Πριν από 82 χρόνια σε μία φυτεία με ζαχαροκάλαμα στο Μπιράν γεννιέται ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρουζ. Πατέρας του, ο Ανχελ, ισπανικής καταγωγής, έφτασε στο νησί υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και κατάφερε με τη σκληρή δουλειά να γίνει μεγαλογαιοκτήμονας. Μητέρα του, η Λίνα Ρουζ Γκονζάλες, υπηρέτρια την οποία ο Ανχελ γνώρισε, ερωτεύτηκε, αλλά παντρεύτηκε όταν ο Φιντέλ έγινε 17 ετών, αφού ήταν ήδη παντρεμένος, οπότε και ο μικρός έπρεπε να ζήσει για αρκετά χρόνια με το στίγμα του νόθου, αλλά και να μεγαλώσει σε ξένα σπίτια.Οταν γίνεται 6 ετών οι γονείς του αποφάσισαν να τον στείλουν με την μεγαλύτερη αδελφή του, Ανχελίτα, στο Σαντιάγκο ντε Κούβα, στο σπίτι μιας δασκάλας από το Μπιράν, της Εφρασίας Φελιού. Στο Σαντιάγκο πήγε υποτίθεται για να μάθει γράμματα, αλλά δεν έκανε ούτε ένα μάθημα. Ηταν απλά στο σπίτι και το μόνο που έκανε ήταν να ακούει πιάνο: « Ωρες ολόκληρες άκουγα τις νότες. Είναι πολύ περίεργο που δεν έγινα τελικά μουσικός»,εχει πει.Μέχρι τα δεκατρία του δεν φοίτησε σε κανονικά σχολεία, αλλά έκανε μαθήματα στο σπίτι, ενώ σε εκείνη την ηλικία έκανε και την πρώτη του επανάσταση, όταν βοήθησε στην οργάνωση απεργίας στη φυτεία του πατέρα του.Επειδή όμως οι γονείς του, αν και αμόρφωτοι πίστευαν στην αξία μιας καλής μόρφωσης, ήταν αποφασισμένοι να δώσουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Το 1942, στα 16 του, ο Φιντέλ ήταν μαθητής στο Κολέγιο ντε Ντολόρες στο Σαντιάγκο, ένα ελίτ σχολείο Ιησουιτών. Αν και μεταξύ πλουσίων, δεν είχε και πολλές φιλίες. Από τότε, έδειχνε συμπόνια για τους λιγότερο ευνοημένους και μάλιστα, όποτε η κινηματογραφική λέσχη του σχολείου προέβαλλε γουέστερν, ο Φιντέλ ήταν πάντα με το μέρος των Ινδιάνων. Συνήθιζε δε να λέει ότι «νίκησε η λάθος πλευρά».Λάτρης των σπορ, έπαιζε στην ομάδα μπέιζμπολ του σχολείου και ήταν τόσο καλός, που το 1944 ανακηρύχτηκε ως ο καλύτερος αθλητής όλων των γυμνασίων της Κούβας. Στη Νομική Σχολή αναμείχθηκε αμέσως με την πολιτική, όμως οι νεολαίες τότε έμοιαζαν περισσότερο με συμμορίες παρά με πολιτικές οργανώσεις. Ομως ο Φιντέλ δεν το έβαλε κάτω, γιατί θα ήταν σαν να παραδεχόταν πως «τον νίκησαν οι παλικαράδες».Αποφοίτησε το 1950, παντρεύτηκε τη Μίρτα Ντιάζ Μπαλάρτ, κόρη εύπορης οικογένειας της Αβάνας, που τον βάζει στον κόσμο των πλουσίων της πρωτεύουσας, χωρίς όμως εκείνος να δείχνει ενδιαφέρον. Αρχίζει να ασκεί τη δικηγορία σε ένα μικρό γραφείο της Αβάνας.Οι πελάτες του ήταν κυρίως οι φτωχοί και οι αδικημένοι, από τους οποίους δεν έπαιρνε λεφτά όταν δεν είχαν να τον πληρώσουν. Οι ιδέες του για μία ανεξάρτητη Κούβα, απαλλαγμένη από την κηδεμονία των ΗΠΑ, είχαν γίνει ευρύτερα γνωστές, όπως και το ενδιαφέρον του για την πολιτική. Εγινε μέλος του Κουβανικού Λαϊκού Κόμματος, γνωστού ως οι «Ορθόδοξοι», κι έθεσε υποψηφιότητα για μία θέση στη Βουλή.Ηταν το 1952 κι εκλογές δεν έγιναν ποτέ, μετά το πραξικόπημα του Μπατίστα. Εναν χρόνο αργότερα, εγκαταλείπει τη δικηγορία και σχηματίζει μία αντάρτικη ομάδα μαζί με τον αδελφό του Ραούλ. Στόχος τους η ανατροπή του Μπατίστα.Μάζεψαν όπλα και πυρομαχικά και στις 26 Ιουλίου του 1953 επιτίθενται ενάντια στο φυλάκιο της Μονκάντα, το μεγαλύτερο του Μπατίστα έξω από το Σαντιάγκο ντε Κούβα. Η επίθεση ήταν καταστροφική και περισσότεροι από 60 αντάρτες από τους 135 που συμμετείχαν στην επίθεση σκοτώνονται.Ο Κάστρο και οι υπόλοιποι επιζώντες καταφέρνουν να ξεφύγουν και καταφεύγουν στη Σιέρα Μαέστρα, αλλά τελικά εντοπίζονται και συλλαμβάνονται. Αν και δεν είναι σαφές γιατί ο Φιντέλ και ο Ραούλ γλιτώνουν την επιτόπου εκτέλεση-μοίρα των περισσότερων συμπολεμιστών τους- λέγεται πως ένας αξιωματικός αναγνώρισε τα αδέλφια επειδή ήταν συμφοιτητής τους και φέρθηκε στους αιχμαλώτους με συμπόνια παρότι υπήρχαν διαταγές για εκτέλεση του αρχηγού.Δικάστηκε το 1953, οπότε κι υπερασπίστηκε τον εαυτό του με μία ομιλία την οποία ξεκίνησε ως εξής: «Σας προειδοποιώ, τώρα μόλις αρχίζω!», ενώ είπε και το ιστορικό «η Ιστορία θα με αθωώσει».Σε εκείνη τη δίκη πάντως καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλακή, αλλά απελευθερώθηκε το 1955 με τη γενική αμνηστία.Με τον Ραούλ καταφεύγουν στο Μεξικό, όπου και οργάνωσε το κίνημα που θα ανέτρεπε τον Μπατίστα, το Κίνημα της 26ης Ιουλίου, σε ανάμνηση της ημέρας της αποτυχημένης επίθεσης στο Σαντιάγκο.Το 1953 ήταν σημαντική χρονιά για εκείνον και για έναν άλλο λόγο: γνωρίζει τη Νάτι Ρεβουέλτα, κόρη ενός πλούσιου Ισπανού εμπόρου. Παρά το γεγονός ότι ανήκε στη μεγαλοαστική τάξη, η Νάτι συμμεριζόταν τις διακηρύξεις του Κάστρο για κοινωνική δικαιοσύνη και, παρ όλο που δεν τον γνώριζε προσωπικά, πρότεινε σε αυτόν και στους συντρόφους του να χρησιμοποιήσουν ως κρησφύγετο το διαμέρισμά της, όσο σχεδίαζαν την επίθεση.Ο έρωτας που γεννήθηκε ανάμεσά τους ήταν σφοδρός, παρότι ήταν και οι δύο παντρεμένοι. Αλληλογραφούσαν όσο ο Κάστρο ήταν φυλακή.Μέσα από τα γράμματα εκείνης της περιόδου, τα οποία δόθηκαν στη δημοσιότητα πριν από μερικά χρόνια, ξετυλίγεται και η λυρική πλευρά του Κομαντάντε, ο οποίος έγραφε σ' ένα γράμμα του:«Ενα φιλί μπορεί να είναι ίδιο με ένα άλλο, όμως οι εραστές δεν κουράζονται ποτέ να φιλιούνται. Οι λέξεις σου είναι σαν τα φιλιά... αυτό είναι το μυστικό των γραμμάτων σου...».Ο Κάστρο χώρισε τη γυναίκα του όταν αποφυλακίστηκε, η Νάτι όμως αρνήθηκε να τον παντρευτεί.Επί σχεδόν μισό αιώνα, CIA και Κουβανοί αυτοεξόριστοι αναζητούσαν τρόπους για να βγάλουν τον Κάστρο από τη μέση. Ορισμένες από τις μεθόδους θυμίζουν Τζέιμς Μποντ, όπως πούρα που εκρήγνυνται ή εξίσου εκρηκτικά στρείδια στα σημεία όπου του άρεσε να κάνει βουτιές. Ενας πρώην σωματοφύλακάς του μέτρησε ότι ο Κάστρο επιβίωσε από 638 απόπειρες δολοφονίας, για τις οποίες μάλιστα γυρίστηκε ντοκιμαντέρ, με τίτλο «638 τρόποι για να σκοτώσεις τον Κάστρο».
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου