Social Icons

.

Pages

25 Μαρτίου 2013

Η ζωή σου μπουρδέλο και τσατσά το κεφάλι σου!

Ξενερώνω τόσο πολύ με αυτές τις χοντροκομένες εποχές, τις τόσο πρόχειρες και μουτζουρωμένες, που με τσακώνω ώρες - ώρες να 'χω γίνει και γω μια θηριώδης μουτζούρα.

Σωτήρες και καλοθελητές, τουλάχιστον για τα μούτρα μου, υπήρχαν πάντα.

Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν παρότι υπήρξα παιδιόθεν μια απωθητικιά ξινομούρω.

Όταν έριχνα τα μάτια μου πλερίως της μουντρούχας φιγούρας μου, πάντα θα υπήρχαν κωλοφωτιές που προσφέρονταν για μετάδοση και διοχέτευση φωτός.

Αυτοί καλούνταν να σβήσουν τη μουτζούρα μου.

Αλλά όσο blanco και να ξεράσεις πάνω στη μαυρίλα, το ψεγάδι θα είναι πάντα εκεί.

Οι κωλοφωτιές αυτές δεν ήταν μόνο γκόμενοι, αλλά και φίλοι ή συνεργάτες ή πολλά υποσχόμενες δημόσιες σχέσεις.

Κωλοφωτιές καλοπροαίρετες, πρόθυμες να ευεργετήσουν ή στη χειρότερη να σε κάνουν να περνάς καλά χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς καμία ιδιαίτερη πάλη, να σου αποσπάσουν κεκτημένο υλικό.

Αυτό το αλισβερίσι λοιπόν, το χρόνιο, το χιλιοφαγωμένο, σε τόσες πολλές εκδοχές, τόσες εκφάνσεις και με τέτοια ποικιλότητα, στάθηκε τραγικά ζημιογόνος παράγοντας, με καθολική παρενέργεια για την υπόστασή μου.

’Εγινα πρακτική και ρεαλίστρια στα όρια του κυνισμού.

Πακέτο με αυτή τη συμφορά -γιατί είμαι ή  ακόμη καλύτερα, ήμουν άνθρωπος καλλιτέχνης με ευαισθησίες -με βρήκε και η αντικανονική λειτουργία του EQ μου.

Εκφυλίστηκε. Δούλεψε αντιστρόφως, αν όχι καθόλου.

Όλα είχαν ντυθεί με μια περιβολή σκαρταδούρας.

Μέσα σ 'όλον αυτόν τον αφορισματικό πόλεμο υπήρξαν και θύματα, μέσα σ’ αυτούς και γω και στη συνέχεια, ό,τι είχα και δεν είχα στα χέρια μου το πέταξα.

Την απερίγραπτη συνθήκη της μοναξιάς δεν θα τη θέσω επί τάπητος, γιατί έχω κόψει την κωλοσυνήθεια να με ακρωτηριάζω ψυχικά.

Θα πω μόνο πως όσο πιο πολύ χτυπούσε το κινητό μου, τόσο πιο μόνη ένιωθα και έκανα καταναγκαστικές και αυτοκαταστροφικές βούτες στο απόλυτο έρεβος.

Σκορπίνα γαρ, αυθεντικιά.

Πάλι ξόκειλα όμως.

Έλεγα λοιπόν, πως λίγο αν βγεί το προιόν ελαττωματικό, σου γίνεται η ζωή μπουρδέλο, με τσατσά το ίδιο σου το κεφάλι το ξερό.

Εγώ είμαι από αυτές τις περιπτώσεις.

Διαθέτω ένα αστραφτερό τσατσόμυαλο, το οποίο είναι ο απόλυτος δυνάστης μου.

-Όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς.

Έτσι μου τα λεγε ο μαλάκας «ο δυνάστης» κι εγώ βαρούσα προσοχές.

Οι διαδρομές που πρέπει να κάνεις για να θάψεις αυτόν τον πούστη, είναι μαραθώνιες.

Τώρα, θα μου πεις, αλλάζει ο λύκος γούνα, ουχί, αλλά φαντάζομαι κάποιες σωτήριες αχτίδεςμπορείς να τις ξετρυπώσεις.

Παλιότερα θυμάμαι αν με πλησίαζε κάποιος να πιούμε κάνα σφηνάκι -ακόμη και θεότεκνο να ήταν -έβγαζα το προφίλ μιας καραγκουνάρας που κατέβηκε από το κοτράφι και νόμιζε πως αν μορφάσεις και ξινίσεις τα μουτσούνια, αυτό σε καθιστά σε μοιραία και δύσκολη γκόμενα.

Δεν αντιλαμβανόμουν πως προσέβαλα εμένα την ίδια και κατ΄ επέκταση και έναν άνθρωπο που ήθελε να γνωρίσει μια κοπέλα.

Μια τέτοια χωριάτικη προσέγγιση και αντιμετώπιση είχα και σε άλλους τομείς της έκθεσής μου στον κόσμο.

Τώρα πια προσπαθώ να μαζέψω τ’ ασυμάζευτα και να σέβομαι τους πάντες, γιατί όλο αυτό το κίτς της πόζας και του προσωπείου που είχα κατσικώσει πάνω μου, το ξόρκισα και το απέταξα ωσάν τον οξαποδώ.

Τα υπολείμματα ωστόσο θα επιμείνουν και θα διαδεχτούν μια σειρά χαρακτηρισμών οι οποίοι θα με συνοδεύουν σαν σκιές στο κατόπι μου.

Απόκοσμη, αντικοινωνική, παράξενη, μα λυτρωτικά ευγενική και δεκτική.

Το κουσούρι του κραξίματος επί παντός επιστητού δεν γίνεται να το αποτινάξω από πάνω μου -και δεν θέλω- γιατί το μπινελίκι και το άδειασμα πάντα θα αποτελούν βασικό κομμάτι και εργαλείο της αποφόρτισής μου.

Νιώθω λίγο πολίτισσα του κόσμου, σε ένα γιγάντιο παζάρι που δεξιά αριστερά υπάρχουν περίπτερα που εκθέτουν τα κέρατα της Πανάγως και η πραμάτεια διατίθεται σε εξευτελιστικό, ελεεινό ξεπούλημα.

Κορμιά, συναισθήματα, όνειρα, ιδανικά και ευτυχίες. Πάρε κόσμε.

Έτσι κι αλλιώς η ποιότητά τους προορίζεται μόνο για παζάρια.

Πεταμένα σε πάγκους από νοβοπάν, στοιβαγμένα και μιας χρήσης.

Χέρια που αρπάχνουν με λύσσα το προϊόν, προς βρώση και αφόδευση.

Ένα ακόμη εξαίρετο χαρακτηριστικό που διακατέχει την πλαστικής ομορφιάς γενιά μας, είναι η αμφιθυμία.

Αυτό το διπολικό όργιο των σκέψεών μας, που αρνείται το μαλακισμένο να βοηθήσει στο τι θέλουμε και τι όχι.

Μια γουστάρω -μια δε γουστάρω, μια το θέλω το μανάρι μου να το ‘χω στη ζωή μου γιατί είμαι και ερωτευμένη με τα μπούνια -μια δεν τον χέζω σήμερα τον μαλάκα να βγω για κραιπάλιασμα με τις κολλητές;

Είναι αυτός -δεν είναι αυτός, θέλω σχέση -θέλω ξεπέτες, είμαι Παναγία -είμαι Λολίτα.

Είμαι τα αρχίδια μου τα δυό -είμαι σαν καμπαναριό.

Δεν καταλήγουμε αδερφές μου!

Δεν ξεύρουμε τι μας γένεται, λέμε λόγια παχιά και μετά ξεχάσαμε τι είπαμε και πού.

Μεταλλαχτήκαμε σε βόιδια αχόρταγα, που όσο τα ταίζεις τόσο ζητάνε.

Γενικώς δεν μας κάνει τίποτις. Ούτε ο ίδιος μας ο εαυτός.

-Θέλω να πάρω διαζύγιο από τον εαυτό μου, είχε πει κάποτε μια μποέμισα ντάνα φίλη μου.

Με δυο στάλες αμφίβολης ευτυχίας, το λατρεμένο εργένικο αέρα μου και ένα ζευγάρι δωδεκάποντες γόβες στιλέτο, απόψε λέω να βγω και να χαθώ στον αγαπημένο μου λαβύρινθο.

Πού ξέρεις;

Σε κάποιο από τα αποκαρδιωτικά του αδιέξοδα, μπορεί να φανερωθεί η απάντηση σε όλα.

Πάντως η απάντηση είναι ο άνθρωπος, όποια και αν είναι η ερώτηση.

A bientot…

ΠΗΓΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

add a comment

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
 

Sample text

Alexa

Sample Text

Τις καταγγελίες, τα παράπονα και τις απόψεις σας στείλτε τα στο: koroniotiskostas@gmail.com