Διαβάζω μια είδηση σχετικά με την Ακτή του Ελεφαντοστού, σχετικά με μια σφαγή αμάχων, άλλη μια σφαγή σε μια ξεχασμένη μεριά της γης όπου η φρίκη παραμονεύει σε κάθε βήμα, αλλά δεν γίνεται πρωτοσέλιδο στα τηλεοπτικά δελτία.
Τυχαίνει να έχω πάνω στο τραπέζι ένα κουτί με σοκολατάκια. Τα σοκολατάκια φτιάχονται από το κακάο. Το κακάο το μαζεύουν παιδάκια που τα πουλάνε οι γονείς τους για 10 δολλάρια στους δουλέμπορους κι εκείνοι τα βάζουν να δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες στις τεράστιες φυτείες του κακάο, πολλά από αυτά πεθαίνουν και πετιούνται στα σκουπίδια. Αυτοί οι μικροί εργάτες-δούλοι θύματα της πιο στυγνής εκμετάλλευσης δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους σε τι χρησιμεύει αυτό το προϊόν που μαζεύεται με το αίμα τους. Σε αντίθεση με τα χαρούμενα παιδάκια του δυτικού κόσμου που το βασικό τους πρόβλημα είναι όχι ότι δεν έχουν να φάνε, αλλά το ότι πρέπει να ξεκινάνε από νωρίς τις δίαιτες και τις περικοπές στη πολλή σοκολάτα μη τυχόν και γίνουν παχύσαρκα.
Φυσικά πριν κάτι χρόνια έχει υπογραφτεί από τις βιομηχανίες του κακάο η Σύμβαση Harkin-Engel με την οποία υποτίθεται ότι θα γινόταν ένας έλεγχος για να καταργηθεί η παιδική εκμετάλλευση στις φυτείες στην Αφρική αλλά πόσες συμφωνίες δεν υπογράφονται για τα μάτια του κόσμου....
Ένας καφές το πρωί της αποκριάς, μια είδηση στην εφημερίδα, το σοκολατάκι παραδίπλα θυμίζουν οικτρά ότι για εκατομμύρια στο κόσμο και το χειρότερο για εκατομμύρια παιδιά δεν υπάρχει γιορτή, δεν υπάρχει καν ελπίδα να ζήσουν έστω και μια μέρα στη ζωή τους χωρίς να βιώνουν κάθε είδους φρίκη.
Θα μπορούσαμε βέβαια να μην ξέρουμε καν πως υπάρχουν. Όμως έστω κι αν ζούμε μέσα στην αναισθησία μας και το μασκάρεμά μας γνωρίζουμε πως φυτείες με κακάο δεν έχουμε άρα η βασική ύλη της σοκολάτας που τρώει ο κανακάρης μας κάπου αλλού συγκεντρώνεται.
Όταν μάθουμε πού τότε ίσως καταλάβουμε γιατί είναι τόσο γλυκειά. Όχι για τη ζάχαρή της.. Είναι γλυκειά γιατί μας κάνει να νοιώθουμε ήσυχοι πως ευτυχώς γεννηθήκαμε σε μια χώρα που τα παιδιά μας θα είναι οι καταναλωτές της λαχταριστής λιχουδιάς και όχι οι συλλέκτες της πρώτης της ύλης. Κι αυτό μας δίνει την άνεση να πάρουμε το παιδί από το χέρι και να τρέξουμε στο κοντινότερο καρναβάλι να το γλεντήσουμε την ίδια ώρα που κάποιος άλλος γονιός πουλάει το δικό του παιδί για 10 δολλάρια παραδίνοντάς το στη πιο στυγνή σύγχρονη μορφή δουλείας.
Κι αυτός είναι ένας τομέας. Η παιδική εκμετάλλευση, όλες οι μορφές της, είναι το μεγαλύτερο καρφί στο φέρετρο της ανθρωπιάς μας. Κανένας άνθρωπος με ελάχιστη συνείδηση δεν θα έπρεπε να παραχωρεί στον εαυτό του τη πολυτέλεια της χαράς μέσα σε τόσο πόνο που απλώνεται πάνω στο πλανήτη μας από το κλάμα εκατομυρίων αθώων πλασμάτων...
Όσο και να είναι παράλογο, η χαρά μας κατατάσσεται στις αμαρτίες, όσο θα υπάρχει τόση δυστυχία δίπλα μας. Σήμερα είναι καρναβάλι πρέπει να φορέσουμε μια μάσκα και να διασκεδάσουμε. Μόνο που με τόσες μάσκες που φοράμε επάνω μας δεν ξέρουμε τελικά ποιο είναι το αληθινό μας πρόσωπο. Κι αυτό είναι πρόβλημα μεγάλο...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου