Σου μένουν 13 μέρες ζωής. Τι θα κάνεις;

Αν σου έμειναν μόλις δεκατρείς ημέρες για να ζήσεις, τι θα διάλεγες να κάνεις;

Για φαντάσου, να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, να γίνει καμιά πλάκα και στις 21 του Δεκέμβρη να τελειώσουν όλα.

Επειδή συνήθως και νομίμως και φυσικώς, το τέλος δεν έρχεται έτσι ακριβώς, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Το τέλος δεν έρχεται ποτέ προγραμματισμένα.

Δεν υπήρξε ούτε μια φορά στην ιστορία, νομίζω, που να ήρθε η συντέλεια, μπαμ και κάτω.

Το μόνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα, είναι οι μικροί θάνατοι που συμβαίνουν στη μικρούλα μας ζωή.

Τους οποίους επιμένουμε να ξεχνάμε. Και συνεχίζουμε να ζούμε αμέριμνοι, ξένοιαστοι.

Συγχρόνως, άνθρωποι πεθαίνουν άξαφνα, άλλοι γεννιούνται, κάποιοι άλλοι μένουν καθηλωμένοι σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο για μια ζωή, ένας γείτονας μένει άστεγος, ένας μετανάστης κακοποιείται από ένα φούρναρη κάπου στη Σαλαμίνα.

Και η ζωή συνεχίζεται υπνωτισμένα.

Τίποτα δεν προοιωνίζει το θάνατο που μας περιμένει στο βάθος του τούνελ.

Αλλά η συνειδητοποίηση του θανάτου, είναι όλη η ουσία της ζωής.

Όποιος δεν έχει κάνει αυτή τη διαπίστωση, όποιος δεν έχει χωνέψει καλά μέσα του πως όλο το παιχνίδι παίζεται επειδή πάντα υπάρχει ένα τέλος, είναι καταδικασμένος να ζήσει μια μικρή ζωή.

Τι μεσολαβεί ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο;

Νομίζω το παιχνίδι.

Τα παιδιά αποκτούν συνείδηση του εαυτού τους, μόλις αντιληφθούν πως υπάρχει το αύριο.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν αναβάλουν τίποτα για την επόμενη μέρα.

Παίζουν αχόρταγα, επειδή δεν γνωρίζουν ότι μπορούν να παίξουν ξανά μόλις ξημερώσει ο ήλιος ένα καινούργιο αύριο.

Για μας τους ενήλικες το παιχνίδι σταματά μόλις πιστέψουμε πως είμαστε αθάνατοι.

Μόλις ξεχάσουμε ότι πίσω από την πόρτα μας περιμένει το τέλος, τότε ξεχνάμε να παίξουμε.

Χαλαρώνουμε, αράζουμε στους καναπέδες και περιμένουμε να περάσει η σκατοζωή.

Όλο κι όλο ό,τι είμαστε, είναι το σώμα που κουβαλάμε.

Με όλο το περιεχόμενο, νους, ψυχή, κορμί.

Όμως, τα πράγματα που μας προσφέρουν αληθινή ευχαρίστηση, όπως ευχαριστιούνται τα παιδιά όταν παίζουν, έχουν να κάνουν με το σώμα.

Ένα χάδι, μια αγκαλιά, ο έρωτας, η σωματική δραστηριότητα, μια βόλτα στο δάσος με τα ποδήλατα.

Ένα καλό βιβλίο που παίζει με το μυαλό μας, ένα χαμόγελο λατρείας από τα παιδιά μας, μια ζεστή βραδιά του καλοκαιριού με φίλους και γέλια που θα ζεστάνει την καρδιά μας.

Ένα θαυμάσιο φαγητό που θα χορτάσει τις αισθήσεις και δεν θα μας αφήσει απλώς πρησμένο το στομάχι.

Ο πυρήνας όλος κι όλος, είναι το κορμί. Με αυτό ερχόμαστε και με αυτό φεύγουμε.

Όλο το παιχνίδι σε αυτή την πουτάνα τη ζωή, στο κορμί παίζεται.

Αν όντως στις 21 του Δεκέμβρη τελειώσουν όλα, θέλω να το ευχαριστήσω.

Θέλω να παίξω, να ερωτευτώ, να αγκαλιάσω, να περπατήσω, να διαβάσω, να χαμογελάσω.

Θέλω να τρέξω μέχρι να γεμίσουν τα πνευμόνια μου αέρα, να κυνηγήσω μια μπάλα, να με αγκαλιάσει σφιχτά αυτός που με ζεσταίνει.

Αν το μέλλον μας επρόκειτο να είναι μόνο δεκατρείς ημέρες, αυτά θα διάλεγα να κάνω.

Μα κι αν ακόμα δεν έρθει το τέλος τόσο σύντομα, θέλω να προσπαθώ να παίζω πάνω στο κορμί μου το παιχνίδι της ζωής.

Επειδή δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο να κάνω.

Κι επειδή στο τέλος πάντα παραμονεύει ο θάνατος. Κι έτσι μπορεί να τον νικήσω.

Τίποτα δεν θέλω να αφήσω για το αύριο.

Πιθανότατα δεν υπάρχει άλλη ζωή.

Ούτε παράλληλο σύμπαν, ούτε δεύτερη ευκαιρία.

Ας παίξουμε όπως το κάνουν τα παιδιά.

ΠΗΓΗ