Όποιος μιλάει δημόσια για την Χρυσή Αυγή πρέπει να είναι ξεκάθαρος

Το χρώμα εδώ είναι το μαύρο και τα «ναι μεν αλλά» δεν έχουν θέση

Δυο απόψεις που προβλήθηκαν για την Χρυσή Αυγή αυτήν την εβδομάδα από ίντερνετ και τηλεόραση. Πρώτα ένας βουλευτής. Με λόγο μπερδεμένο προσπαθεί ποιος ξέρει τι να πει και τι να πετύχει, απαντώντας στην ερώτηση για το αν είναι ακραίο κόμμα η Χρυσή Αυγή με τα εξής: «Αναλόγως, τι θεωρείτε ακραία κόμματα. Αν δεν είναι νόμιμα εκλεγμένο κόμμα, πρέπει να επέμβει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Οι συμπεριφορές του είναι καταδικαστέες. Τις πράξεις βίας τις καταδικάζουμε, από όπου κι αν προέρχονται. Είτε είναι από το ΣΥΡΙΖΑ είτε από το ΚΚΕ είτε από τους Ανεξάρτητους Έλληνες είτε από το ΠΑΣΟΚ». Δηλαδή ένα απίστευτο τσουβάλιασμα από το οποίο κερδισμένη βγαίνει η Χρυσή Αυγή. Την καταδικάζει αλλά την ίδια στιγμή την χαϊδεύει χωρίς να παίρνει θέση ξεκάθαρη. Μετά προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα παίρνοντας πίσω αυτά που έχει πει. Στην δεύτερη περίπτωση τραγουδιστές και ηθοποιοί σε τηλεοπτική εκπομπή μιλούν για την κατάσταση του σήμερα και αναπόφευκτα η κουβέντα φτάνει στην βία και την Χρυσή Αυγή. Κάποιος από τους καλεσμένους διαφωνεί με την Χρυσή Αυγή όμως όταν η κουβέντα φτάνει στην βία «την καταδικάζει από όπου και αν προέρχεται». Η κουβέντα ξανακυλάει σε λάθος σημείο, οι αιχμηρές γωνίες λειαίνονται και το «καταδικάζω –ναι- μεν -αλλά» ξαναβγαίνει μπροστά. Αντί για κόσμο που πρέπει να βρει απέναντι της η ΧΑ βρίσκει (άθελά τους ίσως) συμπαραστάτες. Οι μη καθαρές τοποθετήσεις από δημόσια πρόσωπα για σοβαρά θέματα όπως η βία της ΧΑ, επηρεάζουν αρκετό κόσμο ο οποίος αμφιταλαντεύεται για το αν αυτού του είδους η βία είναι καλή ή όχι για την σημερινή κατάσταση της κοινωνίας. Έχει φτάσει η στιγμή όμως που τέτοιες τοποθετήσεις πρέπει ο καθένας να τις κρατάει για τον εαυτό του. Όποιος εκφράζεται δημόσια για την ΧΑ θα πρέπει να είναι είτε κατά είτε υπέρ. Δεν υπάρχει κάτι ανάμεσα στα δυο. Βέβαια, οι καθαρές τοποθετήσεις έχουν το κόστος τους. Αυτοί που τις εκφέρουν θα πρέπει να είναι έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα. Το παιχνίδι προ κρίσης όπου όλα ήταν λίγο πράσινο, λίγο μπλε και λίγο κόκκινο και αρκετοί πήγαιναν όπου φυσάει ο άνεμος, δεν γίνεται να το παίζεις με την Χρυσή Αυγή. Το χρώμα εδώ είναι το μαύρο. Το σκοτάδι που θέλουν να επιφέρουν με τις πράξεις τους στην κοινωνία. Είτε το καταδικάζεις χωρίς να παίζεις την μυξοπαρθένα θέλω δεν θέλω , είτε πας μαζί τους. Τα «ναι- μεν--αλλά» δεν έχουν θέση εδώ. Η Εποχή άλλαξε.