Ο θανατηφόρος ιός της διαφορετικότητας

Διαβάζοντας το ποστ μιας φίλης σχετικά με το φόβο μιας μαμάς μήπως το παιδί της κολλήσει...αυτισμό, θυμήθηκα για άλλη μια φορά πόσο πίσω είμαστε ως κοινωνία σε θέματα διαφορετικότητας, στον τομέα των ατόμων με ειδικές δεξιότητες.

Όταν στην εποχή μας που η πληροφορία παρέχεται από παντού, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν ότι υπάρχουν λοιμώδεις ασθένειες όπως ο...αυτισμός, είμαστε κοινωνικώς υπανάπτυκτοι  ή απλά επιβεβαιώνεται το γεγονός που προϋποθέτει, οι δέκτες πληροφοριών να έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση να φιλτράρουν και να αποκωδικοποιούν τα μηνύματα που δέχονται.

Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει στην αντίληψή μου κάτι παρόμοιο.

Αφού χιλιάδες φορές στα σχολεία και σε άλλα πλαίσια έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα συσπείρωσης με σκοπό την απομάκρυνση του «μιάσματος» που θίγει την άποψή μας περί κανονικότητας, απλά γιατί αυτό το προς εκδίωξη σώμα, έχει κάποιες διαφορετικές ανάγκες.

Όλοι αυτοί που κινητοποιούνται για να απομακρύνουν το κακό που τους «βρήκε» είναι οι ίδιοι άνθρωποι που παρκάρουν αναιδέστατα στις ράμπες για τα άτομα με κινητικές αναπηρίες.

Οι ίδιοι άνθρωποι που βάζουν το αυτοκίνητό τους στις θέσεις για ΑΜΕΑ στα πάρκινγκ των σούπερ μάρκετ, επειδή συνήθως είναι πιο κοντά στα ασανσέρ.

Εκείνοι που όντας αρτιμελέστατοι παίρνουν επιδόματα αναπηρίας.

Αυτοί που για να γλιτώσουν από διάφορες υποχρεώσεις προφασίζονται αναπηρίες και ειδικές ανάγκες και πάει λέγοντας.

Είναι η κοινωνία μας!

Η σωστή αντιμετώπιση της διαφορετικότητας σε επίπεδο δεξιοτήτων, είναι ένας τομέας που μας αφορά μόνο γιατί κάτι τέτοιο είναι κοινωνικώς αναμενόμενο και μόνο εφόσον δεν μας αγγίζει.

Όσο όλο αυτό που λέγεται άτομα με ειδικές δεξιότητες  και βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας από εμάς, γλιτώνουμε από ένα αίσθημα τεράστιας ανασφάλειας.

Οτιδήποτε δεν ταιριάζει με τη δική μας άποψη περί «κανονικού» μας φοβίζει, μας τρομάζει και κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να το ξορκίσουμε.

Κάποιες φορές από αμηχανία, γιατί πραγματικά δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς και είναι μέχρι ένα σημείο κατανοητό.

Άλλες φορές από ενοχή, γιατί κάποιος υποφέρει δια βίου, ενώ εσύ όχι.

Τις περισσότερες όμως φορές, η συμπεριφορά μας απέναντι σε άτομα που διαφέρουν καθορίζεται από  το μεγαλείο που μας καταλαμβάνει, γιατί εμείς ανήκουμε στην εκλεκτή ελίτ του «κανονικού».

Αποκηρύσσουμε, φοβόμαστε και αρνούμαστε οτιδήποτε ξεφεύγει από το μέσο όρο,  αγνοώντας πόσο ισοπεδωτική είναι η στάση ζωής που αναλώνεται στην αποθέωση  αυτού του μίζερου...μέσου όρου.

«Παλεύουμε» για μια κοινωνία που όλοι κάνουν καλά το ίδιο πράγμα, κοιτώντας αφ’ υψηλού κάποιο άλλο ταλέντο, θάβοντας  και ευνουχίζοντάς το, στο βωμό των μέσων απαιτήσεων.

Όλοι πρέπει να γράφουν καλλιγραφικά.

Κατακεραυνώνοντας τον κακογράφο που ζωγραφίζει με έμπνευση και προσωπικό στυλ. Όλοι πρέπει να βλέπουν, παρακάμπτοντας εκείνους που έχουν όραση ακουστική και μουσικό ταλέντο.

Όλοι πρέπει να ακούν, κωφεύοντας μπροστά σε εκείνους που δεν ακούν.

Προσποιούμαστε τους ευαισθητοποιημένους και τους νοιαζούμενους, όσο όλο αυτό που λέγεται διαφορετικότητα είναι κάπου γύρω μας.

Όταν όμως βρεθεί μπροστά μας δεν του δίνουμε εργασία, δεν του επιτρέπουμε πρωτοβουλίες, δεν το συναναστρεφόμαστε, δεν αναγνωρίζουμε ότι Μπορεί!

Έχει έρθει πλέον πολύ κοντά μας. Το βλέπουμε και μας τρομάζει.

Απειλεί την κανονικότητά μας.

Θίγει τον με αίμα και ιδρώτα καλοστημένο, μέσο όρο μας.

Με αυτές τις αντιλήψεις  μέσα στα στενά μυαλά μας, πώς περιμένει κάποιος αυτή η κοινωνία να σεβαστεί, να κατανοήσει και να στηρίξει τη διαφορετικότητα;

Είναι μια κοινωνία που αρνείται σθεναρά, γιατί δεν αντέχει κάτι που ξεφεύγει από αυτό που έχει σχεδιάσει στο μυαλό της, κάτι που ξεφεύγει από αυτό που έχει βαφτίσει  ως αποδεκτό.

Όσο είμαστε βαλτωμένοι στην καταδίωξη του μέσου όρου, κάνουμε ανθρώπους να δυστυχήσουν, ταλέντα να εξαφανιστούν και κοινωνίες που τείνουν προς την παντελή υποβάθμιση.

Κοιτάξτε γύρω σας και δείτε την υποβάθμιση να μας περιβάλει.

Όταν αποφασίσουμε να διδάξουμε το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την αποδοχή του άλλου για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για...ανθρώπων έργα.

Προς το παρόν, το έργο είναι δράμα και οι συντελεστές για κλάματα. 

ΥΓ.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με την ελληνική κοινωνία, αποτελεί απλή σύμπτωση.

ΠΗΓΗ

Αλεξία Μπακοπούλου