμως, είναι η άποψή μας, ότι δεν υπάρχουν θετικές διαφορές: ότι όλα τα πράγματα είναι σαν ένα ποντίκι και ένα έντομο που έχουν εισχωρήσει τρώγοντας, μέσα στην καρδιά ενός κεφαλιού τυρί. Ένα ποντίκι κι ένα έντομο: δυο πράγματα δεν θα μπορούσε να φαίνονται πιο διαφορετικά. Είναι εκεί μέσα, μια βδομάδα, μέσα στο τυρί, και τρώνε, ή θα μείνουν εκεί μέσα ένα μήνα: τότε, και τα δύο, είναι μονάχα μεταβολές, μεταποιήσεις, μεταλλάξεις του τυριού. Το τυρί μεταμορφωμένο σε κάτι άλλο, μέσα στον εαυτό του. Πιστεύω ότι είμαστε όλοι ποντίκια κι έντομα, και δεν είμαστε παρά οι διαφορετικές εκφράσεις ενός τυριού που περικλείει τα πάντα.

Ή, ότι το κόκκινο δεν είναι θετικά διαφορετικό από το κίτρινο: ότι είναι ακόμη ένας βαθμός μιας δόνησης (όποια δόνηση κι αν είναι αυτή που το κίτρινο θα ήταν ένας βαθμός της): ότι το κόκκινο και το κίτρινο είναι συνεχή, ή ότι καταδύονται στο πορτοκαλί. Έτσι λοιπόν, αν πάνω στη βάση της ‘’κιτρινότητας’’ και της ‘’κοκκινότητας’’, η επιστήμη επιχειρήσει να κατατάξει όλα τα φαινόμενα, περικλείοντας όλα τα κόκκινα πράγματα ως ‘’αληθή’’, και αποκλείοντας όλα τα κίτρινα πράγματα ως ‘’ψευδή’’ ή ‘’αυταπάτες’’, η οριοθεσία αυτή θα πρέπει να είναι λανθασμένη και αυθαίρετη. Διότι τα πράγματα που είναι χρωματισμένα πορτοκαλί, που συνιστούν μια Συνέχεια, θα ανήκουν και στις δύο πλευρές αυτής της αυθαίρετης συνοριακής γραμμής.

Καθώς διαλογιζόμαστε πάνω σ’ αυτό, θα εντυπωσιαστούμε με το εξής: ότι καμιά βάση κατάταξης, ή περικλεισμού και αποκλεισμού, δεν έχει ποτέ συλληφθεί, πιο εύλογη από αυτήν της κοκκινότητας και της κιτρινότητας. Η επιστήμη, με έφεση σε διάφορες βάσεις, περικλείει ένα πλήθος πληροφορίας. Αν δεν το έκανε αυτό, δεν θα υπήρχε τίποτε με το οποίο να φαίνεται ότι κάτι υπάρχει. Η επιστήμη, με έφεση σε διάφορες βάσεις, έχει αποκλείσει ένα πλήθος πληροφορίας.

Τότε, αν η κοκκινότητα είναι συνεχής με την κιτρινότητα, αν κάθε βάση αποδοχής είναι συνεχής με κάθε βάση αποκλεισμού και μη-αποδοχής, τότε η επιστήμη των ανθρώπων έχει αποκλείσει κάποια πράγματα που βρίσκονται σε απόλυτη συνέχεια με αυτά που έχει αποδεχθεί. Με το παράδειγμα του κόκκινου και του κίτρινου, που βυθίζονται στο πορτοκαλί, αποτυπώνουμε όλα τα πειράματα, όλα τα συστήματα, όλα τα μέσα που σχηματίζουν μία γνώμη. Ή έστω, ότι οποιαδήποτε θετική γνώμη πάνω σ’ ένα οποιοδήποτε θέμα, είναι μια αυταπάτη, κατασκευασμένη πάνω στη λανθασμένη αντίληψη ότι υπάρχουν θετικές διαφορές με τις οποίες μπορείς να κρίνεις κάτι.

…Λευκά κοραλλένια νησιά σε μια σκοτεινή μπλε θάλασσα. Η φαινομενική ευκρίνειά τους, η φαινομενική ατομικότητά τους, οι διαφορές μεταξύ τους. Όμως, όλα τους δεν είναι παρά προβολές από το ίδιο τέρμα του βυθού της θάλασσας. Η διαφορά μεταξύ θάλασσας και στεριάς, δεν είναι θετική. Σε όλο το νερό υπάρχει ξηρά: σε όλη τη στεριά υπάρχει νερό… Τότε, όλα τα φαινομενικά πράγματα, δεν είναι καν πράγματα, αν όλα είναι συνεχή, περισσότερο απ’ ότι αν το πόδι ενός τραπεζιού είναι ένα πράγμα από μόνο του, είναι μονάχα μια προβολή από κάτι άλλο. Ούτε ένας από εμάς δεν είναι ένα αληθινό πρόσωπο, αν είμαστε βέβαια η συνέχεια του περιβάλλοντος… αν, φυσικά, δεν υπάρχει τίποτε σε μας παρά μόνο εκφράσεις της σχέσης με το περιβάλλον.

Όλα τα πράγματα που φαίνονται να έχουν μια ταυτότητα δική τους, είναι μονάχα νησιά που είναι προβολές ή προεκτάσεις από κάτι που υπάρχει από κάτω, και δεν έχουν αληθινά περιγράμματα από μόνα τους. Η κορυφή του παγόβουνου…  Όμως, όλα τα πράγματα, αν και μονάχα προβολές, αγωνίζονται να αποδράσουν, να ξεφύγουν από τον δυνάστη τους, από αυτό που βρίσκεται από κάτω, το οποίο τους αρνείται να έχουν τη δική τους ταυτότητα.

Συνέλαβα ένα υπερσυνεχές πλέγμα, ένα δίκτυο, που σ’ αυτό και απ’ αυτό όλα τα φαινομενικά πράγματα είναι πολλές και διαφορετικές εκφράσεις του, αλλά στο οποίο όλα τα πράγματα εκεί μέσα είναι οι διαφορετικοί προσδιορισμοί μιας προσπάθειας τους να αποδράσουν και να γίνουν αληθινά πράγματα, ή να ιδρύσουν οντότητα, ή θετική διαφορά, ή τελική οριοθέτηση, ή ακαθόριστη ανεξαρτησία, ή προσωπικότητα ή ψυχή - όπως την αποκαλούμε στα ανθρώπινα φαινόμενα.

Πως δηλαδή, οτιδήποτε προσπαθεί να επιβεβαιώσει τον εαυτό του σαν αληθινό, ή θετικό, ή απόλυτο σύστημα, κυβέρνηση, οργανισμό, εαυτό, ψυχή, οντότητα, ατομικότητα, μπορεί να το κάνει μονάχα προσπαθώντας να χαράξει μια γραμμή γύρω από τον εαυτό του, ή γύρω από τα περιεχόμενα που καθορίζουν τον εαυτό του, και να καταραστεί ή να αποκλείσει (ή να αποδράσει από) όλα τα άλλα πράγματα.

Αν δεν δράσει έτσι, δεν μπορεί να φανεί ότι υπάρχει. Αν όμως δράσει έτσι, λανθασμένα και διαστρεβλωμένα και αυθαίρετα και καταστροφικά θα δράσει, όπως ακριβώς αυτός που προσπαθεί να χαράξει ένα κύκλο πάνω στη θάλασσα, περικλείοντας μερικά κύματα και λέγοντας ότι τα άλλα κύματα -με τα οποία αυτά που ξεχώρισε είναι συνεχή- είναι θετικά διαφορετικά, και στοιχηματίζει τη ζωή του ότι αυτά που αποδέχτηκε και αυτά που καταράστηκε είναι διαφορετικά.

Αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε είναι, ότι όλη μας η ύπαρξη είναι μια εμψύχωση του Τοπικού, από ένα ιδεώδες που είναι κατανοητό μονάχα στο Συμπαντικό. Ότι, αν όλοι οι αποκλεισμοί είναι ψευδείς, (επειδή πάντοτε αυτά που περικλείουμε και αποκλείουμε είναι συνεχή), αν όλα αυτά που φαίνεται να έχουν ύπαρξη που να την αντιλαμβανόμαστε, είναι το προϊόν ενός αποκλεισμού, δεν υπάρχει τίποτε που να είναι αντιληπτό σε μας και πραγματικά να υπάρχει: ότι μονάχα το παγκόσμιο ή το συμπαντικό μπορεί αληθινά να υπάρχει….

Το ειδικό μας ενδιαφέρον εστιάζεται στη σύγχρονη επιστήμη, σαν μια έντονη εκδήλωση αυτού του σκοπού, της ιδέας, της επεξεργασίας: ότι αυτή έχει λαθεμένα αποκλείσει, γιατί δεν υπάρχουν θετικά στάνταρτ με τα οποία μπορεί να κρίνει: ότι έχει αποκλείσει πράγματα μέσα από τα ψευτοκριτήριά της, που έχουν το ίδιο δικαίωμα ύπαρξης με αυτά που επέλεξε να περικλείσει…»

«Αυτός που προόδευσε στη μελέτη των διαφόρων επιστημών, προόδευσε άλλο τόσο όταν κατάλαβε την ανεπάρκειά τους. Το πνεύμα τους είναι δυσκίνητο, ρηχό και στείρο. Περιγράφει συνέχεια τον εαυτό του. Πρέπει να το καταστρέψουμε από τη ρίζα του: δεν είναι το σωστό… Πρέπει να ξαναρχίσουν όλα από την αρχή, ξεκινώντας από τα παραλειπόμενα γεγονότα, εκείνα που δεν είχαν γίνει αποδεκτά, για τα οποία όμως έχει γίνει κυκλώπεια μελέτη. Να τα διαδώσουμε, και μετά αν είναι δυνατόν να τα εξηγήσουμε… Ψάχνοντας όλο και πιο πολύ, ψάχνοντας όλο και πιο βαθιά, τελικά θα ανακαλύψουμε κάποιο πράγμα που θα μας εκπέμπει κάποιο σήμα.  Πώς θα μεταφράσουμε το μήνυμά του; Πρέπει να μετατρέψουμε τις δομές της ίδιας της γνώσης…»

«Είμαι εναντίον του Καρτέσιου. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος θα έπρεπε να είναι εναντίον της Καρτεσιανής Λογικής. Κατά πόσο από το γενικό μπορούμε να ορίσουμε το ειδικό, σε σχέση με το γενικό; Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε κάθε πράγμα σαν το μεσάζοντα ενός άλλου πράγματος. Πιστεύω σε μια νέα νοητική δομή, που είναι ικανή να παίρνει σαν πραγματικές τις ενδιάμεσες φάσεις, δηλαδή, ανάμεσα στο ναι και στο όχι, ανάμεσα στο θετικό και το στο αρνητικό, στο ζεστό και στο κρύο, στο κινητό και στο ακίνητο, στο ζωντανό και στο νεκρό, στο άσπρο και στο μαύρο. Μια λογική που να προεκτείνεται πολύ πιο πέρα από το γνωστό διπολισμό. Σαν ένα τρίτο μάτι…»

«Η επιστημονική γνώση δεν είναι αντικειμενική. Όλες οι βάσεις στις οποίες είναι στηριγμένα τα θεόρατα οικοδομήματά της είναι αυθαίρετες. Είναι, όπως ακριβώς και ο πολιτισμός μας, μια συνωμοσία, ένα πονηρό συμβόλαιο, ένας εξορκισμός.  Έχουμε τα γεγονότα για να μην κινδυνεύουν οι υπάρχουσες αιτιολογίες. Κατάρα σε όλα τ’ άλλα. Ζούμε υπό το καθεστώς πολύ αυστηρής έρευνας και εγκαθίδρυσης αυθαίρετων συμπερασμάτων, που επηρεάζουν άμεσα όλους τους ανθρώπους, και το όπλο που χρησιμοποιούμε πιο συχνά ενάντια σ’ αυτό το καθεστώς είναι η αμφισβήτηση και η γελοιοποίηση.

Δεν έχουμε άλλη λύση: αμφισβητείστε και γελοιοποιήστε ότι σας λένε! Πώς μπορεί να εξελιχθεί σωστά και να λειτουργήσει η γνώση, κάτω από τέτοιες συνθήκες; Πρέπει να κρατήσουμε κρυφά τα βίτσια μας, για να μη στραφεί εναντίον μας η κοινωνία, μαθαίνοντας πως αφήσαμε πολύ πίσω μας τα περισσότερα πεδία σεξουαλικότητας, εμπορίου, θρησκευτικής πίστης, συμβατικότητας και νόμιμων απολαύσεων… Λοιπόν, πρόκειται να περάσουμε από την κατάσταση των μανιακών, στην προφητεία, και από τη μυστική μοναχική ηδονή, στη διακήρυξη αρχών και μανιφέστων.  Πρέπει από ‘δω και πέρα να εργαστούμε πολύ σοβαρά, δηλαδή επαναστατικά.

Το πρώτο μέλημά μας θα πρέπει να είναι να προσθέσουμε στις συνταγματικές ελευθερίες, το δικαίωμα και την ελευθερία να αμφισβητούμε την επιστήμη!…»

«…Ένα καινούργιο αστέρι εμφανίστηκε στον ουρανό, σε τί διαφέρει άραγε από κάτι σταγόνες άγνωστης προέλευσης, που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα σε μια βαμβακοφυτεία στην Οκλαχόμα;

Κρατώ σημειώσεις για όλα τα παράξενα θέματα, όπως τις ομόκεντρες αποκλίσεις της μαγνητικής βελόνας στο σεληνιακό κρατήρα Κοπέρνικο, την ξαφνική εμφάνιση των βρετανικών πορφύρων, τους εποχιακούς μετεωρίτες, ή το ξαφνικό φύτρωμα μαλλιών στο κεφάλι μιας αιγυπτιακής μούμιας… Από κάποιο σημείο κι έπειτα, το ενδιαφέρον μου δεν στρέφεται στα γεγονότα αυτά καθ’ αυτά, αλλά στη σχέση που έχουν μεταξύ τους.  Μ’ απασχολεί πολύ αυτό που ονομάζουμε συμπτώσεις. Αν όμως δεν υπάρχουν συμπτώσεις;

Έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή, ένα είδος πεταλούδας της νύχτας, που είναι πολύ λαμπερή: λέγεται σφίγγα με νεκροκεφαλή, γιατί πάνω στη ράχη της μπορείς να ξεχωρίσεις ολοκάθαρα ένα σχήμα ολόιδιο με το ανθρώπινο κρανίο. Βγάζει ήχους σαν ποντίκι. Είναι πολύ ευαίσθητη. Έχω μια άλλη πεταλούδα, που ονομάζεται πεταλούδα Καλιμά, και μοιάζει μ’ ένα ξεραμένο φύλλο, γιατί μιμείται τα ξερά φύλλα, σαν παραλλαγή για να προστατευθεί. Αλλά, η πεταλούδα με τη νεκροκεφαλή, μιμείται τα οστά;…»

«Όσο κι αν είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος χαρακτήρας, κάθε φορά που επισκέπτομαι το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ο κυνισμός μου με οδηγεί στο τμήμα των ‘’απολιθωμάτων’’. Τεράστια οστά, που τα έχουν ξαναφτιάξει με τέτοιον τρόπο, ώστε να ξανασυνθέσουν το σκελετό ενός δεινόσαυρου που να φαίνεται ‘’σαν αληθινός’’. Στον όροφο κάτω από το τμήμα των απολιθωμάτων, έχουν ανακατασκευάσει ένα πραγματικό παιδικό κρεβατάκι της πρωτόγονης εποχής. Είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου τον ίδιο το μύθο, τόσο όμορφα είναι φτιαγμένο.

Έχουν παρουσιάσει το μύθο με απέραντη αγάπη και φροντίδα, για να σε πείθουν πως είναι πραγματικός. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει γύρω μας: Όλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν όσο πιο όμορφα γίνεται τον κάθε δικό τους μύθο, για να σε πείσουν πως είναι πραγματικός. Αυτός που θα σε πείσει καλύτερα, αυτός που θα χρησιμοποιήσει την καλύτερη τεχνική, είναι αυτός που θα του δοθεί η πολυτέλεια να κατασκευάσει το Πραγματικό για λογαριασμό σου…»

«Πρέπει να αμφισβητούμε τα πάντα, εκτός από τα γεγονότα και όχι τα γεγονότα που έχουμε διαλέξει, αλλά όλα τα γεγονότα, έτσι όπως είναι, καλά ή κακά, όμορφα ή τρομακτικά, ψεύτικα ή γνήσια, μαζί με όλες τους τις παραξενιές. Τίποτε να μην πετάμε από το Πραγματικό: Θα υπάρξει μια μελλοντική επιστήμη που θα ανακαλύψει όλες τις άγνωστες πτυχές των γεγονότων που μας φάνηκαν χωρίς σημασία. Η επιστήμη έχει ανάγκη από την ύστατη βοήθεια ενός πληθωρικού πνεύματος, τόσο νέου όσο και άγριου, αδάμαστου. Ο κόσμος έχει ανάγκη από μια εγκυκλοπαίδεια αποκλειστικών, αγνών γεγονότων….» «Φοβάμαι πως πρέπει να απελευθερώσουμε καινούργιους κόσμους για το καλό του πολιτισμού μας, όπου τα Γιέτι και οι λευκοί βάτραχοι θα έχουν δικαίωμα ζωής…»

«Αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και όλα τα πράγματα, σαν μια μεγάλη σκάλα με συνεχείς διαβαθμίσεις ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη μη-πραγματικότητα….»

«Από καλαισθησία, θα ζωγραφίσω αυτό που φαίνεται ολοκληρωμένο. Το ημιτελές μου φαίνεται άσχημο. Την Αφροδίτη της Μήλου θα την έβρισκε άσχημη ένα μικρό παιδί. Μόνο ένα ώριμο πολυσύνθετο πνεύμα που θα είχε τη δυνατότητα να τη φανταστεί όπως ήταν αρχικά, θα την έβρισκε τέλεια. Ένα χέρι μπορεί να φανεί όμορφο μονάχα όταν λειτουργεί και πάντα σε σχέση με το όλον. Κομμένο και παρατημένο στο πεδίο της μάχης, το ίδιο χέρι δεν είναι τίποτε πια. Αλλά, όλα αυτά που μας περιβάλλουν, είναι μέρος κάποιου άλλου πράγματος, και αυτό με τη σειρά του κάποιου άλλου: τίποτε σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι ωραίο, μόνο τα φαινόμενα παρεμβάλλονται ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Μόνο το Σύμπαν είναι τέλειο, μόνο η τελειότητα είναι όμορφη…»

«Υπάρχουν λοιπόν πέρα από το δικό μας, άλλοι κόσμοι, από τους οποίους πέφτουν στο δικό μας κόσμο παράξενα αντικείμενα, όπως ο απόηχος των κυμάτων από τις θάλασσες της Αμερικής καταλήγει στις ακτές της Ευρώπης;…»

«…Μαύρες βροχές και μαύρα χιόνια. Υπολείμματα σκουριάς από σίδερο και γαιάνθρακα, πέφτουν από τον ουρανό στις ακτές της Σκωτίας. Τα βρίσκουμε σε τεράστιες ποσότητες, θα μπορούσε να είναι η συνολική παραγωγή όλων των ορυχείων του κόσμου. Βροχές από ζωικούς οργανισμούς, που ήταν φτιαγμένοι από κάποιο πηχτό υλικό που ανέδυε μια απαίσια μυρωδιά. Βροχές από ζωντανά ζώα: ψάρια, βάτραχοι, χελώνες. Έχουν έρθει από άλλους κόσμους;

Ίσως και οι άνθρωποι να προέρχονται από άλλους κόσμους.  Τα ζώα αυτά, αφού ανατράφηκαν στη Γη, παρασύρθηκαν από σίφουνες, κυκλώνες και καταιγίδες, και αποκλείστηκαν σε μια ουράνια περιοχή όπου δεν ισχύει η βαρύτητα, ένα είδος κατάψυξης, πέρασαν την πύλη άλλων κόσμων, και χάθηκαν στη Θάλασσα των Ουράνιων Σαργασσών. Έπειτα, εισχώρησαν σε μια ζώνη πάνω από τη Γη, και αφού ταλαντεύτηκαν για πολύ καιρό όλα μαζί, στο τέλος έπεσαν στη Γη σαν παράδοξη βροχή…

…Προς τα πού κατευθύνονται οι κυκλώνες και από τι είναι φτιαγμένοι; Τί είναι αυτό που τους κάνει να διαφέρουν από μια οντότητα όπως συνήθως τη μεταφράζουμε; Οι κυκλώνες είναι όντα, που τρέφονται με αυτά που παρασύρουν.

Μια Υπερ-Θάλασσα των Σαργασσών: από τί να αποτελείται άραγε αυτή η θάλασσα; Από πράγματα που ξέβρασε η θάλασσα, από συντρίμμια και χαλάσματα, από αρχαία φορτία πλανητικών ναυαγίων, αντικείμενα πεταμένα και χαμένα σε αυτό που ονομάζουμε Διάστημα (που έχει δημιουργηθεί από τις συσπάσεις των κοντινών πλανητών), απομεινάρια από την εποχή του Αλεξάνδρου, των Καισάρων και των Ναπολεόντων του Άρη, του Δία και του Ποσειδώνα.

Πράγματα που παρασύρθηκαν από τους δικούς μας κυκλώνες: παράγκες, σιτοβολώνες, βόδια και άλογα, ελέφαντες, μύγες, πτεροδάκτυλοι, ξερόκλαδα και απολιθωμένα δέντρα, καπέλα καλοντυμένων κυριών και γκρίζοι μαχαιρόδοντες. Και όλα αυτά να σμίγουν σε μια αποσύνθεση που θέλει να τα μετατρέψει σε λάσπη και σκόνη, παίρνοντας όλα τους χρώμα κόκκινο, μαύρο και κίτρινο. Αληθινοί θησαυροί για τους αρχαιολόγους και τους παλαιοντολόγους, μια θαυμαστή συσσώρευση όλων των αιώνων, μια πραγματική τρομερή λαίλαπα που έρχεται από τα βάθη της αρχαίας Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Ασσυρίας.

…Κομμάτια από πέτρες γεμάτες μαγικά σημάδια. Άλλοι κόσμοι που προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το δικό μας, να επικοινωνήσουν με κάποιους από εμάς, ή με μια μυστική εταιρία της Γης μας που γνωρίζει γι’ αυτούς τους κόσμους, αλλά το σύστημα δεν τους επιτρέπει να κοινοποιήσουν τα πράγματα που γνωρίζουν…»

«…Γιατί αφού στο παρελθόν μας επισκέφτηκαν όντα από άλλους κόσμους, δεν μας επισκέπτονται πια; Ίσως τα καταφέρω να δώσω μιαν απλή απάντηση. Θα μπορούσαμε να καταφέρουμε να μορφώσουμε και να εκπολιτίσουμε τα γουρούνια, τις κότες, τις πάπιες, και τις αγελάδες; Θα μπορούσαμε να συνάψουμε διπλωματικές σχέσεις με μία κότα; Μια κότα, που λειτουργεί μονάχα για να μας ικανοποιήσει, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει… Νομίζω πως ανήκουμε κάπου. Πιστεύω πως η Γη, σε κάποιες άλλες εποχές, ήταν μια έρημη χώρα, και κάποιοι άλλοι άνθρωποι ήρθαν εδώ πριν από εμάς, την εξερεύνησαν, την αποίκισαν, έφτιαξαν μεταλλάξεις, και στο τέλος άρχισαν μεταξύ τους ένα μεγάλο πόλεμο… Τώρα πια, κάτι πολύ περίεργο κατέχει τη Γη, που έγινε η αιτία να φύγουν όλοι οι άποικοι…

Τα γουρούνια, οι χήνες και οι αγελάδες μας, θα πρέπει πρώτα να καταλάβουν ότι τα κατέχουμε κι έπειτα να τους απασχολήσει το γιατί τα κατέχουμε… Ίσως να είμαστε προορισμένοι να μας χρησιμοποιούν, έχοντας την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της δημιουργίας, ίσως να υπάρχει κάποιος κανονισμός που να διαχωρίζεται σε πολλές κατηγορίες: κάτι έχει επάνω μας νόμιμο δικαίωμα, κάτι μας εξουσιάζει, αφού πρώτα πλήρωσε το αντίτιμο για να πάρει την ιδιοκτησία που παλαιότερα ανήκε αλλού. Αυτή η συναλλαγή, ήταν γνωστή εδώ και πολλούς αιώνες, σε πολύ λίγους από εμάς, οι οποίοι θα ήταν πιστοί κάποιας πολύ μυστικής λατρείας, ή κάποιας μυστικής εντολής, και τα μέλη αυτής της ομάδας μας κατευθύνουν στο επίπεδο των αποδεκτών γνώσεων και μας προσανατολίζουν προς αυτήν τη μυστηριώδη λειτουργία και χρήση μας…»

«Χαμένοι εξερευνητές που ήρθαν από κάπου. Προσπαθούμε με κάποιον τρόπο να επικοινωνήσουμε μαζί τους κι αυτοί με μας… Έτσι ένας καταιγισμός από μηνύματα πέφτει στη Γη, με την ελπίδα πως κάποια από αυτά θα φτάσουν στους εκστατικούς μας εξερευνητές…»

«Μηνύματα παντού. Καμιά φορά τα μηνύματα χάνονται πάνω στα φράγματα που έχουν στηθεί για να μην ληφθούν από το δέκτη. Ίσως οι δυνάμεις που κρύβονται πίσω από την ιστορία της Γης, να άφησαν πάνω στους βράχους της Ελλάδας, της Παλαιστίνης, της Αγγλίας, της Κίνας και των Ινδιών, κάποια αρχεία που μια μέρα θα αποκρυπτογραφηθούν, ή πληροφορίες που κατευθύνθηκαν λανθασμένα, σύμφωνα με τις εσωτερικές ανάγκες των Τεκτόνων και των Ιησουϊτών του Διαστήματος…

…Καμιά υπόθεση δεν θα είναι τόσο τρελή, καμιά υπόθεση τόσο ανοιχτή: χρειαζόμαστε τον ανέλπιστο πολιορκητικό κριό για να γκρεμίσουμε το κάστρο. Υπάρχουν ιπτάμενα οχήματα και εξερευνητές στο διάστημα. Αν όμως παίρνουν μαζί τους κάποιους ζωντανούς οργανισμούς από εδώ, για να τους εξετάσουν; Νομίζω πως μας ψαρεύουν! Ίσως να εκτιμηθούμε δεόντως από τους σούπερ γευσιγνώστες της ανώτερης σφαίρας.

Αισθάνομαι υπέροχα όταν σκέφτομαι πως μπορώ να είμαι χρήσιμος σε κάτι. Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλοί οργανισμοί στη δική μας ατμόσφαιρα, που συνταυτίστηκαν με τους κυκλώνες και τις καταιγίδες, ακόμη και κάποιοι που κατάφεραν να ενωθούν με το Αφηρημένο. Υπάρχουν και κάποιοι που κατάφεραν να ταυτιστούν με ολόκληρο τον κόσμο. Που μέσα τους συμβαίνει ό,τι συμβαίνει στον κόσμο…»

«Γράφω ένα δέντρο. Κόψτε τον κορμό, βάλτε δικά σας κλαδιά, ξεφυλλίστε μου σελίδες από απόκρημνες ακτές, πολλαπλασιάστε με κατά χιλιάδες και αντικαταστήστε τη μάταιη συμπεριφορά μου με μια τιτανική μεγαλομανία, μόνο τότε θα μπορέσω να εφοδιαστώ με το ανάλογο μεγαλείο για να διαδώσω το έργο μου…»

©Charles Fort

Ταξίδι στο χρόνο, UFO, μυστηριώδεις πλανήτες, στίγματα, φαντάσματα, τεράστια ίχνη, παράξενες βροχές, ψάρια και τα βατράχια – σχεδόν έναν αιώνα μετά την αρχική δημοσίευση του βιβλίου των Καταραμένων του Τσάρλς Φόρτ, τα περίεργα φαινόμενα που παρουσιάζονται στο βιβλίο αυτό παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεξήγητα από τη σύγχρονη επιστήμη. Μέσα από προσεκτική έρευνα και πνευματώδες, σαρκαστικό ύφος, ο Φορτ αιχμαλωτίζει τη φαντασία, ενώ εκθέτει τα ελαττώματα των δημοφιλών επιστημονικών εξηγήσεων.

Σχεδόν το σύνολο του υλικού του, συντάχθηκε και τεκμηριώνεται από εκθέσεις που δημοσιεύτηκαν σε έγκριτες εφημερίδες και περιοδικά, γιατί ήταν ένας παθιασμένος συλλέκτης. Ο Τσαρλς Φορτ ήταν κάπως σαν ένας ερημίτης που περνούσε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο του ερευνώντας αυτά τα παράξενα γεγονότα και τις εκθέσεις, συλλέγοντάς τες από δημοσιεύσεις από όλο τον κόσμο. Αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά βιβλίων που δημιουργήθηκε σχετικά με τα ασυνήθιστα και ανεξήγητα φαινόμενα και μέχρι σήμερα παραμένει η πιο δημοφιλής. Αν συμφωνείτε ότι η αλήθεια είναι συχνά πιο παράξενη από τη φαντασία, τότε αυτό το βιβλίο είναι για σας. “The Book of the Damned” Charles Fort