Τσικνοπέμπτη: η μέρα που γιορτάζουν τα ζόμπι

Έγινα χορτοφάγος στα τριάντα.

Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από τότε και δεν έχω μετανιώσει ούτε μία φορά για την επιλογή μου αυτή.

Δεν είχα πρόβλημα υγείας, δεν είχα πρόβλημα στην ποικιλία των τροφών που θα επέλεγα να τρώω, δεν είχα καν πρόβλημα με τις κοινωνικές μου υποχρεώσεις.

Η επιλογή μου να απαλλαγώ από τη «βία στο πιάτο» μου, ήταν πιο δυνατή από οποιοδήποτε εμπόδιο.

«Τι τρως;», «μόνο με χόρτα τρέφεσαι;», «από πού παίρνεις την πρωτεΐνη;», «μα, είναι στη φύση του ανθρώπου να τρώει κρέας» είναι κάποιες από τις αντιδράσεις που έχω συναντήσει.

Στην αρχή απαντούσα.

Άλλοι καταλάβαιναν, άλλοι όχι, άλλοι έκαναν πως καταλάβαιναν, άλλοι πετούσαν εξυπνάδες του τύπου «την πατάτα δεν την λυπάσαι;».

Κι εγώ συνέχισα να απαντώ και να υποστηρίζω την επιλογή μου, χάνοντας πάντα την ηρεμία μου.

Δεν θέλω να ξαναπαντήσω, ούτε να ξαναεξηγήσω γιατί έγινα χορτοφάγος.

Αυτός που δεν έχει καταλάβει ότι η ψημένη μπριζόλα που θα τσακίσει, ήταν ένα ζωντανό πλάσμα που θανατώθηκε παρά τη θέλησή του επειδή ο θεός- Άνθρωπος αποφάσισε ότι την Τσικνοπέμπτη «τσικνίζουμε», δεν θα καταλάβει ό,τι και να πω.

Γιατί αυτό που θεωρείται για κάποιους διατροφικό πάρτι, για μένα είναι ημέρα πένθους.

Όχι μόνο γιατί εκτελούνται ένα κάρο ζωντανά, αλλά γιατί ο θεός-Άνθρωπος είναι χειρότερος διανοητικά από αυτά που τρώει, αφού ένα ζώο θα σκοτώσει για να επιβιώσει, όχι για να απολαύσει ή για να γιορτάσει.

Λένε ότι ο έρωτας περνάει πρώτα από το στομάχι.

Εγώ θα συμπληρώσω «το ίδιο και ο πολιτισμός».

Δεν είναι άραγε ο σεβασμός στη ζωή πολιτισμός;

Ή θεωρούμε πολιτισμό μόνο το σεβασμό στο συνάνθρωπο;

Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε τη μη βία στη ζωή μας, ενώ η διατροφή μας είναι γεμάτη από βία και θάνατο;

Πώς γίνεται να αγαπάμε το σκύλο ή τη γάτα μας και να τρώμε το κατσικάκι, που ξεπετσιασμένο στο τσιγκέλι είναι ίδιος ο σκύλος μας;

Ή το κουνελάκι που είναι ολόιδιο με τη γατούλα μας;

Ο προσδιορισμός του τι ζώο είναι έχει σημασία;

Όχι περισσότερο οι κραυγές την ώρα της θανάτωσής του;

Σκέψου να σε σέρνουν με βία, να ουρλιάζεις, να σε σφάζουν και να σε τρώνε.

Όσο φρικτό θα σου φαινόταν να το πάθεις εσύ, άλλο τόσο φρικτό είναι και για τα ζώα.

Όλοι από κρέας είμαστε άλλωστε…

Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος είναι τελικά σαρκοφάγο ον ή όχι, ξέρω όμως ότι αν επιλέξει να μην είναι, μπορεί να το κάνει χωρίς καμία επίπτωση στην υγεία του.

Αύριο Τσικνοπέμπτη, δεν μπορώ να φανταστώ τόσες χιλιάδες δόντια να κατασπαράζουν πτώματα αθώων πλασμάτων που γεννήθηκαν στη γη όπως εμείς για να την απολαύσουν και όχι για να γίνουνε κοψίδια και βρωμιές στα δόντια κάποιων.

«Μα, έτσι είναι η παράδοση» θα πούνε μερικοί. «Να τα ισοπεδώσουμε όλα; Να χάσουμε την ταυτότητά μας;».

Παράδοση ήταν και να κρεμάνε τις Απόκριες αδέσποτα σκυλιά, σε κάποια περιοχή της Μακεδονίας, αλλά την έπνιξε ευτυχώς ο πολιτισμός.

Λέτε να χάθηκε καμιά ταυτότητα; Εκτός αν εννοείτε αυτή του ζόμπι.

Όπως και να ΄χει, εσείς την Τσικνοπέμπτη θα «γιορτάσετε».

Δικαίωμά σας…

Παρακαλώ όμως πιο σιγά, ακούω τα μουγκρητά σας και συγχύζομαι.

Κλείνω λέγοντας ότι θα γίνουν δεκτές όλες οι παρατηρήσεις στο άρθρο, πλην όμως, δεν θα απαντήσω σε καμία.